Günler geçiyor ama sanki zaman durmuş gibi. Her sabah uyanmak, ağırlaşan bir yük gibi geliyor. Ablamın durumu, babamın durumu, annemin sürekli endişeli hali... Her biri, içimdeki karanlığı daha da derinleştiriyor. Ve üstüne üstlük, istemeyerek gittiğim hukuk fakültesinin sonlarına yaklaşmam... Hiçbir şey umurumda değil artık.
Ama en kötüsü, Vladimir'le konuşmamam. Onunla olan her anımız, zihnimde tekrar tekrar oynuyor. Onun sesini duymamak, onunla konuşmamak... Bu, içimdeki boşluğu daha da büyütüyor. Her gün, ondan bir haber gelir mi diye telefonuma bakıyorum ama nafile. Sessizliği, içimdeki umudu yavaş yavaş öldürüyor. Uzak duralım birbirimizden derken gerçekten uzak duracağımızı tahmin etmemiştim.
Yatağımdan kalkmak, derslerime çalışmak, hatta günlük rutinlerimi yapmak bile büyük bir ç
