เขาแม่งสุดแสนจะเบื่อหน่ายเลยนะเอาจริงๆ เขาไม่ได้อยากจะไปเที่ยวหรือไปไหนเลยสักนิดแต่ไอ้พวกเพื่อนเวรของเขามันบอกว่าพวกเราจะต้องไปเที่ยวกันบ้างเพราะพวกเราก็เรียนจบกันแล้วและอีกไม่นานพวกเราก็ต้องแยกย้ายกันไปดูแลธุรกิจของครอบครัวและเขาเองก็เช่นกัน.. เขาไม่อยากทำเลยเอาจริง ชอบชีวิตนักศึกษาที่สุดถึงแม้ว่าการเรียนต่อปริญญาโทของเขามันจะไม่ได้ช่วยให้เขาเป็นคนดีขึ้นนักก็ตามแต่อย่างน้อยเขาก็ไม่จำเป็นต้องมาคอยแบกรับภาระในแบบฉบับของผู้ใหญ่น่ะสิ.. และที่สำคัญ.. กำลังใจของเขาในตอนนี้คือเป็นศูนย์.. เขายังหาอีฟไม่เจอ ไอ้บอมมันก็หาอีฟไม่เจอ… ไม่มีใครหาอีฟเจอเลย.. นั่นคือปัญหาอันใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตของเขา…
“ตกลงพวกเราจะไปเที่ยวไหนกันดีวะ.. ขอไม่ไกลจากกรุงเทพฯนะเผื่อว่าแฟนกูบอกว่าคิดถึงและอยากนอนกอดกูกูจะได้กลับทัน..”
“ไอ้เต้.. แฟนคนไหนอีก.. กูถามจริงเถอะว่ามึงคิดจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนรึเปล่าวะ.. หรรมมึงนี่แม
