Son zamanlarda huzursuz hissettiğim günlerin ardı arkası kesilmiyordu. Hayatımın hareketli olmamasına rağmen, duyduklarım ve gördüklerim beni derinden sarsıyordu. İçimdeki bu huzursuzluk, kendimi sürekli başkalarının sorunlarına adayarak çözmeye çalışmama rağmen bir türlü geçmiyordu. "Artık başkaları adına düşünmeyeceğim, üzülmeyeceğim" diye kendime söz vermiştim, ancak her seferinde düşünüp üzülmeden duramıyordum. Kendimi farkında olmadan yıprattığımın bile farkındaydım, ancak bir şeyler yapmak için hiçbir çaba sarf etmiyordum.
Berzan, Havin, Damla, Süeda... Her birinin ayrı ayrı derdi vardı ve hepsi bana gelip dertlerini anlatıyorlardı. Elimden geldiğince yardım etmeye çalışıyor, onları yanlış kararlar almaktan vazgeçirmek için ikna etmeye çabalıyordum. Ancak bu sürekli danışmanlık rolü
