ตอนที่ 11 แม่บ้านจำเป็น
ลิกไนต์อึ้งไปพักหนึ่งหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อคิดว่าหากไม่ใช่เขาแต่เป็นคนอื่นที่ชวนเธอกลับห้อง เพียงแค่นี้ก็มีความไม่พอใจอย่างไร้สาเหตุขึ้นมา
ใจง่าย! เขาพ่นลมหายใจแล้วเดินไปที่รถ
เมื่อถึงคอนโดฯ เขาก็พาเธอตรงไปยังชั้นเจ็ดเลยโดยไม่ถามทิวาสักคำ เมื่อเข้าไปในห้องของเขาทิวาก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจว่าทำไมในห้องถึงแต่งเป็นสีดำน่าหดหู่ขนาดนี้ เมื่อปลายนิ้วลากลงบนเฟอร์นิเจอร์ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็ต้องแปลกใจเพราะไม่มีฝุ่นเกาะเลยแม้แต่น้อย
รักความสะอาด...
ทิวาประเมินเขาโดยไม่รู้ตัว
เธอรู้สึกว่าห้องนี้คุ้นตา แต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน ความรู้สึกนี้ปรากฏขึ้นเพียงแวบเดียวก็หายไปเหมือนก้อนหินเล็กๆ ที่จมลงไปในมหาสมุทร
ลิกไนต์สังเกตท่าทางของทิวา ในที่สุดก็ตัดสินใจได้จริงจังว่าเธอจำไม่ได้แม้แต่ห้องที่ตัวเองออกไปเมื่อเช้า
เอาเถอะ...บางทีอาจต้องค่อยๆ ตะล่อมบอกเธอ ไม่อย่างนั
