ฉันชอบเธอ
1100 Words
ตอนที่1ฉันชอบเธอ
“อย่าหายไปได้มั้ย...ครีมเป็นเมียพี่นะ”
กลีบปากหยักสวยได้รูปพ่นควันจากการสูบบุหรี่ออกมาอย่างใจเย็น ตรงกันข้ามกับหญิงสาวที่ร่ำไห้อย่างร้อนรนใจเพราะเขากำลังถอยห่าง
“พี่ดีแลน ฮึกก ฮืออ” ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรไม่ได้อ่อนไหวกับน้ำตาของเธอแม้แต่นิดเดียว เขาโยนบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าเหยียบมันให้ไฟดับ
“พี่ดีแลน”
พรึ่บ
สายตาเย็นชาราวกับน้ำแข็งมองมือที่จับแขนตัวเองเล็กน้อย พลันได้สติหญิงสาวจึงรีบชักมือกลับทั้งน้ำตา
“ครีมจะไม่งี่เง่าอีกแล้วค่ะ มาหาครีมบ้างนะคะ”
“แดน” เสียงเรียกชื่อเขาสั้น ๆ แบบนั้นเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่เพื่อนในกลุ่ม
“อ้าว น้องครีมร้องไห้ทำไมล่ะนั่น”
“เรียกทำไม” เขาถามกลับแคลอรีนโดยไม่แยแสน้ำตาของหญิงสาวเบื้องหน้า เพื่อนเขาทั้งสองคนได้แต่ยิ้มเจื่อนที่เธอเดินเข้ามาไม่ดูอิโหน่อิเหน่
“พี่แจนโทรตามฉันน่ะ เลยว่าจะฝากแพรไปกับนายด้วย”
“แคล! เราคุยกันแล้วนะ”
“ใครจะปล่อยให้เธอนั่งแท็กซี่ไป อันตราย” หญิงสาวส่ายหน้าให้แคลอรีนเป็นพัลวัลเพราะเธอกลัวที่จะอยู่กับความเย็นชาของดีแลนยิ่งกว่าสิ่งไหน ‘เขาชอบใช้สายตาแปลก ๆ มองเธอ’
“แต่ถ้านายไม่ว่างเดี๋ยวแพรไปกับวินก็ได้”
“ไปขึ้นรถ”
“ไม่เป็นไร เรากลับ..”
“ไปขึ้นรถ” ดีแลนใช้สายตาคมดุจ้องมองเธออย่างกดดัน ก่อนที่แคลอรีนจะดันเธอเข้าไปในรถด้วยอีกแรง
“ฮือออ พี่ดีแลนคะ...”
ปรี้นนนน!!!
กรี๊ดดด!!!
หญิงสาวคนนั้นเกือบโดนชนเข้าให้หากเธอหลบไม่ทัน พริตาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หวาดกลัวกับภาพเมื่อครู่ไม่หาย
“กลัวเหรอ”
“...” พริตาพยักหน้ายอมรับแทนคำตอบ ซึ่งมันทำให้ความวาวระยับในแววตาเขาหายไป
“ดูเธอจะหวาดกลัวฉันมากเป็นพิเศษนะ”
“เปล่า”
“ปฏิเสธซะเสียงสั่น” พริตาก้มหน้ามองมือที่ประสานแน่นบนหน้าตัก เธอพยายามแล้วที่จะไม่กลัวเขาแต่ก็สู้กับสายตาและน้ำเสียงเย็นชาไม่ไหว
ห้าปีที่แล้ว...
