แมวเหมียวของมาเฟีย

เจ้านายจอมเจ้าเล่ห์

รถสีดำคันหรูของเพทายขับเข้ามาจอดอยู่หน้าร้านกาแฟที่แคทเธอรีนเป็นผู้จัดการ เขาตัดสินใจเซอร์ไพรส์เธอด้วยการแวะมาหาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อหนึ่ง เมื่อเขาก้าวลงจากรถแล้วเดินตรงไปหาแคทเธอรีนอย่างไม่ลังเล

“ดูสิคุณเพทายเอาดอกไม้มาให้คุณแคทอีกแล้ว” เสียงพนักงานในร้านฮือฮากับการปรากฏตัวของเขา ที่นี่ทุกคนชินชาและรู้กันดี ว่าเจ้านายของพวกเธอกำลังตามจีบคุณผู้จัดการคนสวยอยู่

ภายในร้าน แคทเธอรีนยุ่งอยู่กับการจัดการกองเอกสารกองใหญ่ ที่เธอทิ้งเอาไว้หลายวันแล้ว การบริหารงานในแต่ละวันยุ่งเสียจนเธอแทบไม่ได้นั่งพัก ความสนใจของเธอถูกดึงไปที่เสียงเปิดประตู เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นเพทายเข้ามาในมือถือดอกไม้ช่อใหญ่ บนใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“คุณเพทาย คุณมาทำอะไรที่นี่” แคทเธอรีนถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ สีหน้าแสดงออกถึงความเคอะเขิน เพราะรู้ดีว่าพนักงานจะต้องแซวเธอแน่ๆ

“คิดถึงก็เลยมาหา” เพทายตอบอย่างเรียบๆ สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอ

“เป็นผู้บริหารนี่ดีจังเลยนะคะ มีเวลาขับรถเล่นด้วย” แคทเธอรีนแกล้งแซว ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ ก่อนจะยื่นดอกไม้ในมือให้กับหญิงสาวที่นั่งทำงานอยู่

“เนื่องในโอกาสอะไรคะ” เธอถามพลางรับดอกไม้จากมือของเขา

“ไม่เห็นต้องมีโอกาสพิเศษ แค่คุณพิเศษก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ” เพทายส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเธอ เพื่อตอกย้ำความรู้สึกที่มีกับหญิงสาวเจ้าของดวงตาสีฟ้าคู่หวาน

“คุณคงไม่ได้มาแค่เพราะจะเอาดอกไม้มาให้แคทหรอกใช่ไหมคะ” เธอเปลี่ยนเรื่อง เพราะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังหน้าแดงมากแน่ๆ

“จริงๆ ผมมีธุระสำคัญ ที่ต้องการให้คุณไปกับผมสักหน่อย หวังว่าไอ้งานพวกนี้คงไม่ทำให้คุณปฏิเสธคำสั่งของผมหรอกนะ” เขากล่าว พลางชี้ลงไปที่กองเอกสารบนโต๊ะทำงานของแคทเธอรีน หญิงสาวกลอกตาก่อนจะยักไหล่

“ธุระของคุณ สำคัญกว่าเอกสารพวกนี้หรือเปล่าละคะ? ถ้าสำคัญกว่าและคุณอนุญาตให้แคทเลื่อนส่งสรุปบิลได้สัก 2-3 วัน แคทก็ไปกับคุณได้ค่ะ” เธอยื่นข้อต่อรอง

เพทายยิ้มกว้างขึ้น เขาไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เขาไม่เคยกดดันเรื่องงานกับเธอด้วยซ้ำ มีแต่แคทเธอรีนที่กดดันตัวเองอยู่ทุกวัน

“จะรวมไปส่งเดือนหน้าผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” เขาแกล้งพูด แล้วชี้ไปที่ประตู แคทเธอรีนส่ายหน้า ก่อนจะหัวเราะออกมา

“ก็ได้ค่ะ แคทจะถือว่าคุณอนุญาตแล้ว ถ้าเกิดว่าอยู่ๆ แคทโดนทวงงาน ก็คงต้องตัดคลิปจากกล้องวงจรปิดแนบไปกับเหตุผลของการส่งงานช้า” เพทายหัวเราะชอบใจ กับเรื่องงานไม่มีใครจริงจังได้อย่างแคทเธอรีนสักคน และเหตุผลนี้เอง ที่ทำให้เขาสนใจผู้หญิงคนนี้ นอกเหนือไปจากใบหน้าสวยๆ ของเธอ

แคทเธอรีนรีบแจ้งผู้ช่วยของเธอ ให้เตรียมการดูแลร้านแทนเธอ เพราะเข้าใจว่าจะต้องออกไปคุยงาน เพทายก็ยืนดูโดยไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย แคทเธอรีนก็เดินออกมาหาเขาที่ด้านนอกร้าน เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการออกไปข้างนอกอย่างกะทันหัน

พวกเขาทั้งสองเดินทางไปตามถนนที่รถพลุกพล่าน พูดคุยและหัวเราะด้วยกัน เพทายพาแคทเธอรีนไปที่ร้านอาหารเล็กๆ ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในมุมที่เงียบสงบ ซึ่งเขาได้จองโต๊ะส่วนตัวไว้

