14. BÖLÜM “TEK ÇAREN İTAAT”
Bana yaklaşan adamlar ellerini kaldırmıştı. Aren gözlerini benden ayırıp hırsla tüm adamlarını gözleriyle taradı.
Aralarında nasıl bir dil geliştirdiklerini bilmiyordum ama Aren hiç konuşmadığı halde onlara doğru baktığı an bahçedeki tüm adamlar diz çöktü. Sanki Aren emretmiş gibi. Aren komutan diğerleri ise ona tabii askerlermiş gibiydi. Herkes infaza hazır bir vaziyetteydi.
Çığlığım biter bitmez ağlamaya başladım. Önümdeki cansız adam bir kabuk gibi merdivenlerden yuvarlanırken nefes dahi almaya korkuyordum çünkü Aren’in silahının namlusu hala bana dönüktü.
Aren bahçedeydi… Evin içinde değildi. Bahçenin içinde bir yerlerden, arka taraftan gelmişti. Öyleyse yanında ki kadın neredeydi? Yoksa öyle bir kadın yok muydu?
Boşu boşuna adamın ölmesine benim se
