ดวงใจราชาปีศาจ

ข้าจะใช้ปากป้อนเจ้า

ตอนที่ 8

ชีเหนียงเห็นเจ้าสิ่งนั้นที่ก้นสระก็ตกใจจนดวงตาเบิกโพลง มือที่กำลังปัดไอระเหยอยู่นั้นพลาดไปโดนผิวน้ำจนสั่นไหว เจ้าสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ก้นสระก็ลืมตาขึ้นมาสีลูกตาแดงกร่ำ ตัดกับผิวสีขาวระยิบระยับลำตัวใหญ่และยาว คล้ายมังกร

ดวงตาสีแดงกร่ำนั้นจ้องมาที่นางชั่วอึกใจมันก็พุ่งขึ้นมาอย่างเร็ว น้ำในสระเกิดคลื่นอย่างแรงจนดึงเอาตัวชีเหนียงตกน้ำไป นางดำผุดดำว่ายเพื่อพยุงตัวไม่ให้จมน้ำ แต่ก็รู้สึกว่าเจ้ามังกรสีขาวนั้นยังคง ว่ายวนอยู่รอบตัวนาง ทำให้เกิดน้ำวนยิ่งดูดให้ตัวนางจมลง และลำลักน้ำกำลังจะขาดอากาศหายใจ ดวงตานางเริ่มเลือนรางและกำลังจะปิดลงนั้น นางเห็นร่างคนผู้หนึ่งกำลังเข้ามาใกล้ ๆ

"เฉาเฟิง" นางพึมพำด้วยสติที่เลือนราง เปลือกตานางค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ

มังกรสีขาวนั้น เป็นเฉาเฟิงเอง ซึ่งร่างเดิมของเจาก็คือมังกรน้ำ เป็นสัตว์บรรพกาลชั้นสูงมีปราณพลังสองสายน้ำและไฟอยู่ในร่าง เขามักจะมาแช่ตัวที่สระน้ำแห่งนี้เป็นประจำอยู่แล้ว เมื่อได้กับมายังวังปีศาจในรอบหลายหมื่นปีอีกครั้งเขาจึงต้องมาแช่น้ำที่สระแห่งนี้

เฉาเฟิงเห็นชีเหนียงหมดสติไป หัวใจก็สั้นไหว เขาใช้สองมือประคองหน้าชีเหนียงไว้ และริมฝีปากของเขาก็ประทับลงบนปากจิ้มลิ้มของนาง เขาค่อยๆ เป่าลมเข้าไป ไม่นานนักชีเหนียงก็ลืมตาขึ้นนางมองหน้าเฉาเฟิง ด้วยดวงตาที่ล่องลอยแล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง

ราชาปีศาจจึงโอบกอดนางไว้แล้วดันตัวขึ้น เมื่อพ้นน้ำร่างบางที่สลบไม่ได้สติหลับไหลอยู่แนบอกเขา เฉาเฟิงก้มลงมองนาง เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นมาในหัวใจ เขาก็ยังตอบคำถามตัวเองไม่ได้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ

ปีศาจหนุ่มกวาดสายตาไปทั่วร่างบางนั้น เพื่อดูว่านางบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ พลันสายตาก็หยุดชะงัก ด้วยเสื้อผ้าที่เปียกแนบไปกับตัว ตรงเจ้าก้อนกลมสองก้อนนั้นที่กำลังเคลื่อนไหวขึ้นลงๆ ตามจังหวะลมหายใจยิ่งทำให้เด่นชัดขึ้น จนตนเองเริ่มหายใจติดขัดขึ้นมา

เฉงเฟิงสะบัดหัวไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่าน รีบอุ่มนางขึ้นเดินตรงไปยังห้องบรรทมของตนเอง เขาวางนางลงบนเตียงอย่างเบามือและเดินออกจากห้องไป ไม่นานนักนางกำนัลสองคนเดิมเข้ามาเช็ดตัวเปลี่ยนผ้าให้นางจนเสร็จสพรรแล้วเดินออกไป

ชีเหนียงที่หลับใหลไม่ได้สติ ในห้วงฝันของนางนั้น เห็นผู้หญิงใส่ชุดโบราณคล้ายชุดทำศึกสงครามมีหน้ากากปิดบังครึ่งใบหน้า ยืนอยู่ตรงหน้านาง ด้านหลังของหญิงคนนี้นั้น มีทหารนับแสนนายยืนเรียงรายอยู่ ชีเหนียงจึงเอือมมือไปแตะที่ไหล่หญิงในฝันตรงหน้า เมื่อทันทีที่นิ้วมือมือเตะโดนหญิงคนนั้นก็เกิดประกายสว่างขึ้นร่างของหญิงตรงหน้าก็จางลง กลายเป็นฝุ่นละอองระยิบระยับปลิวไป

