Ang Sakit Mong Mahalin

Seven

Chapter 7

BEBANG…

“KAPAG NASA Manila na tayo, hahanap tayo ng matutuluyan na ‘tin. Sa una lang tayo maghihirap doon, kasi kapag nakaipon na tayo. Sa malaking bahay na tayo titira, tapos bibili tayo ng sasakyan na ‘tin…”

Ang dami kong naririnig kay Thalia, pero wala akong iniintindi sa mga sinasabi niya. Kasi sa ngayon buo na ang loob kong hindi na ako sasama kay Thalia. Kasi hindi ko magawang iwanan si Calix ko dito sa probinsya namin.

“Tata, paano kung dito na lang kaya tayo.”

Naglalakad kami pauwi na galing sa maghapon na paghahanap namin ng raket. Hindi na kami pinipigilan ni Madam Soledad, pero kabilin-bilinan niya sa amin na mag-iingat kami kapag nasa labas kami ng ampunan. At huwag magpapaloko, sa mga nahahanap namin mga amo.

Ilang buwan na lang naman na ang hihintayin ko magiging legal na ang edad ko sa paghahanap ng mapapasukan na trabaho.

Ang plano ko, maghanap ng matinong trabaho na hindi ko na kailangan na magpalipat-lipat pa ng amo. Ganoon din naman ang ginagawa ngayon ni Calix, naghahanap na siya ng permanenteng mapagkakakitaan. Para nga raw sa kinabukasan naming dalawa, para kapag pwede na kaming magsama may kaunti na kaming ipon.

“Ito na naman tayo Bebs, ayaw mo na bang yumaman. Kung dito lang tayo, hindi tayo yayaman dito. Magiging isang kahig isang tuka lang tayo rito,” ani Tata.

Hindi na talaga mababago ang desisyon ni Thalia pagdating sa gagawin namin kapag aalis na kami sa poder ni Madam Soledad.

“Pwede naman tayong magsumikap dito sa probinsya, magtutulungan naman tayo.”

Napahinto na kami sa paglalakad, kasi hinarap na ako ni Thalia. Iniharang na niya ang sarili niya sa harapan ko para huminto ako sa paglalakad.

“Nanghihina na ba ang loob mo?”

Nakatitig ako sa kaniya, kaya kita ko na parang nasasaktan siya sa sinabi ko.

“Nanghihina na ba ang loob mo? ayaw mo nang magpunta ng Manila, kasama ako?”

Mariin akong napakagat sa ibabang labi ko, hindi ko na alam ang isasagot ko kay Thalia.

“Hindi Ta, sasama ako sa ‘yo sa Manila.” Ang nasabi ko na lang.

Na gusto kong bawiin nang nilagpasan kami ng isang lalaking ang bilis-bilis ng hakbang papalayo sa amin. Na kahit hindi ko nakita ang mukha niya alam ko kung sino ang lalaking iyon. Si Calix ko, nakasunod siya sa amin ng lihim para ihatid ako sa bahay ampunan. At sigurado akong narinig niya ang sinabi ko kay Thalia.

“Excited na ako, Bebs.” Ani Thalia.

Niyakap niya ako nang mahigpit at tuwang-tuwa pa na iniugoy niya ang mga katawan naming dalawa.

Gusto kong sundan si Calix pero hindi ko magawa kasi hindi ko rin naman magawang iwanan na lang basta si Thalia. Kaya nakatanaw lang ako sa lalayong si Calix hanggang sa lumiko na siya sa isang kanto at tuluyan na akong iniwanan.

Kinakabahan ako, ito yata ang unang beses na magkakaroon kami ng LQ ni Calix.

HINDI AKO mapalagay, ni ang ipikit ang mga mata ko hindi ko magawa. Iniisip ko si Calix, iyong bigla na lang niya kaming iniwanan ni Thalia kaninang hapon.

“Bebs, ang likot mo naman eh!” reklamo ni Thalia sa akin.

Tinignan ko siya ang himbing naman ng tulog niya, hindi naman ako naglilikot, pero hindi naman ako natutulog nga. Basta hindi ako naglilikot, kung makapagbintang ang babaeng ito.

Huminga ako nang malalim, nakapagdesisyon na ako. Pupuntahan ko si Calix ngayon, kahit na dis-oras na nang gabi.

Dahan-dahan akong tumayo, iyong sinigurado kong hindi magigising si Thalia sa pagtayo ko. Tinignan ko rin ang mga kabataan sa mga tabi namin, ang hihimbing ng mga tulog nila. Dahan-dahan akong nagpalit ng damit ko, saka dahan-dahan din ako naglakad papunta sa pintuan. Sinigurado kong dala ko ang pitaka ko at ang susi ng bahay ampunan.

