ทวงรักคืนหัวใจ

ตอนที่2

ปลายฟ้า...

ระหว่างเดินกลับตึกเรียน

"พรุ่งนี้วันเกิดฉันนะ"

"อื้มมจำได้"

"เธอจะไปได้หรือเปล่า"

"เอ่อออ คือ..."

"ไม่ได้อีกอะดิ"

เขาดูหัวเสียมากเมื่อรู้ว่าเธอจะไม่ได้ไปเพราะนี่ไม่ใช่ปีแรกที่เธอไม่ได้ไปปีที่แล้วเธอก็ไม่ได้ไปเหมือนกัน

"ขอโทษนะสกายคือฟ้าต้องทำงานบ้านน่ะ"

"งานบ้านมันสำคัญกว่างานวันเกิดฉันว่างั้น"

"ไม่ใช่นะสกายอย่าคิดแบบนั้น"

"ถ้าคืนพรุ่งนี้เธอไม่ไปงานวันเกิดฉันเราก็เลิกกันเลยเถอะ แม่งเป็นแฟนกันภาษาอะไรวะไม่เคยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเลยสักครั้ง"

"ก็สกายกลัวคนอื่นเห็นด้วยไม่ใช่เหรอ"

"ก็ใช่ไงแต่งานวันเกิดฉันก็มีแต่เพื่อนสนิทฉันทั้งนั้นมั้ยล่ะ เราเป็นแฟนกันมาสองปีแล้วนะ งานวันเกิดตัวเองแต่แฟนไม่เคยมา"

