บิ๊กบอสที่ 3
1062 Words
บิ๊กบอสที่ 3
เลขาแก้ว
หน้าตู้กดเครื่องดื่มแบบหยอดเหรียญ นี่เป็นชั้นล่างสุดของอาคารสำนักงาน ถัดไปไม่ไกลจากห้องน้ำ เป็นจุดนั่งพักผ่อนรอขึ้นสินค้า ของบรรดาคนขับรถบรรทุก ซึ่งจะมีม้านั่งและโต๊ะจำนวนมาก รปภ.เฝ้าอยู่แค่สองคนคือลุงแจ่มกับลุงหมู
“คุณนพ มาๆ เมื่อวานลุงยิงแลนได้ตัวหนึ่ง ทำผัดเผ็ดมาเยอะเลย มานั่งทานด้วยกัน”
“งั้นผมไม่เกรงใจนะลุง”
ในมือผมมีปิ่นโตกับข้าวแกงสองถุง ความจริงผมมีสวัสดิการค่าอาหาร แต่หลายปีมานี้ผมติดนิสัยซื้อข้าวแกงตอนเช้าของยายหน้าคอนโด ทุกวันตอนออกมาทำงานก็จะจอดรถแวะซื้อ แถมโรงอาหารที่ตึกผมก็คนแน่นมาก ผมเลยชอบสั่งกับข้าวสองสามอย่างใส่ปิ่นโตมาทานข้างนอก จนกระทั่งตอนนี้ก็สามปีแล้ว ผมเลยสนิทกับลุงรปภ.ทั้งสองคน
วันนี้ลุงหมูอยู่ยามกะเช้า รอบข้างผมมีคนขับรถสิบล้อกับครอบครัวนั่งๆ นอนๆ พักผ่อนอยู่เพียบ ผัดเผ็ดแลนที่ลุงหมูเทใส่ชามของแกก็หอมมาก ผมเลยแกะปิ่นโตตัวเองออกมาบ้าง แต่ตอนกินก็ซดผัดแลนของแกไปกว่าครึ่งชาม “…”
“สุดยอดเลยลุง ไม่ได้กินหลายปีแล้วนะเนี่ย”
สมัยเป็นเด็กมัธยม ผมอาศัยอยู่บ้านนอกกับครอบครัว พ่อผมเป็นทหารพรานนานๆ ทีถึงจะกลับมาบ้าน บางครั้งกลับมาก็นำของป่าเล็กๆ น้อยๆ มาฝากย่าผมด้วย หนึ่งในนั้นก็คือตัวแลนนี่และ ตัวมันคล้ายๆ กับตะกวด แต่รสชาตินี่บอกได้เลยว่าแซ่บมาก
***
นี่เป็นช่วงเวลาพักเที่ยง ขณะผมกำลังนักซัดผัดเผ็ดกับลุงหมูอย่างเมามัน รถซีดานยี่ห้อหรูหลายคันก็วิ่งผ่านพวกผมไปคันแล้วคันเล่า เพราะผมนั่งอยู่ห่างไปไม่ไกลจากถนนเส้นหลักในโรงงานไม่ถึงสิบเมตร ดังนั้นจึงเห็นป้ายทะเบียนได้ชัด และผมก็จำได้ว่าหนึ่งในนั้นเป็นรถของผู้บริหาร ซึ่งนานๆ ครั้งถึงจะปรากฏตัวที่โรงงานแห่งนี้สักที
“ผมคิดในใจ หรือวันนี้เขามีประชุมผู้ถือหุ้นอะไรกัน?”
จริงดังคาด ไม่ถึงสิบนาที ข้อความในไลน์ผมเด้งขึ้น รูปโปรไฟล์เป็นตัวการ์ตูนม้าโพนี่น่ารัก ส่วนชื่อแอคเค้าท์เขียนไว้ดุดันว่าบิ๊กบอสสาว พอผมกดอ่านก็ต้องตกใจแทบฉี่ราด เธอบอกให้ผมออกไปซื้อถุงยางเตรียมไว้ด้วย เดี๋ยวช่วงบ่ายจะเข้าไปประชุมที่โรงงาน
ในจังหวะที่ผมกำลังอ่านไลน์ ผมลืมสังเกตลุงหมูที่สอดรู้สอดเห็น แกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมจนผมตกใจมือไม้สั่น เผลอทำมือถือตกไปในชามผัดเผ็ดแลน
“…”
“อั้ยยะ! คุณนพ วันพระวันเจ้าก็ไม่เว้นเลยนะ!”
