อันนาที่เห็นมาร์คัสวันนี้แสดงอาการที่เปลี่ยนไป เธอหันมาแล้วยิ้มให้กับมาร์คัสด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ อันนามองมาร์คัสด้วยสายตาที่รู้สึกเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่รู้
เมื่อมาร์คัสมายืนอยู่ตรงหน้าของอันนา ก็ยื่นมือหนาแล้วจูงมือเล็กๆ ของอันนากลับบ้าน
"ไปกลับบ้าน" เสียงที่ดูทุ้มต่ำหล่อเหลาแต่ทรงอำนาจ แค่พูดเบาๆ ก็ยังทำให้สองสาวที่ได้ฟังใจละลาย
"คุณมาร์คัสสวัสดีค่ะ" เพื่อนทั้งสองยกมือไหว้มาร์คัส ใจของมาร์คัสกลับรู้สึกว่าตัวเองแก่ขนาดนั้นเลยหรือ แต่ก็ยังคงปั้นหน้านิ่งเย็นชาแบบไร้อารมณ์ แล้วพยักหน้าเป็นการรับการเคารพจากเพื่อนของอันนา
"คุณมาร์คัสขา อาทิตย์หน้าจะขออนุญาตพาอันนามมาทำงานกลุ่มที่หอได้ไหมคะ เพราะว่าเราต้องทำวิทยานิพนธ์ด้วยกัน เหลืออีก 4 เดือนเราจะเรียนจบ" สมหญิงได้เอ่ยปากขอมาร์คัส
มาร์คัสหันมามองหน้าอันนาเป็นเชิงว่าจริงหรือไม่ เพราะเขาอยากได้ยินจากปากของอันนามากกว่า
"เอ่อ ค