Babalik ako bago sumikat ang araw para hindi ako mahuli ng mga tao na umalis ako ngayong gabi. Kaya kailangan ko ang susi ng gate at ng pintuan papasok ng ampunan.

Kinakabahan ako, ito ang unang beses na lalabas ako ng ampunan nang patakas. Ni minsan hindi ko inisip na hahantong ako sa ganito na tatakas ako para lang makita ko ang lalaking mahal ko.

Pero andito na ako, nasa labas na ako ngayon ng ampunan, kailangan ko na lang makalabas ng gate. At iyon ang ginawa ko, dahan-dahan akong nagbukas at nagsara ng gate.

Huminga na muna ako nang malalim, lingon sa kaliwa at lingon sa kanan ang ginawa ko. wala nang kahit na isang tao sa kalsada, mga aso na lang ang nakikita ko.

Doble na ngayon ang kabang nararamdaman ko, kasi baka may makasalubong akong masamang tao. Mamatay na lang akong hindi kami nagkakaayos ni Calix. Naiisip kong bumalik na lang sa loob at ipagpabukas na lang ang pagpunta kay Calix.

“Hindi ako pwedeng mamatay, kailangan magkausap kami ni Calix ko,” kausap ko sa sarili.

Muli akong huminga nang malalim bago ako nagsimulang humakba na papunta sa bahay ni Calix.

Iyong dahan-dahan kong paghakbang nauwi sa papabilis nang papabilis na hakbang, na nauwi sa pagtakbo. Bigla kasi akong kinabahan nang may madadaanan akong madilim na kanto, kaya tinakbo ko ito para mabilis akong makalayo sa lugar.

Hingal na hingal ako nang huminto ako sa pagtakbo, pero hindi ako huminto sa paglalakad. Deretso lang hanggang sa marating ko na ang bahay ni Calix. Madilim ang buong paligid, natatakot ako pero alam ko naman na nasa loob si Calix, kaya nilakasan ko ang loob ko.

“Calix,” tawag ko nang nasa tapat na ako ng bahay-bahayan niyang jeep.

Walang sumagot sa akin, baka tulog na siya.

“Calix, mahal ko.” tawag ko na naman sa kaniya.

Medyo nilakasan ko na nga ang pagtawag ko sa kaniya, pero wala pa rin akong narinig na kahit na ano mula sa loob ng jeep. Kaya nagpasya na akong pumasok sa loob, magalit na siya kung magagalit siya sa akin.

Pero laking gulat ko nang walang Calix akong nakita sa loob. Pero andito pa naman ang mga gamit niya, siya lang ang wala. Kahit naman madilim ang paligid naaaninag ko pa naman ang loob dala ng liwanag ng buwan. Kahit na hindi masyadong maliwanag tulad ng full moon, pero nakakatulong naman sa akin na makita ang loob.

“Saan naman nagpunta ang lalaking iyon?”

Naiiyak ako, naiiyak ako sa takot ko na mag-isa lang ako dito. At naiiyak ako na baka kung saan na nagpunta si Calix at natauhan na siya. baka ngayon nakahanap na siya ng ibang babae na hindi siya iiwanan at lalong hindi siya inililihim na katulad ko.

Sa huling naisip ko, tuluyan na akong naiyak. Napaupo ako sa sahig ng jeep ni Calix habang umiiyak ako. ano na ang gagawin ko ngayon kapag iniwanan na ako ni Calix. Parang hindi ko yata kayang mag-move on na lang basta. Kahit pa wala pa namang isang buwan ang relasyon naming dalawa, mahal na mahal ko na siya ng sobra pa sa sarili ko.

“Beverly?”

Natigil ako sa pag-iyak nang may liwanag mula sa flashlight ang tumutok sa akin.

Hindi ko makilala ang taong nagtututok ng flashlight sa mukha ko dahil sa nasisilaw ako sa liwanag na iyon. Napansin yata nito na nasisilaw ako kaya pinatay na niya ang flashlight na hawak niya.

“Beverly, anong ginagawa mo dito?”

Mas naiyak ko nang malaman kong si Calix ang dumating, wala akong kahit na anong sinabi basta dinamba ko na lang siya ng yakap. Kung hindi siya nakapagbalanse baka nahulog kami palabas ng jeep niya sa ginawa ko.

“Sorry,” hinging paumanhin ko sa kaniya.

Niyakap niya naman ako pabalik at walang kahit na anong sinabi sa akin. basta mahigpit lang niya akong yakap-yakap. At dahil sa magkayakap kami, naamoy ko siyang amoy chico. Kaya napabitaw akong yakap sa kaniya at itinulak ko siya ng bahagya.