นางเงยหน้ามองตามฝุ่นละอองนั้นจนมันจางหายไปหมด จึงก้มหน้ากับมาตามเดิมก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดแบบที่หญิงคนนั้นใส่ นางเอามือคลำใบหน้าก็พบหน้ากากอยู่บนหน้าตนเอง ยังกับคือคนคนเดียวกัน นางจึงมองไปยังทหารพวกนั้น แต่สายตาพวกทหารหาได้มองยังนาง พวกนั้นมองยาวไปยังด้านหลัง

ชีเหลียงหันกับไปมองตามสายตาของทหารพวกนั้น นางเห็นร่างของคนผู้หนึ่ง รอบกายของคนผู้นั้นแผ่ส่านไปด้วยปราณพลังที่ยิ่งใหญ่ ชั่วพริบตาคนผู้นั้นก็พุ่งกระบี่มามุ่งหน้ามาที่ตัวนางหมายจะแทงหัวใจใช้สิ้นชีพ ชีเหนียงนางตกใจเป็นอย่างมาก แต่ไม่สามารถขยับตัวหนีไปไหนได้เลย เมื่อกระบี่นั้นเข้าใกล้ตัวมากขึ้นจนเห็นผู้ถือได้อย่างชัดเจน

"เฉาเฟิง" ชีเหนียงพึมพำขณะหลับไม่ได้สติ เฉาเฟิงที่นั่งเฝ้ามองนางอยู่ได้ยินไม่ค่อยถนัด จึงก้มหน้าลงไปใกล้ๆ จนจมูกของเขาแทบจะชนกับจมูกของนาง

ในห้วงฝันนั้นคือเฉงเฟิงเองที่ พุ่งกระบี่หมายจะฆ่านาง ชีเหนียงทั้งตกใจและหวาดกลัวยืนตัวสั้น จวบจนเฉาเฟิงแทงกระบี่เข้าที่หัวใจจนทะลุไปด้านหลัง นางหลับตาลงทุกอย่างมืดสนิท

"ชีเหนียง ชีเหนียง" มีเสียงหนึ่งเรียกชื่อนางดังก้องอยู่ในความมืด นางมองไปรอบ ๆ พบแสงสว่างอยู่ไม่ไกลนัก จึงเดินเข้าไป จู่ ๆแสงนั้นก็สาดไปทั่วจนแสบตา นางหลับตาไปครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงเรียงชื่อตนเองอีกครั้ง

"ชีเหนียง ชีเหนียง เจ้าได้ยินข้าไหม" เฉงเฟิงยังคงเรียกชื่อนางอีกครั้ง นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพใบหน้าลางๆของคนผู้หนึ่งอยู่ตรงหน้าของนาง มันใกล้มากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของคนนั้น ชีเหนียงกระพริบตาอีกสองสามครั้งใบหน้านั้นชัดเจนขึ้น

"เฉงเฟิง" ชีเหนียงเอ๋ยเรียกชื่อคนตรงหน้านั้นออกมา และกระเทิบตัวจะลุกหนี แต่เพราะคนตัวใหญ่ วางสองมือค่อมไว้ที่ข้างตัวนางแถมหน้าเขายังใกล้จนแทบจะติดกันขนาดนี้ ทำให้นางขยับตัวไปไหนไม่ได้ ได้แต่นอนนิ่งใต้ร่างใหญ่ จ้องตากันอยู่แบบนี้ จนนางเองที่เป็นฝ่ายทนสายตาของเฉาเฟิงไม่ไว้จึงหันหน้าหลบ

"นี้ ถอยออกไปหน่อยได้ไหม" (สายตาแบบนี้มันอะไรกันนะบางครั้งดูเย็นชาดุดันมองแต่ละทีเหมือนจะใช้สายตามาฆ่ากันตลอด แต่ครั้งนี้มันดูอบอุ่นห่วงหา นี้เขาเป็นอะไรไปหรือเปล่า )

เฉงเฟิงจึงถอยตัวออกมา แต่เขายังคงนั่งอยู่ขอบเตียงข้างๆ นาง

"เจ้าเป็นยังไงบ้าง" เขาเอ๋ยถามนาง

"ปวดหัวนิดหน่อย คือ ที่สระนั้นข้สเห็นมังกรสีขาวตัวใหญ่ มันคือ"

"คือข้าเอง ร่างเดิมของข้าคือมังกรน้ำ "

ชีเหนียงดวงตาลุกวาว พยายามลุกขึ้นมานั่งแต่ด้วยการการปวดหัวอยู่จึงเซเล็กน้อย แต่เฉงเฟิงก็รีบประคองนางไว้ ให้นั่งพิงหัวเตียง ชีเหนียงยังคงมองเฉาเฟิงแบบเงียบๆ และนึกไปถึงความฝันเมื่อครู่นี้ ที่เขาใช้กระบี่แทงหัวใจนาง

