หัวใจนำพาฟ้าลิขิตรัก

Chapter​ 1

เมื่อเราได้รักใครสักคนหนึ่ง... เราก็อยากที่จะอยู่ใกล้ชิดเขาดูแลเขา ทำทุกอย่างเพื่อเขา 

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยมองเห็นมันเลยก็ตาม .....

   ก็แค่หวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะมองเห็นมันบ้าง ...... 

"พี่ลดาวันนี้ผมไม่กลับบ้านนะ"

"จะไปไหนอีกล่ะ นายเคยอยู่บ้านบ้างมั้ยนนท์พี่ไม่อยู่นายควรจะดูแลพ่อกับแม่ให้ดีๆสิ ถ้าเป็นแบบนี้พี่จะไม่ให้เงินรายเดือนแล้วนะ"

"โธ่พี่สาวคนสวย เอาเป็นว่าขออีกวันหนึ่งนะพ่อกับแม่อยู่ได้สบายอยู่แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปผมจะอยู่ติดบ้านโอเคนะครับ"

ฉันคือลดาผู้หญิงที่แบกรับทุกอย่างไว้บนบ่าของตัวเองทุกวันนี้ต้องทำงานหาเงินมาส่งเสียที่บ้านเนื่องด้วยครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แม่กับพ่อช่วยกันขายข้าวแกงที่ตลาดส่วนน้องชายกำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยชั้นปีที่สอง

"ให้มันจริงเถอะ"

"ไปแล้วนะครับ"

เธอถอยหายใจมองตามน้องชายที่ยิ้มกว้างรีบวิ่งออกจากบ้านไปขึ้นรถวันนี้เป็นวันหยุดของเธอก็เลยว่างมาช่วยพ่อกับแม่ขายข้าวแกงที่ตลาด

"เหนื่อยมั้ยลูก"

ลดาส่ายหน้ายิ้มๆ

"ไม่ค่ะ"

"วันหยุดทำไมลูกไม่อยู่กับสามีออกมาแบบนี้เดี๋ยวเขาก็พาลงอนลูกหรอก มีเวลาให้เขาบ้าง"

"เขาไม่ว่างหรอกค่ะ"

"อะไรกันงานที่บริษัทเขายุ่งขนาดนั้นเลยเหรอทำไมถึงไม่มีแม้แต่วันหยุดแล้วแบบนี้เมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานซักที"

ลดายิ้มเฉยๆไม่พูดอะไรทุกคนคงกำลังตกใจว่าสามีที่แม่หมายถึงคือใคร เขาคือคุณเมฆหรือเรียกว่าเมฆเฉยๆก็ได้เพราะเขาคือเพื่อนสนิทของเธอเอง เราสองคนรู้จักกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยเพราะฉันเรียนเก่งจึงสอบได้เป็นนักเรียนทุนที่มหาวิทยาลัยดังจนได้รู้จักกับเขา เราสองคนแต่งงานกันด้วยเงื่อนไขหลายข้อและเพราะฉันรักเขาฉันถึงยอมแต่งงานกับเขาเพื่อช่วยเขา

"เก็บของเลยมั้ยคะ "

"ทุกทีเลยเราเวลาพูดเรื่องหลาน สามีเราเขาไม่อยากได้หรือยังไงกัน"

"ยังไม่พร้อมค่ะแม่เก็บของกันเถอะนะ"

"เห้อลูกคนนี้นี่ เอาเถอะไปป่ะๆเก็บของ"

ลดาขยับตัวลุกขึ้นไปช่วยแม่เก็บโต๊ะเก็บของที่จำเป็น โดยมีพ่อช่วยยกขึ้นรถไป พอเสร็จทุกอย่างเธอก็มาขึ้นรถแล้วเดินทางกลับบ้านของสามีของตัวเอง

"ลดาคุณกลับมาแล้วเหรอ"

ลดาถอดรองเท้าเดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับคุณเมฆที่นั่งอยู่เคาเตอร์บาร์มือขวาถือแก้วไวน์อยู่ เธอส่งรอยยิ้มให้กับเขาก่อนจะเดินไปยืนอยู่ข้างๆเขา

"ดื่มแต่บ่ายเลยนะคะเครียดอะไรรึเปล่า"

ลดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยเขาคนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยมองเธอไปจากเพื่อนเลยก็ตามแต่ทุกวันนี้ลดาทำให้เขาทุกอย่างเพียงเพราะอยากให้เขาคนนี้หันมามองเธอบ้าง แต่ดูเหมือนว่ามันช่างยากลำบากเสียจริงเพราะคนในใจของเขานั้นไม่เคยถูกลบเลือนหายออกไปเลยแม้แต่น้อย

"นิรินมาหาผมที่บริษัท "

เขากุมขมับตัวเองด้วยสีหน้าที่อิดโรยความเป็นจริงไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังคงรักแค่ผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ชื่อนิริน หล่อนช่างโชคดีเหลือเกินที่มีผู้ชายที่เพรียบพร้อมทุกอย่างรักเธอหมดหัวใจเช่นเขาคนนี้

"เธอว่าอย่างไรบ้างคะ"

