บทที่ 4
1262 Words
“แวะหาอะไรกระแทกปากก่อนมั้ย หิวว่ะ” เพทายเอ่ยถามพี่ชายที่นั่งนิ่งไม่ขยับตั้งแต่ขึ้นรถมา
“..…”
“ไอ้เพชรกูหิว”
“หิวก็แวะหาไรกิน จะมาบอกกูเพื่อ” เพชรแท้ตอบกลับด้วยเสียงเรียบ จะบอกว่าหิวมั้ยก็หิวแต่ตอนนี้เขาเหนื่อยอยากนอนมากกว่า
“กูนึกว่ามึงไม่หิว”
“จะกินก็รีบหาร้าน กูง่วงจะรีบกลับไปนอน”
“ได้ครับ”
รถจอดเทียบท่ากับฟุตบาทริมถนน เพชรแท้เปิดประตูลงจากรถพร้อมเพทายที่เดินตามมาติดๆ ก่อนจะนั่งลงจดเมนูที่อยากกินใส่กระดาษ ไม่วายเสียงรอบข้างยังเอ่ยชมพวกเขาทั้งสองไม่หยุดปาก
“รีบกินนะ”
“จะรีบไปไหนนักหนาเดี๋ยวก็ติดคอตายก่อนพอดี เตียงมันไม่หายไปไหนหรอกน๊า เดี๋ยวกูอุ้มมึงไปส่งถึงเตียงเลย”
“กวนตีนไอ้เพ”
“จะอารมณ์เสียอะไรนักหนาก็แค่หมาบ้าที่แพ้แล้วพาล อย่าไปใส่ใจมากเลย เปลืองพลังงานสมอง”
“กูว่ามึงควรเลิกพูดมากแล้วกินๆ ไปซะ หรืออิ่มแล้วงั้นกลับกัน”
“ไอ้เวรกูยังไม่ได้แดก ถ้ามึงลุกตอนนี้กูร้องไห้จริงด้วย” เพทายเอ่ยบ่นแฝดพี่ คนยิ่งหิวๆ อยู่ จะบอกให้กลับเนี่ยนะฝันไปเถอะ อยากกลับตอนนี้ก็เดินไปครับพี่เพชรแท้
เพชรแท้ยกยิ้มมองน้องชายที่เกิดหลังเขาไม่กี่นาที ความจริงเขาอยากเป็นน้องชายมากกว่า เบื่อต้องมาทนดูสภาพมัน ดูสิเหมือนเด็กชิบหายคนอะไรงอแงยิ่งกว่าผู้หญิง
“ทำไมต้องมาเสียตอนนี้ด้วยเนี่ย” คนดีบ่นอุบอยู่ดีๆ รถของเธอก็ดับเอาเสียดื้อๆ ดวงตาคู่สวยสอดส่องไปทั่วบริเวณพบว่ามันทั้งมืด ทั้งเงียบ มีเพียงแสงไฟสลัวจากริมถนนเท่านั้น
“กว่าจะรับนะมึง อีพริกรถกูเสีย เพื่อนรักช่วยหน่อย” คนดีต่อสายหาเพื่อนสนิทอย่างพลอยไพลิน เพราะตอนนี้เธออยู่ไม่ห่างจากบ้านของเพื่อนมากนัก และหวังว่าอีพริกจะออกมาช่วยเพื่อนที่กำลังตกทุกข์ได้ยากอย่างเธอ แต่ทว่าปลายสายกลับส่งเสียงแปลกๆ กลับมา
>>อะ…ว่าไงนะ>อ๊ะ เบาๆ หนูจุก…กูไม่ว่าง>อ๊ะ…พี่หมื่นเบาก่อนหนูขอคุยกับคนดีแป๊บนึงค่ะ>คนดี…อ๊า…เดี๋ยวกูส่งข้อความบอกไอ้พี่เพชรกับพี่เพให้>ไม่ต้องเกรงใจกูบอกให้แล้ว สองคนนั้นกำลังขับรถกลับบ้านอีกห้านาทีถึง มึงรอก่อนนะเอาไงดีโบกเแท็กซี่กลับบ้านดีมั้ย ดวงตาคู่สวยมองทอดยาวไปตามถนน ว่างเปล่า!! มันว่างเปล่าสุดๆ ไม่มีรถสักคัน อย่าว่าแต่เแท็กซี่เลย หมาสักตัวยังไม่มี
เรียกรถเอาก็ได้หนิ ใช่แล้ว! ฉลาดจริงๆ คนดี
- Writer