พริตา อัศวพร วัยสิบหกปีกับโรงเรียนใหม่ที่ไม่ค่อยมีใครคุยด้วยเพราะความพูดน้อยของเธอ จนกระทั่งแคลอรีนอดไม่ได้ที่จะดึงเธอมาอยู่ด้วย
“วิน แดน แพรจะอยู่กลุ่มเรานะ”
“ยินดีครับ” หนึ่งในสองหนุ่มเอ่ยทักทายเธออย่างยินดี เว้นคนหนึ่งที่เหลือบสายตามองเธอเล็กน้อยเท่านั้นแล้วหันหน้าหนี พริตาเผลอเม้มปากแน่นเพราะคิดว่าเขาน่าจะไม่ชอบเธอ
“เรากับแดนเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษ พ่อแดนเป็นพี่ชายของพ่อเรา”
“เป็นญาติกันถูกมั้ย”
“ใช่”
“แคลพูดไทยเก่งมากเลยนะ”
“ไม่เก่งได้ยังไงล่ะก็อยู่ไทยมาตั้งแต่เกิด พ่อเรากับลุงทำธุรกิจที่นี่นาน ๆ ถึงจะพาเรากับแดนไปเยี่ยมปู่ย่าที่นู่น”
“แดนเขา..ไม่ค่อยพูดเลยเนอะ”
“แดนก็เป็นอย่างนั้นแหละ แต่เห็นเงียบ ๆ อย่างนั้นนะอารมณ์ร้ายเป็นบ้า น่ากลัวสุด ๆ” พริตาแอบกวาดสายตาไปยังดีแลนที่เล่นบาสอยู่ในสนาม ขนาดว่าเล่นกีฬาสีหน้าเขายังเย็นชาสุดขั้ว
“ขอบคุณนะที่ให้แพรติดรถมาด้วย”
“ทางเดียวกัน”
“ยังไงก็ขอบคุณนะ”
ดวงตาคมเข้มมองตามแผ่นหลังพริตานานหลายนาที พวกเขาทั้งสี่คนอยู่คอนโดเดียวกัน และที่มันเป็นแบบนี้เพราะฝีมือของแคลอรีนจัดการ
“ทำอะไร” พริตาหันขวับมาที่ด้านหลังของเธออก็พบว่าดีแลนเป็นเจ้าของเสียงนั้น
“เราจะหยิบหนังสือเล่นนั้น แต่มันอยู่สูงเกิน”
“เล่มสีอะไร”
“สีน้ำเงินน่ะ” คนตัวสูงคว้าหนังสือเล่มนั้นมาให้เธอได้อย่างง่ายดาย เธอยิ้มเหมือนเด็กน้อยดีใจที่ได้มันมาสักทีและมันเรียกสายตาคมเข้มของชายหนุ่มให้ยืนมองเธออยู่อย่างนั้น
“ไอ้ดีแลนมึงชอบแพรเหรอวะ”
“อะไรของมึง” ดีแลนเหวี่ยงน้ำเสียงไม่พอใจใส่เพื่อนร่วมห้องที่ชอบจับคู่ให้คนอื่นไปเรื่อย และนั่นก็กลายเป็นข่าวลือว่าเขาชอบพริตา
“เพื่อนกัน ไม่ได้คิดอะไร” นี่คือคำที่พริตาบอกกับคนพวกนั้นเสมอ จนงานเลี้ยงฉลองก่อนสอบเข้ามหาลัย
“พวกนั้นมันชอบแซวว่ามึงชอบแพร เรื่องจริงป้ะ”
“ไทเกอร์แค่แซวเล่นน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” พริตาชิงตอบเมื่อคนถูกถามยังนิ่ง เขามองเธอเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วเหล้าที่พวกผ฿ชายแอบเอาเข้ามากรอกลงคอ
“มันแซวมาตั้งสามปี นึกว่าเป็นเรื่องจริงไปแล้วนะเนี่ย”
“ไม่จริงหรอก เราไม่ได้ชอบกัน” คืนนั้นดีแลนดื่มหนักจนใบหน้าแดงระเรื่อ เพราะเป็นคนไม่ค่อยพูดจึงไม่ได้มีใครสังเกตว่าเขากำลังรู้สึกอะไร
ทั้งโต๊ะเหลือเพียงเขากับเธอ เพื่อน ๆ กำลังสนุกกับการร้องเพลงและกำลังใจจดใจจ่อกับการจับฉลากแลกของรางวัล เขามองหน้าหญิงสาวที่นั่งยิ้มให้แคลอรีนบนเวทีเล็กน้อยก่อนจะพูดบางอย่างออกไป
“ฉันชอบเธอจริง ๆ”
“...” พริตาหันมองเขาสีหน้าอึ้งอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็เสียงดังฟังชัดจนเธอไม่ต้องถามย้ำ
“เมาแล้วมั้งเนี่ย”
“ฉันชอบเธอแพร”
“แพรไม่ได้คิดกับแดนมากกว่าเพื่อนเลยนะ”
ครืดด
ดีแลนลุกขึ้นยืนและออกไปจากงานเลี้ยงไร้สาระนั่น แม้อาจารย์จะเรียกชื่อเขาเป็นสิบ ๆ รอบให้ขึ้นไปจับฉลากแต่คืนนั้นเขาก็ไม่ได้กลับไปที่งานนั่นอีก เจอกันอีกครั้งในวันที่เป็นนักศึกษาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และเรื่องคืนนั้น ‘แค่เขาและเธอที่รู้’
ตืดด ตืดด
ดีแลนละสายตาที่มองตามแผ่นหลังหญิงสาวเมื่อสมาร์ทโฟนมีคนโทรเข้า
Cal
“แดน ส่งแพรถึงคอนโดยัง”
“ถึงแล้ว”
“โอเค ฉันกลัวว่านายจะบีบคอเพื่อนฉันตายกลางทาง”
“ก็ไม่แน่”
“ชิ แค่นี้แหละ” หลังวางสายแคลอรีนเขาก็เคลื่อนรถถอยจากที่จอดออกไปข้างนอกตามแผนเดิมที่แพลนเอาไว้
- Writer
