ณ ห้องรับประทานอาหาร ในคฤหาสน์ใหญ่ที่เก่าแก่ตกทอดมารุ่นต่อรุ่น ยามนี้เต็มไปด้วยความเงียบสงัด มีเพียงช้อนส้อมกระทบกันเท่านั้น ที่พอจะทำให้รู้ยังหลงเหลือสิ่งมีชีวิตอยู่ ดวงตาสีดำทมิฬคมกริบเปี่ยมไปด้วยความหมายยากจะคาดเดา ยามมองหน้าบุตรของตนเอง
เรกาโด เรอัสซ์* ชักเหิมเกริมใหญ่ เมื่อห่างจากเขา ในช่วงเวลาที่งานรุมสุมจนไม่มีเวลาเช่นไตรมาสนี้
ความเงียบนั้นส่งผลให้แม่บ้านสามคนเริ่มอึดอัด ไม่เว้นแต่ภรรยาและฐานะแม่ผู้บังเกิดเกล้าทานอาหารไม่รู้รส เคี้ยวและกลืนลำบาก
และเมื่อมื้ออาหารถูกหยุดด้วยการวางช้อน ปิดท้ายด้วยการกระดกน้ำ ร่างสูงหน้าตาไม่ไกลห่างจากพ่อก็เงยหน้าขึ้นทันที ด้วยสายตาที่เรียบสนิทไม่ต่างกัน เพื่อรอฟังคำสั่งสอนของเขา
" อาหารมื้อพิเศษที่แสนจะน่าเบื่อ เป็นเมนูซ้ำๆซากๆ แต่ต้องกินมันให้หมด เพราะอะไรลูกรู้ไหม.."
หนีไม่พ้นผู้เป็นแม่ที่ต้องปั้นหน้าเรียบอีกครา ทั้งที่ใจกำลังสั่นเครือ หลังสาม
