บทที่ 9 จุดเริ่มต้น

1061 Words

สองร่างเดินเคียงกันออกมาจากบริเวณสระน้ำจังหวะพอดีกับหญิงสาวอีกคนออกมาจากบ้านพักรับรอง มิรันตรงดิ่งมาหาเพื่อนกระชากเรียวแขนให้เพื่อนแอบอยู่ด้านหลัง จ้องมองชายหนุ่มแววตาแข็งกร้าว ทั้งโมโห ขุ่นเคือง เดือดดาลอย่างที่สุด “มายุ่งอะไรกับเพื่อนฉัน!”ตวาดแว๊ดออกมา “ผมไม่ได้ยุ่ง” “ไม่ได้ยุ่งอะไร ก็เห็นกันอยู่!” ยกท่อนแขนขึ้นกอดอก ผู้หญิงคนนี้ชอบหาเรื่องกันไม่เลิกรา “แล้วถ้าผมยุ่งคุณจะทำไม!”ยอกย้อนลอยหน้าลอยตา ความเดือดเพิ่มเป็นทวีคูณ ผู้ชายคนนี้สงสัยจะอยู่ร่วมโลกกับเธอไม่ได้ หันรีหันขวางหาทางจัดการหยิบเอาก้อนหินขนาดเหมาะมือเขวี้ยงใส่ “เฮ้ย!”เกรเต้ร้องลั่นหลบเป็นพัลวัน “อย่านะรัน อย่าทำแบบนี้มันอันตราย!”แพททิเซียร้องห้ามพยายามยื้อยุดก้อนหินจากมือเพื่อน “คนแบบนี้มันต้องเอาก้อนหินเขวี้ยงใส่ปากถึงจะดี!”ลมหายใจหนักหน่วงรุนแรง เกรเต้ข่มกลั้นอารมณ์ตนเองอย่างที่สุด จ้องมองมิรันด้วยความขุ่นเคือง ผู้หญิงอะไรหาความเป็นกุลสตรีไม่ได้เลยสักนิดผิดกับอีกคน “ถ้าอยากโดนแบบเมื่อวานอีกก็ลองดู!”คนฟังถึงกับชะงัก กัดฟันแน่นเมื่อเจอคำขู่เช่นนี้ แพททิเซียจับไหล่เพื่อนไว้แน่นเพื่อให้คลายอารมณ์โกรธลง “เข้าไปข้างในกันเถอะ ป่านนี้คุณเซ็ทคงรอพวกเราไปทานข้าวด้วยแล้ว” จ้องมองไม่วางตา “อืม” เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าด้านใน ไม่วายชำเลืองมองชายหนุ่มกำลังเดินตามหลังมา สักวันเธอจะต้องชำระสะสางเรื่องทุกอย่างที่เขาทำไว้ให้ได้ สามร่างก้าวเดินตามกันมาถึงบริเวณโต๊ะอาหาร ร่างสูทสวมสูทสีดำนั่งอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาเรียวคมกวาดมองสีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความไม่พอใจเอาไว้ “กรุณารักษาเวลา ผมไม่ชอบรอใคร!”ปิดหนังสือพิมพ์ลง แพททิเซียรีบลากเก้าอี้นั่งลง ตามด้วยเพื่อนสาว “ขอโทษด้วยนะคะ” มิรันจ้องมองอ้าปากอยากจะโต้เถียงแต่เห็นแววตาแข็งกร้าวเลยหุบฉับ วันนี้ไม่อยากโดนลากตัวไปที่บ้านพักแล้วขังเอาไว้อีกแล้ว เมื่อคืนข้าวก็ไม่ได้กินนอนท้องร้องทั้งคืน อาหารหน้าตาน่าทานมากมายแต่ที่ถูกใจคือข้าวผัดสุดแสนจะน่าทานตรงหน้า มิรันจัดการตักทันทีพอใส่ปากกลับจำรสได้ดี หันมองเพื่อนแล้วยิ้มออกมา “ฝีมือแพทใช่ไหมเนี่ย อร่อยไม่เปลี่ยนเลย!”น้ำเสียงตื่นเต้น “อืม เราทำเมื่อเช้า”ช้อนตามองคนนั่งตรงข้าม เขาตักใส่ปากแต่ทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร อาจเพราะทานอาหารจากเชฟฝีมือดีมากมาย “เกรเต้ คืนนี้ช่วยเรียกรันเซียมาพบฉันด้วย”สั่งลูกน้องเสียงเรียบ “ได้ครับ” เกรเต้รับคำเดินเลี่ยงออกมาจากห้อง แพททิเซียชะงักในหัวสมองครุ่นคิด รันเซียคือใคร ตอนนี้ไม่อยากใส่ใจอะไรที่สำคัญกว่านั้นคือเธออยากออกไปข้างนอกเพราะมีของอยากได้ “เอ่อ...”