The Dragon and The Witch

Chapter 3

MAKARAAN ang ilang sandali, nagsimula na rin ang pagdiriwang. Bukod sa witch’s day, ay alam kong mayroon pang ibang dahilan. And that is what I want to know, o baka hintayin ko na lang ang pagtatapos ng bulwagan. But I can't stay here any longer. I need to get away, I have to finished something important.

Pinagmasdan ko ang mga ibang nilalang na nagkakasiyahan, at abala sa kanilang pakikipagkwentuhan sa ibang mga kaibigan. I could not understand why some of them, getting close, when in fact, they are not really a good with each other’s company.

Alam kong naglolokuhan lang din naman silang lahat; nagpapanggap para sa iisang intensyon at pagkuha ng tiwala para gamitin sa sariling tagumlay sa huli. Kaya't ayaw kong makisalamuha sa kanila, they are not real.

Nadala na ako sa panloloko sa akin noon ng isang tao na buong puso kong pinagkatiwalaan. It was unfair, I gave him of what I have, but in the end, he left me without any reasons why he did that.

And that is bullsh*t!

Hindi ko maintindihan din sa iba, kung bakit pilit pa rin nilang magtiwala ulit, kahit naloko na sila noong una. Hindi man lang nadala sa pinagdaanan at sakit na dinanas.

Luminga-linga ako sa paligid. Nakita ko si Claudia na nakipag-usap na sa isa sa mga nilalang ng dragons. Ang mga dragon ay may kakayahang pumalit sa anyong katawan ng tao at may kakayahan ding mag-anyong isang nilalang na dragon. Kaya naman hindi minsan sila makilala, dahil minsanan lang nila gamitin ang anyong tao.

Ito ang pinaka-ayaw ko sa lahat, ang pununta sa bulwagan kapag witch’s day. Nasasayang lamang ang oras ko sa pag-inom ng alak at magmasid sa paligid. Mas mabuti pa kung nanatili ako nito sa mundo ng tao, at tinuruan ng iba pang magic spell si Alesa. That is most valuable than to be here for nothing, and of course, I got what I've been asked for Claudia.

Mahigpit kong hinawakan ang goblet para sa isa pang lagok. Kaunti na lamang at malalasing na ako, halos pulos alak na yata ang laman ng tiyan ko.

Nagmasid ako sa paligid upang siguraduhing walang makakikita sa pagtakas ko. Mahirap na naman, at baka makarating sa pinuno namin— ipatawag na naman ako at bigyan ng kaparusahan. Ang pagtakas o pag-alis sa gitna ng pagdiriwang ang siyang ipinagbabawal ng aming lahi. Pero iyon kung malalaman at may makakikita sa isang nilalang na tumakas. Isa pa, hindi naman nila mapapansin kapag mawawala ako, sa daming mga nilalang na nandirito ay imposibleng mapansin pa nila ako. Unless, I am that special for them.

Tumungo ako sa likod ng garden. There was a secret door way, I need to hide behind, and then escaped.

Maingat ang aking mga hakbang. Iniiwasan ang makagawa ng ingay at makaagaw ng atensyon ng ilan. I should have been more time to get away from this crowded place.

Agad akong nagkubli sa isang malaking puno nang may napalingon sa aking ilang mga salamangkero. I must be careful, knowing mages and sorcerers had a great aperture.

Pinitik ko ng dalawang beses ang aking daliri, para mag-anyong ibon, pero napatigil ako na baka sa paraang iyon ay mahalata ako. Hindi dapat ako makagawa ng isang kahina-hinalang bagay.

Bumuntong-hininga ako, saka hinintay na makalampas ang dalawang nilalang, bago nagpatuloy sa pagpunta sa likuran ng garden.

Mabilis akong nakarating sa likuran. Pinag-aralan ang buong paligid, bago lumikha ng itim na mahika para mag-telepathy.

Pero hindi ko natuloy ang aking plano, nang may bigla na lamang magsalita sa aking likuran. Ramdam ko ang presensya niya. He is the one who I hated the most.

Kumuyom ang dalawang kamay ko. Pinipigilang umusbong ang galit sa aking dibdib. This is the reason, why I can no longer stay here. I don't want to see his face again, nor, to cross our path. Baka hindi ko mapigilan ang sarili at ano pa ang magawa kong eksena.

“You are about to escape again, Elenor. Hindi mo ba talaga gusto sa ganitong klaseng lugar?"

I lifted up the side of my lips before I faced him. “Uh, yes.”

Wala namang dahilan para magsinungaling sa kanya. Kahit itago ko pa, malalaman pa rin niya ang totoo. Kilala na rin niya ako, he always used to it. He is always been there before, supporting me of what I am capable of. But, on the end of the day, it was all vanished. He was gone and left me.

“Hindi ka na nadala? Mapaparusahan ka na naman, Elenor.”

Kung sa mga oras na mahal ko pa siya, siguro, makararamdam ako ng pagkasabik, pagkatuwa o kaya pagkahina ng aking puso. Pero iba na ngayon, hindi na iyon ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. Naiinis ako sa itsura at sa klase ng pananalita niya. Hindi ko gusto ang dating no'n. He has no right to tell me what the right thing to do.

Ngumisi ako. “Concern ka? I don't need that, Randar.”

Sumeryoso ang ekpresyon niya. Kumunot ang noo, saka binigyan ako ng nag-aaral na tingin. “Hindi mo pa rin ba nakalilimutan ang nangyari? Hindi mo pa rin ba ako napapatawad? Kalimutan mo na ang nakaraan, Elenor.”

Hindi ko napigilan ang paglaki ng inis at galit sa aking dibdib. Napanting ang taenga ko sa aking narinig. Kalimutan? Ganoon na lang iyon para sa kanya? Parang isang bagay na itatapon na lang kapag hindi na mapakinabangan? Isa bang laruan ang damdamin ko?

Kung ganoon sa kanya, pwes sa akin, hindi. Hinding-hindi ko makalilimutan ang ginawa niya. Hinding-hindi ko matanggap ang sakit na dinulot at binigay niya sa akin. Isa iyong bangungot na baon ko hanggang sa kasalukuyan.

“Kung ganoon lang sa iyo ang lahat, huwag mo akong gayahin. Hinding-hindi ko makalilimutan ang ginawa mo sa akin. Hindi ganoon kadali ang makalimot, Randar.”

Tumalikod ako sa kanya, baka mamaya, makita ko pa ang reaksyon niya'y mapatay ko siya nang wala sa oras.

“Kung isusumbong mo ako sa ating pinuno, nasa iyo na iyon.”

Hindi ko na siya hinintay pang magsalita. At agad kong pinitik ang aking daliri para maglaho sa harapan niya.

Damn him! Damn him for acting like he never been hurt!