"เป็นอะไร เจ้ากลัวข้าหรือไร ปกติพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด หรือหัวเจ้าไปกระแทกตรงไหน" เขาสังเกตเห็นนางเงียบไปจึงเอ๋ยถามขึ้น

"ไม่ได้กลัวแค่ไม่เคยเห็นมังกร ตัวเป็นๆ อยู่ตรงหน้า นี้ถ้าไปเล่าให้ใครฟัง คงคิดว่าเป็นบ้าแน่ ๆ"

นางตอบเขาออกไปแต่ไม่ได้พูดเรื่องในความฝันนั้น นางคิดเองว่ามันคงเป็นแค่ความฝัน จึงอยากลืมๆ ไป

"เจ้าอยากเห็นอีกไหมล่ะ ข้าจะเปลี่ยนร่างให้ดู"

"ไม่ต้องหรอก ฮัดชิ้ว ! แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้แช่ตัวอยู่ในสระล่ะแล้วพลังของเจ้าคือไฟโลกันต์ แล้วไฟกับน้ำมันอยู่ด้วยกันได้เหรอ" นางเอียงคอถามด้วยความสงสัย

"ท่านพ่อของข้าคือจ้าวมังกรเพลิงโลกันต์ ส่วนท่านแม่ของข้าคือปลามังกรขาว ทำให้ข้ามีปราณพลังสองสายอยู่ในตัว ข้าสามารถให้พลังได้ทั้งสองอย่างเพื่อปกป้องเผ่าปีศาจ แต่ ตอนนี้ข้าใช้มันไม่ได้แล้ว" (ทำไมข้าต้องเล่าเรื่องของตนให้นางฟังด้วยนะ)

"โอโห สุดยอดเลยนะเนี้ย แล้วจะทำยังไงต่อล่ะ เรื่องพลังของเจ้า"

"เรื่องนี้ข้ากำลังพิสูจน์อยู่"

"พิสูจน์อะไรบอกหน่อย ฮัดชิ้ว ! "

"ยังไม่ถึงเวลา นี้เจ้า จามหลายครั้งแล้ว ไม่สบายหรือเปล่า"

เฉงเฟิงพูดจบก็เอามือแตะที่หน้าผากนาง และมืออีกข้างของเขาจับที่หน้าผากตนเอง ชีเหนียงรับรู้ได้ถึงความห่วงใย ภายนอกเขาดูโหดเหี้ยมเย็นชา แต่จิตใจลึกๆ แล้วเขาก็เป็นคนที่ค่อยห่วงใยผู้อื่นอยู่เหมือนกันนะ

"เจ้านั้นแหละหัวกระแทกหรือเปล่า ทำตัวแปลกๆ ปกติดุอย่างกะเสือ"

"เจ้านั้นแหละ หัวกระแทก พูดอะไรเพ้อเจ่อ หน้าผากเจ้าร้อนด้วยเหมือนจะเป็นไข้ ข้าจะให้นางกำนัลเอายามาให้"

เฉงเฟิงจัดท่าให้นางนอนลง จึงเดินออกไป ไม่นานนักเขาก็กับมาพร้อมนางกำนัลที่ยกข้าวปลาอาหารและยาเข้าใส

"กินข้าวก่อน จะได้กินยา"

"กินไม่ลง"

" ฝืนกินหน่อย"

"ไม่"

"หรือจะให้ข้าใช้ปากป้อนเจ้า"

"ก็ได้ ๆ กินเอง ” ชีเหนียงตวัดสายตามองค้อนคนตรงหน้า

นางเริ่มลงมือกินข้าว แต่คนตรงหน้าก็มองนางไม่ละสายตา จนนางกินหมดและกินยาตามอย่างอิดออด

"อี้ ขม ปี้ เลย" นางทำหน้าทำตาหยี เพราะความขมของยานั้น แต่มันกับทำให้ราชาปีศาจที่นั่งจับตามองยกยิ้มขึ้นมุมปากอย่างเอ็นดู

"กินให้หมด"

"มันขม"

"ขมก็ต้องกิน หรือจะให้ข้าใช้ปากป้อน"

เมื่อเขาเอ๋ยขู่อีกครั้ง นางจึงกระดกแก้วยารวดเดียวหมด ใช้สายตามมองค้อนเขาอีกคร่า

"ก็แค่นี้ ไปนอนได้"

นางก็ลุกเดินไปนอนอย่างว่าง่าย พลางคิดในใจ (เขาบ้าไปแล้วแน่ๆ เอะอะก็จะใช้ปากป้อนตลอด ใครเขาทำกัน)