"พะ พี่"
คิดว่าผมจะอยากฟังไหม คิดว่าผมจะโอเคไหม เชื่อเถอะว่า ใครมาเจออย่างผม ก็คงจะไม่โอเคอย่างแน่นอน
ผมเลือกที่จะเดินออกมาจากตรงนั้น โดยเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่ออีกเลยสักคำ
หากเธอมองเห็นความหวังดีของผมสักนิด เธอคงจะเข้าใจ ว่าที่ผมเป็นแบบนี้เพราะอะไร
เวลาผ่านไป..
"พี่"
"..."
"ขอโทษได้ไหม" ผมปล่อยผ่าน และเลือกที่จะเดินผ่านหน้ายัยนั่นออกมา แต่ทว่า เธอคว้าแขนของผมไปจับเอาไว้ พอผมมองหน้า พอเรามองสบตากัน เธอก็แสดงสีหน้าสลดออกมาทันที
"ฉันไม่ได้จะทำให้พี่รู้สึกแย่แบบนั้นเลย ขอโทษนะคะ"
"รู้ด้วยเหรอ ว่าฉันรู้สึกแย่?"
คำตอบที่ผมได้ คือการรีบพยักหน้ารับ จากนั้นเธอก็รีบเปิดปาก อธิบายทุกอย่างโดยไว
"ฉันยอมรับ ว่าฉันไม่ไว้ใจผู้ชาย ซึ่งเหตุผล พี่ต้องรู้อยู่แล้ว ว่ามันเป็นเพราะอะไร"
"เหตุผลแค่นั้นน่ะเหรอ ที่ทำให้เธอถึงขนาดมองโลกในแง่ร้าย"
"ความผิดหวังที่ฉันเจอมา ฉันยังสามารถมองโลกในแง่ดีได้จ
