WIFE SERIES: Wife's Affliction

KAPITULO UNO

"On this day,

I give you my heart,

My promise,

That I will walk with you,

Hand in hand,

Wherever our journey leads us,

Living, learning, loving,

Together, Forever.

I believe in you,

the person you will grow to be and the couple we will be together.

With my whole heart,

I take you as my wife

acknowledging and accepting

your faults and strengths,

as you do mine.

I promise to be faithful and supportive

and to always make our family's love and happiness my priority.

I will be yours in plenty and in want,

in sickness and in health,

in failure and in triumph.

I will dream with you,

celebrate with you

and walk beside you

through whatever our lives may bring.

You are my person—my love and my life, today and always.

Alexandra Alonzo Martinez ,

I love you so much for the rest of my life!”

Her heart was triumphing, parang sasabog ang puso n'ya sa sobrang saya. Finally! She's Mrs. Martinez now, what else can she wish for. Napakaswerte niya to be Edward's wife. She feels complete and contented, with him. She loves Edward very much. And as she says I' do, she promised to herself that she will do her best to make her man happy.

She did, she'd been a good wife. She give Edward everything he wants. Pero saan ba s'ya nagkulang? Saan ba s'ya nagkamali? Bakit hindi siya naging sapat? Ga'non ba s'ya katanga at kamanhid para hindi agad niya makita na harap-harapan na siyang ginagago nito. Bakit umabot ng limang taon bago n'ya natuklasan?

“Yes, Edward! Oh! f**k! Oh!”

Hindi s'ya halos makahinga sa sakit as she look at her husband f*****g someone else in his office. This is what overtime's all about. Hindi matawarang sakit. Parang pinira-piraso ang puso n'ya. Parang tinanggalan siya nito ng karapatang makahinga. Hindi s'ya dapat nagpunta rito in the first place. Hindi niya alam kung bakit?

She just came to surprise him, it's their f*****g anniversary by the way. At nang sabihin nitong mag-oovertime ito, naisip n'yang surpresahin ito. She wanted to be with him, sa araw ng anniversary nila.

She even bought a cake with a "HAPPY 5th WEDDING ANNIVERSARY" writen in bold letters. She wanted to surprise him.

But there it is, a surprise! She is surprised!

“f**k Trexie! Ohh! I love you!”

As she heard that coming from her husband's mouth. Hindi lang sakit ang binigay nito sa kanya. Pinatay s'ya nito! Pinatay nito ang puso n'ya! Dinurog nito ang boung pagkatao n'ya!

Nasaan na ang pangako nitong magiging faithful, supportive! In sickness and in health! In failure and in triumph! Nasaan ang together forever? Till death do them part! Nasaan na?

Edward crashed her heart into pieces! Pero gan'on ata talaga katanga ang pag-ibig. Dahil kahit kitang-kita na ng dalawa niyang mata ang kababuyan ng asawa niya at ang pagtataksil nito hindi niya magawang lumabas sa pinagtataguan niya. Parang siya pa ang nahiyang makita ng mga ito. She just silently crying habang hindi niya maalis ang paningin niya sa asawa niyang pinagsilbihan niya ng limang taon.

Fucking five years she stayed faithful. Wala siyang ginawa kundi ang pagsilbihan at suportahan ang asawa niya. In every success he has, s'ya ang gumawa ng paraaan para makamit nito iyon. Sunod-sunuran siya sa lahat ng gusto nito kahit hindi na siya masaya. She stayed, because she vowed in front of God. Pinanindigan niya ang pangako niya sa harap ng altar na mananatili siya sa tabi nito sa lahat ng pagsubok na dumaan. She vows to love Edward in any form.

But look what she'd got in return.

"f**k! That was awesome baby!"

Napapitlag siya nang marinig ang boses ng sekretarya ng asawa niya.

Ang haliparot! Mukhang tapos na ang mga itong magtikiman. Gustong sumabog ng dibdib niya sa kirot na nararamdaman pero nanatili siyang tahimik. Nakatago, na para bang siya pa ang nakagawa ng kasalanan sa mga ito.

