Hastaneden çıkıp konağa vardığımızda, konağın kalabalık olduğunu görünce şaşırdım. İçeriye adım attığımda, erkeklerin Cihan'ı tebrik etmesiyle birlikte kimseyle göz göze gelmemeye çalışarak odama doğru ilerledim.
Kalabalık sesler ve gülümsemeler arasında yürürken, içimde karmaşık duygular birbirine karışıyordu. Cihan'ı kutlamak için gelen akrabalar ve yakın dostlar, onun mutlu anını paylaşırken içimde tedirginlik ve endişe vardı. Henüz çok erkendi, kötü bir göz değer diye hiç mi korkmuyorlardı? Doğmamış çocuklar için bu kadar sevinmeleri normal değildi.
Odama çıktığımda kapıyı sessizce kapattım ve derin bir nefes aldım.
Yatağa doğru ilerlerken açılan kapıyla arkamı döndüm.
“Yenge, misafirler seni görmek istiyor.”
Yatağa oturup, “Neden?” dedim Süeda’ya.
“Sanırım tebrik edecekler