“Lasing ka,” sabi ko sa kaniya.

Huminga siya nang malalim at marahas na napabuga ng hangin, doon mas lalo kong naamoy ang amay alak niyang hininga.

“Nakainom lang pero hindi lasing,” ang seryoso niyang nagsalita.

Kaysa magalit ako, bigla akong nalungkot. “Nag-inom ka ba dahil sa akin? kasi narinig mong sinabi ko kay Tata na sasama ako sa kanya sa Manila.”

Hindi siya sumagot, nag-iwas siya ng tingin sa akin. makalipas lang ang ilang sandali kumilos na siya, nagpunta siya sa kama niya nang hindi ako kinakausap.

Pinanood ko siyang nag-alis ng tsinelas niya saka siya nahiga, ipinatong niya ang isang braso niya sa mga mata niya.

“Umuwi ka na Beverly,” taboy niya pa sa akin.

Nasaktan ako sa pagtataboy niya sa akin, pero hindi ako nagpa-apekto. Kaya nga ako nandito kasi manunuyo ako, ako ang may kasalanan kaya dapat na hindi ako ang lalabas na galit dito.

Kaysa sundin ko siyang umuwi na ako, nag-alis ako ng tsinelas ko at nahiga na rin sa tabi niya. Agad ko siyang niyakap ng mahigpit na mahigpit at isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya.

Nagulat ko yata siya kaya napakilos siya, alam kong tinignan niya ako.

“Hindi ako uuwi, dito ako matutulog.” Pagmamatigas ko pa.

“Huwag matigas ang ulo, Beverly. Nakainom ako baka hindi ko mapigilan ang sarili ko. kaya umuwi ka na,” pagtataboy niyang pilit sa akin.

“Hindi nga ako uuwi, e’di huwag mong pigilan ang sarili mo. Hindi naman ako aangal, baka tulungan pa kitang maghubad.” Sabi ko naman sa kaniya.

Ang rahas ng pagkakabuga niya ng hininga niya, tiningala ko siya, nakatingin siya sa akin. Pero nang magtama ang mga mata namin, biglang siyang kumilos at tinalikuran ako.

Naiiyak na naman ako, pero wala akong mgagawa kung galit siya sa akin. Naiintindihan ko naman siya kung bakit siya galit sa akin.

“Hindi naman ako aalis, nasabi ko lang iyon kay Tata kasi hindi ko pa alam papaano ko sasabihin sa kaniya na hindi na ako sasama sa kaniya. Buo na kasi ang plano namin noon, na pupunta kami ng Manila kapag nag-eighteen na kaming parehas. Tapos dumating ka sa buhay ko, ngayon ang hirap magsabi sa kaibigan ko na hindi na ako makakasama kasi mas pipiliin kong dumito na lang kasama ka.” Mahinang paliwanag ko habang umiiyak na naman.

“Huwag ka naman nang magalit oh, sorry na kung nasaktan ka sa narinig mo kanina.” Dagdag ko pa.

Wala akong narinig na kahit na anong sagot kay Calix, pero panay naman ang buntong hininga niya.

Iyak lang ako nang iyak, hindi ko na alam kung anong paliwanag pa ang gagawin ko sa kaniya.

Yayakapin ko sana siya ulit, kaso bigla siyang kumilos na naman. Ngayon hinarap na niya ako, at siya na mismo ang yumakap sa akin ng mahigpit na mahigpit.

“Shh, tahana na. sorry din kung nagalit ako, sorry kung naglasing ako. At sorry kasi napaiyak kita kasi ang kitid ng utak ko. hindi muna kita hinintay na nagpaliwanag, nagalit na ako agad.” aniya habang pinapatahan ako.

Niyakap ko na rin siya nang mahigpit na mahigpit, habang tuloy lang ako sa pag-iyak ko.

Naramdaman ko na lang na hinawakan ako ni Calix sa may baba ko, at iniangat niya ang tingin ko. Nang magtama ang aming mga paningin, walang Sali-salitang hinalikan niya ako sa labi ko.

Mariin akong napapikit, nang malasahan ko ang alak sa bibig niya. At lalo akong napapikit nang maramdaman ko na bumaba na ang pagkakahawak niya mula sa baba ko papunta sa isang dibdib ko.

Ang bilis ng pintig ng puso ko nang maramdaman kong pinisil ni Calix ang isang umbok ng dibdib ko. may panggigigil niyang pinisil-pisil ito habang pinapalalim niya ang halikan namin.

Ito na yata ang pagbagsak ng bataan ko.