หมับ!
" O.O"
แคนเชลสกี้สะดุ้งเฮือก เบิกตากว้าง หลังสัมผัสได้ถึงมือใหญ่มาจับต้นแขน ก่อนออกแรงบีบหวังช่วยพยุง
หญิงสาวรู้สึกสมองช้าตั้งแต่นั้น เมื่อเห็นสีหน้านักเรียนรอบๆ ตัวที่พากันแตกตื่นก่อนเห็นหน้าของเขา กว่าจะได้สติ ต้องรอให้เขาพูดเสียก่อน ด้วยน้ำเสียงทุ้มปนแหบ
" โทษนะ คิดว่าแบบนี้เธอน่าจะถนัดกว่า "
ยูรีถ่างตากว้างอีกระลอก พลางหันขวับไปมองเขา
" .... "
และเกิดคำถามมากมายภายใต้ความเงียบนั้น เธอถึงกับใบ้กิน
" ตกใจหรือที่เห็นฉัน " ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง
" นายคือ..."
" จำไม่ได้จริงๆ สินะ " พลางขมวดคิ้ว ก่อนจะยกยิ้ม "เพื่อนร่วมห้องเธอไง วิชาแรกเมื่อวาน "
" นายชื่อบรูโน่เหรอ "
และยิ้มกว้างออกมาในที่สุด
" นั่นไง ว่าแล้วเธอต้องรู้จัก "
ไม่ใช่เท่าแต่ใบ้กิน ทว่าเธอนั้นกำลังอึ้งด้วย และจับต้นชนปลายไม่ถูก เหตุไฉนอยู่ดีๆเขาถึงมาคุยกับเธอ มิหนำซ้ำยังประคองชนิดไหล่กระทบไหล่ มองเผินๆ คือโอบกอด