“ว่าแต่ยืมของลุงก่อนมั้ย พอเอาติดตัวมาด้วย”
ผมรีบหยิบโทรศัพท์มาเช็ด โชคดีที่น้ำแกงจากชามถูกผมซดไปหมดเหลือไม่มาก ผมไม่รู้ว่าลุงหมูแกอ่านข้อความที่คุณหยกส่งมาไปมากน้อยแค่ไหน แต่ผมพอได้ยิงลุงแกหยอกแกมหวังดี ก็ยิ้มมุมปากตอบลุงไปว่า
“ลุง! ผมเก้านิ้วนะ ลุงถึงเหรอ?”
เหมือนลุงจะอึ้ง ผมเลยดันแว่นตาขึ้นเล็กน้อย บอกแกอีกว่า
“กระบี่คมในฝักนะลุง ผมพอชักออก สาวคนไหนโดนทิ่มแทงเป็นหนีไปไหนไม่รอดสักคน”
เงียบกริบ...
จากนั้นตามมาด้วยเสียง ฮ่า ฮ่า ฮ่า “…”
ลุงหมูหัวเราะหงาย
พอทานข้าวเสร็จ ผมก็ไม่จำเป็นต้องออกจากโรงงานไปซื่อถุงยาง เพราะจริงๆ ครั้งก่อนที่ผมไปหาเธอในคอนโด ผมหยิบติดมือมาด้วยสองกล่อง ตอนนี้ก็ยังอยู่ในคอลโซลหน้ารถ เลยถือโอกาสที่เดินเอาปิ่นโตไปเก็บ หยิบติดมาด้วยกล่องหนึ่ง อีกกล่องทิ้งไว้ในนั้นและ เผื่อฉุกเฉินอะไรจะได้ใช้งาน
ผมเดินกลับเข้าอาคารไปทำงาน แต่ไม่รู้เป็นความซวยของผมหรือความซวยของเธอ ในจังหวะที่ผมเข้าลิฟต์ไปแล้ว กำลังจะกดเลือกชั้น คนที่ผมไม่อยากเจอหน้าที่สุดกับเดินมาพอดี เธอเดินมากับกลุ่มของผู้บริหารหลายคน
“ไอ้นพ ออกมา ให้พวกเจ้านายใช้ก่อน”
พวกเขายังเดินมาไม่ถึง แต่เพื่อนร่วมงานผมที่เดินมาพร้อมกันสังเกตเห็น เลยดึงแขนเสื้อผมออกจากลิฟต์
ผมกับเพื่อนร่วมงานพอออกมาก็ยืนอยู่ข้างๆ ปล่อยให้พวกผู้บริหารเดินผ่านไปคนแล้วคนเล่า จนกระทั่งมีหญิงสาวสองคนผ่านหน้าผมไป หนึ่งในนั้นผมรู้จักดี เธอเป็นแฟนเก่าผมเองชื่อแก้ว
“เชี่ย! อย่างแจ่มอะ มึงเห็นปะ”
นี่คือไอ้ตอง นิสัยมันก็เป็นแบบนี้ละ เจอสวยๆ ก็ชมว่าแจ่มหมด แต่ชีวิตจริงผมรู้ว่ามันยังไม่เคยมีแฟน
เธอเดินผ่านไป ราวกับมองไม่เห็นผม ผมก็ทำตัวราวกับมองไม่เห็นเธอ พวกเราเป็นน้ำบ่อไม่ยุ่งน้ำคลองกันนานแล้ว เธอเลิกกับผมตั้งแต่ผมเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งนี้ครึ่งปีแรก เหตุผลก็ง่ายๆ “เธอนอกใจผม”
สมัยเรียน เธอเป็นรุ่นพี่ผมหนึ่งปี แล้วก็เพราะเธอนี่ละ ผมเลยได้มาทำงานที่นี่
ตอนรู้จักกันใหม่ๆ เธอเป็นคนน่ารัก แถมบ้านเธอยังค่อนข้างมีฐานะ และก็เป็นเธอเองสมัยมหาลัยที่เข้ามาจีบผมก่อน ตอนนั้นผมยังไม่ประสีประสาเรื่องความรัก แถมเธอยังเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมคบ ผมเลยเชื่อฟังเธอทุกอย่าง
แม้กระทั่งตอนเธอจบไปก่อนและได้เข้ามาทำงานที่นี่ ตอนผมเรียนจบเธอชวนมาทำงานด้วยผมก็มา ถึงแม้ตอนนั้นจะสอบชิงทุนไปเรียนต่อต่างประเทศได้ แต่ผมก็เลือกที่จะสละสิทธิ์เพื่อจะได้มาทำงานและใช้ชีวิตอยู่กับเธอ
***
- Writer
