ฉันกอดน้องไทม์ไว้แน่น ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงบนกลุ่มผมเล็ก ๆ ของเขา ฉันไม่สนสายตาของภูผาที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่สนความเจ็บปวดที่ประดังเข้ามา ฉันต้องการแค่กอดลูกชายไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
“น้องไทม์… ไม่เป็นอะไรนะลูก แม่มาแล้ว” ฉันกระซิบข้างหูเขา พยายามปลอบโยนทั้งลูกและตัวเอง
น้องไทม์เงยหน้าขึ้นมองฉัน ดวงตาเล็ก ๆ ของเขามีน้ำตาคลอเบ้า “แม่ครับ… น้องไทม์กลัว”
“ไม่เป็นไรนะลูก แม่จะอยู่ข้าง ๆ หนูเอง” ฉันจูบลงบนหน้าผากเล็ก ๆ ของเขาเบา ๆ
ภูผายืนมองเราสองคนอยู่ห่าง ๆ ใบหน้าของเขาดูซับซ้อน แววตาของเขามีทั้งความโกรธ ความเจ็บปวด และความรู้สึกบางอย่างที่ฉันไม่อาจเข้าใจ
“คุณคงอยากพักผ่อน” ภูผาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ห้องนี้เป็นห้องของเด็ก เธอนอนกับเด็กได้”
คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็ยังอนุญาตให้ฉันอยู่กับลูกชายได้
ฉันพยักหน้าเล็กน้อย โดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ฉั