"เธอมาหาผมถามว่าสบายดีมั้ย ฮึกๆ ยังคิดถึงกันอยู่หรือเปล่า เธอบอกว่าเธอคิดถึงผม ฮึก และเธอไม่เคยลืมผมเลยสักวัน"

เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆเป็นความเจ็บปวดที่เธอรับรู้มันได้โดยไม่ต้องเป็นเขา เพราะช่วงเวลานี้เธอเองก็รู้สึกแบบนี้ตลอดเวลาเขาเจ็บเธอก็เจ็บเช่นกัน ลดายื่นมือไปจับไหล่เขาไว่ก่อนจะค่อยลูบเบาๆ พอเห็นเขาเสียใจเธอก็ปวดหัวใจแทนเขา

"คุณเมฆ คุณอยากกลับไปหาเธอมั้ยคะ"

ลดาเอ่ยถามเสียงสั่น ตลอดสองปีมานี้เขาเอาแต่เพ้อถึงแต่ผู้หญิงคนนี้ตลอดเวลาไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่พูดถึงผู้หญิงคนนี้ให้ฟัง การแต่งงานของเราสองคนเริ่มต้นจากที่เขากับผู้หญิงที่ชื่อนิรินเป็นแฟนกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย เขาสองคนรักกันมากและพร้อมที่จะแต่งงานกันทันทีที่เรียนจบ แต่โชคชะตากลั่นแกล้งต้องทำให้เขาสองคนพลัดพรากจากกัน ครอบครัวของผู้หญิงบังคับให้เธอแต่งงานกับเศรษฐีที่รวยระดับประเทศเพียงเพราะต่อยอดธุรกิจของตัวเองโดยไม่สนใจความรู้สึกของหญิงชายคู่นี้ เขาสองคนแอบหากันตลอดจนสามีของฝ่ายหญิงจับได้และส่งคนมาทำร้ายคุณเมฆจนครอบครัวเขาต้องสั่งให้เขาเลิกยุ่งและจับเขาแต่งงานจดทะเบียนเพียงเพื่อให้หลุดพ้นจากผู้ชายคนนั้น จนเวลาผ่านไปที่เขาแต่งงานกับฉันตลอดสองปีมานี้เขากำลังดีขึ้นอยู่แล้วแต่เธอก็กลับมาทำให้เขาเจ็บปวดอีก

"ทำไมพูดแบบนั้นผมแต่งงานกับคุณแล้วนะลดา เธอมีเจ้าของแล้วผมไม่อยากทำลายครอบครัวของเธออีกแล้ว"

ลดามองสบตากับเขาพลางคิดในใจขึ้นมา สองปีกับคำว่าสามีภรรยาเขาไม่เคยทำหน้าที่สามีเลยสักครั้งเดียว จะว่าเราสองคนไม่เคยนอนด้วยกันมันก็ใช่แหละก็แค่สามีภรรยาที่ถือทะเบียนสมรสเพียงเท่านั้น เพราะอะไรเธอเองถึงไม่ท้องก็คงไม่ต้องอธิบายกันอีก

"ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ไปนอนพักข้างบนนะคะเดี๋ยวลดานวดให้คุณนะ"

ลดาหยิบแก้วไวน์จากมือของเขาออกแล้วค่อยๆประคองตัวเขาให้เดินขึ้นไปชั้นบนด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ เมื่อมาถึงในห้องนอนก็พาเขาไปนั่งลงบนเตียงนอนถอดถุงเท้าเนคไทให้เขาอย่างชำนาญ

"เหมือนคุณจะไม่ไหวนะ ลดาว่าคุณนอนดีกว่าเดี๋ยวลดาเช็ดตัวให้ "

เขาค่อยๆเลื่อนมือมาเกลี่ยแก้มฉันไว้ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย

"มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นลดาที่ดีกับผมแบบนี้ ทำไมผมถึงไม่รักคุณนะ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ปวดหัวใจขนาดนี้"

ลดาน้ำตาไหลออกมาช้าๆ ยิ่งฟังยิ่งเจ็บปวดในคำพูดของเขา เธอจะต้องอยู่ในสภาพที่รักเขาข้างเดียวแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่และเขาจะต้องจมอยู่กับรักที่เป็นไปไม่ได้ของเขาแบบนี้อีกนานแค่ไหน เมื่อไหร่ที่เขาจะหันมามองฉันคนนี้บ้าง

"นอนพักเถอะค่ะคุณเมฆ"

เขาค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ลดาลุกขึ้นไปหยิบกาละมังกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กบิดหมาดๆค่อยๆเช็ดตามตัวเขาจนเสร็จเรียบร้อย เธอห่มผ้าให้เขามองใบหน้าอันหล่อเหลาของคุณเมฆแล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา

"จะมีวันที่คุณจะมองลดาบ้างมั้ย"

ลดาหลับตาลงเบือนหน้าหันหลังกลับมาก่อนจะปิดไฟและเดินออกไปจากห้องนอนของเขาและไปยังห้องนอนของฉัน เธอกับเขาเราไม่เคยนอนห้องเดียวกันตั้งแต่แต่งงานมาเราสองคนแยกกันอยู่ตลอด....