“เข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง”
“ไอ้พริกมันลากมา” ว่าจบคนดีก็เดินออกจากห้อง สายตามองเพทายนิ่งพร้อมเบ้ปากให้เขาไปหนึ่งที ก่อนจะเดินออกจากห้องคนดีไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายประโยคเด็ดไว้ให้ทั้งคู่
“เชิญสมสู่กันต่อตามสบาย”
ลูกตาฉัน จะเป็นตากุ้งยิงมั้ยเนี่ย ดีนะที่ยังไม่เห็นไอ้นั่นของเขา หึย~ แค่คิดก็ขนลุก
เธอเดินออกมาอย่างอารมณ์เสีย บ่นไปเรื่อย จนไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาโผล่ตรงไหน กระทั่งเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังทะเลาะกัน จึงหยุดมองดูอยู่เงียบๆ ไม่นานก็ได้เห็นว่าคู่กรณีหนึ่งในนั้นคือเพชรแท้
หนีแฝดคนน้องมาเจอคนพี่ เวรกรรมอีคนดีแท้
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงนักหนา กูบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ มีตรงไหนที่มึงไม่เข้าใจไอ้มาร์ค”
“ทีกับคนอื่นแล้วมึงยอมง่ายจังว่ะ กูขอใช้สนามวันเสาร์นี้ไม่ได้เหรอ”
“แล้วสนามทีมมึงล่ะ ทำไมต้องมาใช้สนามกูด้วย”
“สนามกูให้เช่าในวันนั้น”
“ไปหาที่อื่น กูก็ต้องใช้เหมือนกัน”
“หึ! มึงใจหมาเ