Tumayo na ang asawa niya nang umalis sa kandungan nito ang babae nito. Nagbihis na parang wala lang dito ang lahat, o normal na ang ganito sa dalawang ito dahil palagi na nila iyong ginagawa.

"Get dress, Trix! I gotta go," dinig niyang sabi ng asawa niya.

"Why? Hindi ka ba sasama sa apartment ko? We can continue there..." ani nito. Nanunuot sa buto nito ang kalandian. f**k! How can Edward like this kind of hoe?

"I need to go home. Anniversary namin ni Alex ngayon." She tsked hearing her name coming from her husband mouth. At akalain mo na naalala pa pala nito na anniversary nila. Wow! She could have treat someone a wine or something.

"Really? Wow, ilang taon na ba kayong naglulukuhan n'yang bobo mong asawa ha?" walang kagatol-gatol na insulto nito sa pagkatao niya.

Alex reign every cells in her body. Parang sasabog na siya sa galit pero pinilit niyang kumalma. Gusto niyang lumabas sa pinagtataguan at ihampas sa lamesa ang makapal na pagmumukha ng babaeng tumawag sa kanya ng bobo, but she chose not to. She won't stopped down to this sluts level.

"Ohh shut the f**k up! Alam mo'ng hindi bobo si Alex. She's just so gullible and kind—"

"Bobo s'ya sa kama!" Putol nito sa sinasabi ng kanyang asawa. "She can't make you happy Ed, kaya nga sakin ka bumagsak hindi ba?"

Maybe she is a masochist. Kasi kahit napakasakit na pinilit niyang tumayo at pakinggan ang pag-uusap ng dalawa. She could've been left and run away from this nightmare. Pero hindi niya ginawa, she just stood there, not moving. Ni hindi nga ata siya kumukurap man lang. This is plain torture. Paulit ulit siyang pinapatay sa bawat dahilang naririnig niya.

"C'mon we have to go, its kinda late!"

"Let her wait, sanay naman s'ya d'un e!" ani ni Trexie bago sumunod sa asawa niyang palabas na ng opisina.

She moved quickly. Hindi siya pwedeng makita ng dalawang ito. Mabilis siyang lumabas at sumakay sa kotse niya bago pa man makalabas ang dalawa. Nag-drive siya nang mabilis pauwi ng bahay. Nang makababa ay lumakad siya palapit sa malaking basurahan na nasa gilid lang ng bahay niya at inihagis doon ang cake na kanina pa niya bitbit.

Pagkapasok sa bahay ay dumeretso agad siya sa kwarto at naghubad ng saplot. Lumakad patungo sa banyo at itinapat ang katawan sa malamig na tubig. Para siyang robot na nasa ilalim ng shower. Manhid ang pakiramdam niya pero panay ang tulo ng luha niya. Luha na hinding-hindi makikita ng sinuman. She won't let that f*****g hoe ruin her marriage. Kailangan niyang lumaban. Pero paano niya gagawin iyon kung hindi niya alam kung kaya niyang harapin ang asawa niya. Kung kaya pa ba niyang maging normal ang lahat sa pagitan nilang dalawa.

Ipinikit niya ang mga mata. Umaagos ang tubig kasabay ng pag-agos ng mga luha niya. She clinched her chest in so much pain. Her f*****g heart is literally aching. It is bleeding.

Narinig niya ang marahang pagbukas ng pinto ng banyo kung saan naroon siya at nagpapakalunod sa luhang walang nakakapansin kung hindi siya. Nakapikit lang siya, tila ninanamnam ang sakit. Alam niyang ang asawa niya ang nagbukas ng pinto. Sino pa ba, e sila lang namang dalawa ang tao sa malaking bahay na ito. Ang magaling at taksil niyang asawa.

"Hey sweetheart..." anito, naramdaman niyang yumapos ito sa bewang niya. Ramdam niyang wala na rin itong saplot sa katawan. "Happy Anniversary!" bati nito sa kanya na akala mo ay may dapat talagang ipagdiwang.

