วันเวลาในเชียงใหม่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับฉัน ฉันพยายามปรับตัวให้เข้ากับชีวิตที่ต่างจากเดิมราวฟ้ากับเหว จากที่เคยอยู่ในคฤหาสน์หรูหรา บัดนี้ฉันต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในห้องพักเล็ก ๆ เพียงสองคนแม่ลูก ไม่มีคนรับใช้ ไม่มีของใช้ฟุ่มเฟือย มีเพียงความรักและความห่วงใยที่ฉันมอบให้น้องไทม์เป็นเครื่องยึดเหนี่ยว
“แม่ครับ... หนูอยากไปเล่นตรงนั้น” น้องไทม์ชี้ไปที่สนามเด็กเล่นเล็ก ๆ ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ฉันพยักหน้าให้ ฉันพยายามพาลูกชายออกไปทำกิจกรรมนอกห้องบ่อย ๆ เพื่อไม่ให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายและหงอยเหงา
ฉันเริ่มมองหางานทำอย่างจริงจัง ผ่านการแนะนำจากเพื่อนของแก้วที่ช่วยเป็นธุระติดต่อให้ แม้จะเป็นงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น งานพาร์ทไทม์ในร้านกาแฟ หรือการรับจ้างทำความสะอาด แต่ฉันก็ไม่เคยท้อถอย ฉันรู้ดีว่าต้องเข้มแข็งเพื่อลูกชายของฉัน
“คุณลินินเพิ่งมาทำงานที่นี่ใช่ไหมคะ” เสียงหวาน ๆ ของหญิงสาววัยไล่เลี่ยกันดังขึ้
