คำพูดของภูผาที่ว่า ‘เธอหลอกลวงฉันมาตลอด! เธอซ่อนความจริงนี้ไว้จากฉัน! เธอทำให้ฉันต้องเสียใจมากขนาดนี้!’ ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉัน ฉันทรุดตัวลงกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างกายสั่นไปหมด ความจริงที่ปรากฏบนกระดาษใบนั้นได้บดขยี้หัวใจของฉันจนแหลกละเอียด
ภูผามองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความโกรธ และความผิดหวังอย่างที่สุด เขาเดินเข้ามากระชากแขนฉันให้ลุกขึ้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยโทสะ
“ลินิน! เธอตอบฉันมาเดี๋ยวนี้! ทำไม! ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับฉัน!” เสียงของเขาดุดันและสั่นเครือ “เธอรู้ไหมว่าฉันต้องเจออะไรมาบ้างหลังจากที่เธอหายไป! เธอรู้ไหมว่าฉันเสียใจแค่ไหน! แล้วเธอก็ยังกล้าซ่อนลูก… ลูกชายของฉันไว้จากฉัน!”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยน้ำตาที่ไหลนองหน้า “ฉันขอโทษค่ะภูผา… ฉันไม่ได้ตั้งใจ… ฉันแค่…”
“แค่ไม่มีทางเลือกอย่างนั้นเหรอ!” เขาตะคอกใส่หน้าฉัน “ทางเลือกของเธอคือการปล่อยให