ใช่แล้วล่ะเธอกับสกายเราคบกันมาสองปีแล้ว เขามาจีบเธอตอนงานกีฬาสีเธอจำได้ดีตอนนั้นเธออยู่มอสี่ส่วนเขาอยู่มอสามเราอยู่สีเดียวกันเธอได้รับเลือกให้เป็นประธานสีส่วนเขาก็เป็นรองประธานสีเราเลยได้พูดคุยกันเป็นครั้งแรกและเขาก็บอกว่าจะจีบเธอ ซึ่งตอนแรกเธอไม่ได้สนใจเขาหรอกเพราะไม่เคยคิดที่จะมีแฟนและที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีใครมาจีบด้วยเพราะเธอจะออกแนวเด็กเรียนแต่งตัวเรียบร้อยใส่แว่นตาหนาเตอะจนเพื่อนๆ เรียกเธอว่ายัยเฉิ่มซึ่งเธอก็ไม่เคยว่าอะไรก็ยิ้มรับกับฉายาที่เพื่อนเรียก แต่สกายเป็นคนแรกที่เข้ามาพูดคุยแล้วก็บอกว่าขอจีบเธอซึ่งตอนนั้นเธอปฎิเสธเขาเลยทันทีแต่เขาก็พยายามที่จะเข้ามาคุยกับเธอบ่อยๆ ซึ่งคนอื่นไม่รู้หรอกว่าเขากำลังจีบเธออยู่เพราะคิดว่ารุ่นพี่รุ่นน้องปรึกษากันเรื่องงานโรงเรียน จนมาถึงวันวาเลนไทน์เขาสั่งช่อดอกไม้มาให้เธอถึงห้อง เพื่อนๆ ก็แซวเธอกันยกใหญ่เพราะเธอเรียนที่นี่มาสี่ห้าปีไม่เคยได้รับช่อดอกไม้เลยสักครั้ง บางคนก็บอกสงสัยมีคนส่งผิดซึ่งเธอรู้ว่าไม่มีใครส่งมาผิดหรอกเพราะการ์ดที่เสียบมากับช่อดอกไม่มันเขียนชื่อเธอเอาไว้อย่างชัดเจนและลงท้ายด้วยชื่อย่อของสกาย S.K มันเป็นช่อดอกไม้ช่อแรกที่เธอได้รับและดอกไม้ที่เขาให้คือดอกคาเนชั่นสีขาวที่เธอชอบมากเธอไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไงว่าเธอชอบดอกไม้ชนิดนี้ซึ่งมันทำให้เธอประทับใจมากจนในที่สุดเธอก็ใจอ่อนยอมเป็นแฟนเขาแต่เขาก็มีข้อแม้ว่าห้ามบอกใครเรื่องที่เราคบกันซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เธอก็ทำตามที่เขาขอร้องซึ่งมันก็เป็นผลดีกับเธอด้วยเพราะเธอไม่อยากให้ใครรู้เหมือนกัน เพราะเธออาย..หมายถึงอายตัวเองน่ะ สกายน่ะหล่อมากสาวๆ ในมหาลัยกรี๊ดเขาเยอะมากแต่เขาไม่เคยสนใจใครหรือคบใครเลยนะ ส่วนเธอน่ะเหรอก็เป็นแค่ยัยเฉิ่มแว่นหนาเป็นป้าแว่นที่เพื่อนๆ ล้อ ไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลยสักอย่าง ทั้งหน้าตา ฐานะ คือทุกอย่างเลยจริงๆ คือคนแบบเขาสามารถหาผู้หญิงสาวๆ สวยๆ ได้แต่เขากลับมาขอเธอเป็นแฟน ครอบครัวของสกายน่ะทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมที่มีสาขาทั่วโลก พ่อแม่เขาส่วนมากจะเดินทางไปมาต่างประเทศตลอด เขาเคยบอกว่าเขาเหงาเขาเลยซื้อบ้านหลังเล็กๆ เอาไว้ใกล้ๆ กับโรงเรียนแล้วให้เพื่อนสนิทมาอยู่ด้วย จะว่าไปสกายก็เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นเหมือนกันนะเธอดูออกแต่เขาจะทำเหมือนตัวเองเข้มแข็งอยู่ตลอดเวลา ส่วนเธอน่ะพ่อก็ไม่ค่อยกลับบ้านเหมือนกันเพราะต้องออกไปทำงานรับเหมาบางทีก็ไปเป็นอาทิตย์บางครั้งก็เป็นเดือนๆ เหมือนอย่างครั้งนี้พ่อได้ไปรับงานที่เชียงรายซึ่งมันเป็นงานใหญ๋และได้เงินเยอะแต่ต้องใช้เวลานานมากพ่อจึงไม่สามารถทิ้งงานแล้วกลับมาบ้านได้แต่พ่อก็จะส่งเงินมาให้ตลอดแต่ก็ไม่ค่อยถึงมือเธอเท่าไหร่ถ้าพ่อไม่โอนมาให้เธอโดยตรงแต่เธอกับสกายแม้จะได้ชื่อว่าเป็นแฟนกันแต่เราไม่เคยจะได้ไปไหนด้วยกันเลยสักครั้งนั่นเพราะเธอไม่มีเวลานั่นเอง ซึ่งเขาก็บ่นมาตลอดไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากไปแต่เธอไปไม่ได้เพราะหลังเลิกเรียนเธอต้องรีบกลับไปทำงานบ้านทุกอย่างทั้งกวาดบ้านถูบ้านซักผ้าล้างจานทำกับข้าวกว่าจะได้นอนก็ดึกมากแล้วตอนเช้าก็ต้องตื่นมาทำกับข้าวให้คนในบ้านอีกเวลาของเธอหมดไปกับการเรียนแล้วก็งานบ้าน จะหาเวลาไปเที่ยวเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆ น่ะไม่มีหรอกซึ่งต่างกับน้องสาวต่างแม่ของเธอที่เที่ยวทุกวัน เธอเองก็น้อยใจกับโชคชะตาของตัวเองเหมือนกันนะบางคืนก็กอดรูปแม่แล้วก็ร้องไห้แล้วก็หลับไปทั้งน้ำตา

