Hastaneye ilk adım attığımızda kalbim hızla atmaya başladı, adeta bir çırpıda atlayan bir tavşan gibiydi. Hastane koridorlarında yankılanan ayak seslerimiz beni tedirgin etti. Cihan'la birlikte yürüyorduk, ama içimdeki endişe büyüyordu. Koridordaki herkes bize bakıyordu. Cihan bunu umursamıyordu. Eli belimde insanlara karısı olduğumu adeta gösteriyordu.
Annesi biraz uzakta oturuyordu. Ona yaklaşmam gerektiğini biliyordum, ama aynı zamanda korkuyordum. Gözlerimdeki yaşlar, yüzümdeki endişe beni yavaşlatıyordu.
“Konumunu biliyorsun, ona göre davran.”
Konumumu artık biliyordum. Onun karısı, annesinin de geliniydim. Annesinin yanına gittiğimizde bakışlarını kaldırdı yerden. Perişan haldeydi. Kalbim hızla çarparken, göz temasından kaçınıyordum. Yavaşça yaklaşıp ona sarıldım. "Ben böyle olmas
