Zaman mı çok hızlı akıyordu yoksa ben mi koşuyordum? Kar, adanın yüzeyini tamamen kaplamış durumdaydı. Kapının önüne çıkmak bile artık oldukça zordu. Evet, bu evin içinde tek başıma değildim. Vladimir de vardı. Zaman zaman sıkıldığımın farkında olduğu için elinden gelenin fazlasını yapıyordu. Onun ilgisiz olduğunu söylemek büyük bir yalan olurdu. Beni hiç ihmal etmiyordu. Bazen mecbur olduğunda şehre gittiği anlar oluyordu. Ancak asla bir günden fazla kalmıyordu. Hemen yanıma gelir, yine benimle vakit geçirirdi. Son zamanlarda büyük bir işi olmalı ki odasına çekilip saatlerce çalışıyordu. Sürekli düşünceliydi. Ailesiyle ilgili büyük problemlerinin olduğunun bilincindeydim, üzerine gitmiyor, onu daraltmıyordum.
Karın beyaz örtüsü altında geçen günler, bazen ağır bir yalnızlık hissiyle dolu