แม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เธอายุได้แค่สามขวบด้วยโรคมะเร็งหลังจากที่แม่จากไปไม่นานพ่อก็แต่งงานใหม่กับน้ากินรีซึ่งเป็นเพื่อนสนิทแม่ ตอนนั้นเธอก็ดีใจนะที่จะมีน้ากินรีเป็นแม่เพราะเมื่อก่อนตอนแม่เธอยังอยู่น้ากินรีดีกับเธอมาก แต่พอได้มาเป็นแม่เลี้ยงเธอความใจดีก็หายไปทันทีเหมือนคนละคนและยิ่งพอน้ากินรีตั้งท้องแล้วคลอดปลายฝนออกมาเธอก็กลายมาเป็นเหมือนหมาหัวเน่าที่ไม่มีใครสนใจพ่อก็เอาแต่ใส่ใจปลายฝน บางวันเธอก็ไม่ได้กินข้าวเพราะโดนปล่อยทิ้งไว้ที่บ้านคนเดียวเพราะพ่อพาน้ากินรีกับปลายฝนออกไปเที่ยว และยิ่งโตขึ้นเธอก็เหมือนเป็นคนใช้ในบ้านไปโดยปริยาย ถ้าพ่อเธออยู่น้ากินรียังไม่ค่อยเท่าไหร่แต่ถ้าพ่อเธอออกไปทำงานเธอก็จะโดนใช้งานอย่างหนักและถ้าทำอะไรให้น้ากินรีกับปลายฝนไม่พอใจเธอก็จะโดนทุบตีแต่เธอก็อดทนมาจนถึงทุกวันนี้ และเธอก็ไม่เคยคิดที่จะบอกพ่อเพราะพ่อรักน้ากินรีกับปลายฝนมาก ถ้าเธอบอกก็ไม่รู้ว่าพ่อจะเชื่อเธอไหมและถ้าเธอบอกก็คงไม่พ้นต้องโดนหนักกว่าเก่าอย่างแน่นอน

"ว่าไงจะไปได้หรือเปล่า" สกายถามย้ำอีกครั้ง

"ก็อยากจะไปนะแต่...."

"เอางี้ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่เห็นเธอที่งานวันเกิดเราสองคนก็เลิกกันไปเถอะ" พูดจบสกายก็เดินหายลับตาไปโดยที่เธอไม่ทันจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไป

ทำไมเธอจะไม่อยากไปเธออยากไปกับเขาทุกครั้งที่เขาชวน เพราะเวลาที่เธออยู่กับสกายเธอจะยิ้มออกและมีความสุขมาก เวลาอยู่ที่โรงเรียนเราสองคนมักจะหลบมาพูดคุยกันที่ห้องชมรมซึ่งเป็นห้องที่พวกของสกายจะมาซ้อมดนตรีกันส่วนคนนอกจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้า มันเป็นช่วงเวลาเดียวที่เธอสามารถนั่งคุยกับเขาได้โดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็นหรือมาเจอแล้วเอาไปพูด

"ว่าไงฟ้าตกลงเธอจะไปงานวันเกิดสกายมั้ย" แอนนี้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอถามระหว่างเก็บสมุดหนังสือเข้ากระเป๋าเพื่อกลับบ้านเพราะนี่มันก็เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว

"อยากไปนะ แต่แอนก็รู้ว่าเราต้อง.."

"ต้องกลับไปเป็นนางซินทำงานบ้านทำกับข้าวให้แม่เลี้ยงกับน้องสาวรับประทาน"

"..."

"ฉันถามจริงๆ เหอะเธอจะต้องทนให้สองแม่ลูกนั่นโขกสับไปถึงไหน ทำไมไม่หนีออกมาซะไปอยู่กับสกายก็ได้นี่นาบ้านหมอนั่นรวยจะตายเธอโชคดีแค่ไหนที่ได้แฟนรวยน่ะ"

"เราทำไม่ได้หรอก ถ้าเราหนีออกมาน้ากินรีก็ตามเราเจออยู่ดี แล้วถ้าเราอยู่กับผู้ชายเราคงโดนหนักทั้งพ่อทั้งน้า"

"แล้วเธอต้องทนแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยหรือไง"

"ก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"เห้อออฉันเชื่อเธอเลยจริงๆ ยัยซิน2020"