อึกอักไม่กล้าเอ่ย “มีอะไร” “ฉันขอออกไปข้างนอกนะคะ พอดีมีของอยากจะซื้อ” คิ้วเข้มขมวด ท่าทางคิดหนัก “เราจำเป็นต้องขออนุญาตด้วยเหรอ เค้าไม่ใช่ผู้ปกครองเราสักหน่อย!”มิรันแย้งขึ้นมาทันที “รัน ลืมไปแล้วเหรอว่าคุณเซ็ทเป็นผู้อุปถัมภ์เรา ท่านเป็นคนส่งเราเรียนหนังสือ จึงขึ้นชื่อได้ว่าเป็นผู้ปกครองของเราคนหนึ่ง” มิรันเงียบลงหันมาให้ความสนใจกับอาหารต่อ ด้านเซ็ทกลับพิจารณาท่าทีของหญิงสาว เธอต้องการอะไรถึงได้ขอเขาออกไปข้างนอก อยากจะหนีหรือเปล่าแต่สีหน้าท่าทางเหมือนไม่คิดเช่นนั้นเลย “ฉันอนุญาตแต่ต้องให้เกรเต้ไปด้วย”ตอบรับพร้อมยื่นข้อเสนอ “ได้ค่ะ” “อะไรนะรัน จะเอาไอ้ผู้ชายปากหมา นิสัยแย่นั้นไปด้วยเหรอ!”ร้องลั่นผ่ากลางวง เกรเต้หันขวับกลับมามองเมื่อรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา “รัน! นั่งลงอย่าทำแบบนี้!”รีบปรามเพื่อน เซ็ทเหลือบมองเพื่อนสาว สองคนนิสัยแตกต่างกันมาก มองปราดเดียวก็รู้มิรันบ้านคงมีฐานะพอควรถึงได้เอาแต่ใจ แต่ยังดีที่แพททิเซียมีเพื่อนสนิทที่รักใคร่กันมากถึงขนาดนี้ ชายหนุ่มชะงักเมื่อนึกได้ว่าตนเองกำลังคิดอะไรทำตัวราวกับผู้ปกครองของเธอจริงๆ ก็ไม่ปาน “ขอบคุณมากนะคะที่อนุญาต”แพททิเซียกล่าวสมทบ คนฟังไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกนอกจากวางช้อนลงเช็ดปาก ลุกยืนแล้วสาวเท้าเดินออกมาด้านหน้าคฤหาสน์ เกรเต้หิ้วประเป๋าเอกสารติดตาม “วันนี้แกไม่ต้องไปกับฉันหรอก พาแพททิเซียออกไปข้างนอกด้วย” “ครับคุณชาย”ก้มศีรษะรับคำ มิรันเหลือบมองทางชายหนุ่มเบ้ปากนึกหมั่นไส้เสียเต็มประดา “จะไปไหนเหรอแพท?”หันมาถามเพื่อนพลางส่งอาหารเข้าปาก “จะไปร้านอาหารไทยแถวนี้สักหน่อย” “ทำไม คิดถึงอาหารไทยเหรอ” “เปล่าหรอก อยากทำให้คุณเซ็ททานน่ะ”รอยยิ้มระบายออกมา คำพูดเหล่านี้ทำเอามิรันเงียบกริบ รู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนรู้สึกยังไงแต่เธอไม่เห็นด้วยเลย เซ็ทดูน่ากลัวเกินไป สีหน้าบึงตึงตลอดเวลาอีกต่างหาก “ตามใจแพทเถอะ”ไม่ควรห้ามปรามตอนนี้ อย่างน้อยก่อนกลับเมืองไทยอยากให้เพื่อนได้ฝันต่อ สองสาวหันกลับมาสนใจอาหารจนอิ่ม แพททิเซียรีบเข้าห้องเปลี่ยนชุดเช่นเดียวกับเพื่อน ราวยี่สิบสาทีต่อมาสองคนมายืนพร้อมกันหน้ารถเบนซ์สีดำคันที่เคยรับตรงสนามบิน กระจกหน้ารถทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มเห็นสีหน้าสองสาวได้เป็นอย่างดี ความรู้สึกวูบวาบที่เกิดขึ้นนี้คืออะไร เพียงแค่มองเสี้ยวหน้าของหญิงสาวแม้จะไม่ได้สวยสดงดงามเหมือนเพื่อนตนเอง แต่กลับทำให้หัวใจกระตุกไหวไม่หยุด ดวงตาเรียวเล็กช้อนมองเห็นสายตาอีกฝ่ายส่งมา ริมฝีปากเม้มสนิทส่งสายดุกลับไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more