“นัดลูกค้าเอาไว้ที่นี่เหรอคะ” แคทเธอรีนเอ่ยถามขณะที่กำลังเดินเข้าไปในร้าน

“เปล่าซะหน่อย ผมหิวอยากจะหาอะไรอร่อยๆ กิน ก็เลยชวนให้คุณมาด้วย” เขาตอบหน้าตาเฉย

“นี่คุณพาแคททิ้งงานอีกแล้วเหรอ” เธอพูดพลางหยิกเข้าที่แขนของเขา

“พักผ่อนบ้างเถอะ คุณไม่เคยขาด ลา หรือเข้างานสายเลย ผมรู้สึกเหมือนกำลังเอาเปรียบพนักงานยังไงก็ไม่รู้” เขาแกล้งว่า หญิงสาวก็ทำได้เพียงแค่กลอกตากับคำพูดของเจ้านายจอมกะล่อนของตัวเอง

ขณะที่พวกเขานั่งลงที่โต๊ะ และอ่านเมนู แคทเธอรีนก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองคนตรงหน้า เธอรู้สึกดีใจที่เขาใส่ใจเธอแบบนี้ แม้ว่าการเดตมื้อกลางวันจะเป็นเรื่องที่ไม่ทันตั้งตัว แต่เธอก็พบว่าตัวเองมีความสุขที่ได้ออกมากับเขา และลืมเจ้ากองเอกสารกองโตบนโต๊ะทำงานไปแล้ว

ตลอดมื้ออาหาร พวกเขาแบ่งปันเรื่องราว พูดคุยล้อเล่นกัน และสนุกสนานไปกับความสุขเรียบง่ายที่ได้มีกันและกันชั่วขณะ

“คุณสะดวกจะไปต่างประเทศกับผมสัก 3 วันไหม”

“คุณทำไมถึงอยากให้แคทลางานนักหนา” เธอพูดขึ้นทันที เพราะเขาพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอลางานมาหลายครั้งแล้ว

“คุณไม่คิดว่าผมอาจจะแค่อยากไปเที่ยวกับคุณบ้างเหรอ”

“คุณก็รู้ว่า...”

“งานทำให้แคทรู้สึกสมบูรณ์แบบ คุณพูดประโยคนี้จนผมจำฝังหัวแล้ว” เขาชิงพูดก่อน

“คุณก็ยังจำได้นี่คะ”

“ถ้างั้น ผมจะขยายธุรกิจไปต่างประเทศ แล้วจะให้คุณไปช่วยผมคุยงานดีไหม คุณจะได้ยอมไปเที่ยวกับผมสักที” หญิงสาวยักไหล่ ถ้าเขาจะลงทุนขนาดนั้น แค่เพราะอยากจะพาเธอไปเที่ยว ก็คงต้องยอมให้เป็นแบบนั้น

“คุณน่ะดื้อ”

“มันไม่ดีเหรอคะ ที่แคทชอบทำงาน” หญิงสาวถามด้วยสีหน้าจริงจัง เขาพูดเรื่องนี้บ่อย เสียจนเธอเริ่มคิดแล้วว่า หรือจริงๆ แล้วเธอดูบ้างานเกินไป

“ผมก็แค่อยากให้คุณพักผ่อนบ้าง การทำงานหนักมันไม่ดีต่อสุขภาพ ผมเป็นห่วงคุณนะแคท” ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวตรงหน้า และพูดทุกคำออกมาด้วยคำพูดจากใจของเขาจริงๆ แคทเธอรีนก็รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของเขา

“แคทขอบคุณนะคะ สำหรับทุกอย่างเลย”

“เปลี่ยนคำขอบคุณ มาเป็นตอบตกลงคบกับผมสักทีได้ไหม ผมรักคุณจะตายอยู่แล้ว” แคทเธอรีนไม่ตอบ แล้วแกล้งทำเป็นตั้งใจกินอาหารในจานของตัวเอง ปล่อยให้เพทายนั่งมองเธอด้วยสายตามีความหวัง เขายังคงรอคำตอบตกลงจากเธอต่อไป แม้เธอจะทำเป็นเมินเฉยทุกครั้ง

เมื่อพวกเขาทั้งสองคนทานอาหารเสร็จ ก็เตรียมมุ่งหน้ากลับไปที่ร้านกาแฟเพื่อพาแคทเธอรีนกลับไปทำงานที่เธอรักต่อ

หญิงสาวรู้สึกขอบคุณเพทายสำหรับอาหารมื้อกลางวันในวันนี้ แม้ว่าเขาจะพาเธอไปโดยไม่บอกก่อน แต่เธอก็รู้ว่าการกระทำของเขามีความเอาใจใส่และเสน่หาอย่างแท้จริง ถ้าเขายังตามตื๊อเธออยู่อย่างนี้ อีกไม่นานเธอก็คงใจอ่อน ยอมตกลงคบกับเขาแน่

“ผมขอตัวกลับไปเคลียร์งานก่อนนะครับ เดี๋ยวคนแถวนี้จะหาว่าผมเป็นผู้บริหารที่ไม่มีงานทำ”

“เชิญค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” ทั้งสองคนกล่าวคำอำลาและแยกทางกัน แคทเธอรีนยืนมองรถของเพทายแล่นจากไปจนกระทั่งลับสายตา

เธอได้แต่สงสัยว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เขาจะถอดใจไปก่อนที่เธอจะตอบตกลงหรือเปล่า หรือถ้าเธอตกลงคบกับเขาแล้ว เขาจะยังแสดงความน่ารักแบบนี้กับเธอเหมือนเดิมหรือไม่