Humaplos ang kamay nito sa balat niya na dahilan nang bahagya niyang pagpitlag. Hindi niya inaasahan ang reaksyon na iyon ng katawan niya. Humarap siya sa asawa at sinalubong ang titig nito. Hindi maiwasan bumalik na naman sa isip niya ang mukha nito kanina habang kaulayaw ang sekretarya nito. Napakasakit, parang pinipino ang puso niya. Nanginig na naman ang labi niya. Gusto na naman niyang humagulhol ng iyak, pero hindi maaari. Kaya kinagat niya ang pang-ibabang labi para doon mabaling ang sakit na nararamdaman niya.

"H-happy Anniversary," nanginig ang boses niya at tila ayaw lumabas niyon sa lalamunan niya.

Kabaliktaran niyon ang nararamdaman niya. Humaplos muli ang kamay ng asawa niya sa balikat niya pababa. Lumapit din ang mukha nito at hinalikan ang bahaging dinaanan ng kamay nito. She stilled. Kinagat niya nang mariin ang labi upang pigilin ang kilabot at pandidiring umaahon sa kaibuturan niya. Para siyang masusuka habang nakapikit ang mga mata. Tila nagpa-play roon na parang pelikula ang senaryong nakita niya kanina.

Fuck! She can't do this. Nandidiri siya sa hawak ng asawa niya. At nang hindi na siya nakatiis ay napaatras siya at naitulak ito.

"s**t Alex! What was that for?" Dismayado ang mukha ng asawa niya. Galit na naman ito. Wala naman ng bago roon. Isa lang ang bago, wala na siyang nararamdamang takot para sa galit nito ngayon.

"I'm not in the mood, Ed. I want to sleep!" Iyon lang at tinalikuran na niya ang asawa at hinagip ang tuwalya na nakasabit at ibinalot doon ang hubad na katawan. She can't stand naked in front of him anymore. Pakiramdam niya isa siyang basahan na pwedeng gamitin ni Edward kung kailan nito gusto. But not this time, not anymore.

"Not in the mood, Alex? Are f*****g kidding me.... anniversary natin ngayon baka nakakalimutan mo!?" Sumunod ito sa kanya.

Gusto niya itong sapakin at ibalik dito ang tanong nito at sabihing.

~Wow mabuti at naaalala mo pa pala na anniversary natin ngayon. Hiyang hiya naman ako na naalala mo, pagkatapos mong sumawsaw sa iba.~

Gusto niyang isigaw iyon sa mukha mismo ng asawa niya but she couldn't.

"Masakit ang ulo ko Ed, please," aniya. Nagsuot siya ng roba at ibinalot ang basang buhok sa tuwalya. Saka siya humiga sa kama. Wala siyang pakialam kahit na basa pa ang buhok niya. She closed her eyes before that lone tears escape from it.

"Damn it! Sana pala hindi na lang ako umuwi... walang rin naman pa lang kwenta!" Napapikit siya nang mariin dahil sa sinabing iyon ng asawa niya. At nakagat niya ang pang-ibabang labi dahil sa malakas na pagsara ng pinto.

Hindi na niya napigilan pa ang emosyon. Tulayan na siyang kinain ng kalungkutan at sakit na nararamdaman. Hindi na niya pinigil ang luhang kanina pa gustong sumabog. She cried, humahagulgol na siya ng malakas. Sobrang sakit na para bang sasabog ang puso niya dahil doon. Umalis ang asawa niya at malamang sa babae nito ito pupunta.

Natawa na lang siya habang umiiyak. Naawa siya sa sarili niya. Para siyang baliw na tatawa tapos iiyak. Tangina! Bakit sobrang sakit? Paano nito nasabing wala siyang kwenta gayong ibinigay nila ang lahat ng hiniling nito.

Ano bang kasalanan niya sa mundo at pinarurusahan siya nang ganito. She obey everyone, from her parents to her husband. She gaved everything that she had, maging masaya lang ang asawa niya. He want cars, he want company. Her time and effort. She give it all. Ano pa bang kulang? Ano pa bang hindi niya naibibigay?

