Odanın içinde tek başıma oturuyordum. Dışarıda hava kararmış, İstanbul’un sessizliği çökmüştü. Gözlerimi pencereden dışarıya dikmiştim ama zihnim bambaşka bir yerdeydi; Vladimir’in geleceğini mi, yoksa gelmeyeceğini mi düşünerek dakikaları sayıyordum. Onun yanında olmaktan her zaman bir huzur bulurdum ama bu kez o baskın tavırları, beni sıkıştıran o kontrol duygusu içimi kemiriyordu.
Telefonuma bakmadan duramıyordum. Mesajına verdiğim cevap içimde bir yerlerde rahatsızlık yaratmıştı. "Gelme," demiştim. Onun beni deliler gibi sevdiğini biliyordum ama bu sevginin ağırlığı altında eziliyordum. Ne kadar özgür olabilirdim ki onun dünyasında? Ne kadar kendi hayatımı yaşayabilirdim?
Vladimir’in baskınlığı bana hem çekici geliyordu hem de beni boğuyordu. Kalbim onunla birlikte olmak istiyor anca
