ลมหายใจของฉันสะดุดกึกเมื่อภูผาออกคำสั่งให้พาตัวน้องไทม์ไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
“ไม่นะภูผา! คุณจะทำอะไรลูกชายของฉัน!” ฉันกรีดร้องออกไป น้ำเสียงของฉันแหบแห้งด้วยความหวาดกลัว ฉันรีบกอดน้องไทม์ไว้แน่นราวกับชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับเขา พยายามปกป้องลูกชายจากเงื้อมมือของทุกคน
พ่อของฉันที่ยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับทรุดลงกับพื้นด้วยความตกใจ ใบหน้าของท่านซีดเผือดราวกับไม่มีเลือดฝาด “ลินิน เรื่องจริงเหรอ น้องไทม์เป็นหลานของพ่อจริงๆ เหรอ!”
ฉันหันไปมองพ่อด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบแก้ม “พ่อคะ… ลินินขอโทษค่ะ” ฉันอยากจะอธิบายทุกอย่าง แต่คำพูดมันจุกอยู่ในลำคอ
ชายฉกรรจ์สองคนของภูผาเดินเข้ามาใกล้ พยายามจะแยกน้องไทม์ออกจากอ้อมกอดของฉัน
“อย่ามาแตะต้องลูกชายของฉัน!” ฉันตะโกนสุดเสียง แรงทั้งหมดที่มีถูกใช้ไปกับการปกป้องน้องไทม์
ภูผาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าฉัน ใบหน้าของเขาดูเย