Hindi na siya makahinga sa kakaiyak. Parang sasabog ang ulo niya sa dami ng iniisip. Sumakit na tuloy nang tuluyan ang ulo niya. Natawa pa siya, dahil kanina lang sinabi niyang masakit ang ulo niya at gusto na niyang matulog. Nagsinungaling siya kaya pinarusahan agad siya ng langit. Masakit na masakit ang ulo niya pero hindi niya magawang makatulog, dahil sa tuwing pipikit siya nakikita niya ang kababuyan ni Edward.

Paano ito nagawa ng asawa niya sa kanya. Minahal ba talaga siya nito, o ginamit lang siya ni Edward para umangat ito sa buhay. Damn the pain!

Pinapatay siya nang paulit-ulit ng mga tanong niya sa sarili niya. Ano nang gagawin niya ngayon?

Malamang wala siyang pwedeng gawin kundi ang umiyak. Bumangon siya sa kamang hinihigaan. Mabigat ang ulo niya at nalulula siya. Gusto niyang lumaklak ng sangkaterbang sleeping pills para makatulog siya ng mabilis. Para naman nang sa ganon pansamantala niyang makalimutan ang sakit. Tinungo niya ang medicine cabinet sa loob ng banyo at hinanap kung may sleeping pills ba doon. She knows there is, ginagamit niya iyon minsan pag inaatake siya ng insomia.

There, hinawakan niya agad iyon at inilabas sa cabinet. Napangiti pa siya ng mapakla nang maisip ang kahibangang gagawin. She don't want to die. She just wanted to f*****g fall sleep. Bitbit ang lalagyan ng gamot tinungo niya ang closet niya at inabot ang itim na kahon sa ilalim noon.

Matamlay siyang umupo sa kama at binuksan iyon. Isa-isa niyang inilabas ang mga laman niyon. Napangiti siya habang binabasa ang mga cards na naipon niya galing kay Edward. He is so sweet and so romantic to write such a poems and love letters for her. She feels different everytime she read those poems. Tumatagos sa puso niya ang pagmamahal na gusto nitong iparating sa kanya. Kahit na nga medyo nawiwierdohan siya rito nang mag-umpisa na silang magsama.

Wala kasi sa hitsura nito ang pagiging makata nito. He was a happy go lucky guy who wants just bars and loud sounds. Pero dahil masyado siyang dalang-dala sa mga letters and efforts nito sa kanya, sinagot niya ito at pinakasalan. She is so inlove with him.

Akala niya maayos ang lahat, minahal niya ang asawa niya inspite of changes. Kahit na nawala ang kasweetan nito sa mga sulat nito. He didn't even bought her flowers. Nung unang anniversary lang ata nila iyon nito ginawa. And she keep on asking herself, why?

Pinilit niyang inisang tabi iyon, ganon siguro talaga. Hindi naman na kasi sila teenager para gawin nito iyon. Mag-asawa na sila, and Edward is a busy person. Sa negosyo nila at sa career nito. Malamang wala na itong oras para magsulat at mag-isip pa ng mga peoms para sa kanya. Masyado lang siguro niyang na-miss iyon at ang pakiramdam sa twing makakatanggap siya ng ganoon mula kay Edward.

Kaya pag nalulungkot siya ng ganito, ito ang ginagawa niya. She just re-read all of his poems for her. And then she feel happy again. She feel in love. Nakakatawang isipin na pag nababasa niya ang mga sulat nito, kinikilig siya ulit at nawawala ano mang iniisip niya at pangamba. Edward loves her, she feels it in his poems.

Pumikit ang mga mata niya habang walang humapay ang pagtulo ng luha sa mga mata niya. Nahihilo na siya at inaantok. Maybe the pills consumed her system already, ubusin ba naman niya halos lahat ng laman ng garapon.

Hindi naman niya balak magpatiwakal. Matulog lang at magpahinga sandali ang gusto niya. She just wanted to escape this reality, that she is alone now and miserable. She wanted to go back. Doon sa panahon kung saan palaging may sulat si Edward para sa kanya. Everyday. Every f*****g day. She wanted to fight for her marriage. But how?

Nagtaksil ang asawa niya at hindi niya dapat hayaan iyon. She have to fight for what is hers. Kasabay ng pagpikit ng mata niya ay ang pagtigil ng luha.