“จะเอาไงต่อ คนดีปล้ำพวกพี่แล้วจะรับผิดชอบยังไงคะ” เพทายเอ่ยถามหน้าตาย
แค่ได้ยินคำว่าปล้ำ จากปากของพวกเขา เรี่ยวแรงที่หายไปก็กลับมาในทันที เธอดันตัวเองออกจากการกอดรัดของเพทาย ซึ่งดูเหมือนคนรัดจะยินยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดแต่โดยดี
ลุกขึ้นลงจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อและกางเกงมาสวมด้วยขาที่โคตรสั่น ก่อนจะหันมาพูดกับทั้งสองคนที่นั่งเปลือยอวดเรือนร่างอยู่บนที่นอน
“อย่ามาหลอกให้หนูรับผิดชอบ ถึงหนูจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่มีทางที่หนูจะปล้ำพวกพี่แน่นอน”
“ส่วนไอ้ที่มันเสียไปแล้วก็ช่างหัวมัน พวกพี่ก็คงไม่ได้เสียหายอะไรนัก ปกติก็สมสู่กันไม่เลือกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” พูดจบเธอก็เปิดประตูเดินหนีไปทันที ไม่อยู่รอให้พวกเขารั้งไว้
“ไอ้เพชรกูรู้สึกเหมือนโดนหลอกฟันเลย ฮือออ เมื่อคืนกูโดนปล้ำจริงๆ นะ”
“..…”
เพชรแท้ได้แต่ส่ายหน้าให้ไอ้น้องเวรที่ก้มหน้าซุกหมอนอย่างปัญญาอ่อน ก่อนจะมองประตูที่ยัยตัวดีเดิ
