2

1456 Words

เล่ห์ลวงบ่วงซาตาน บทที่ 2 หลานสาวกำนัน “ฉันเปล่านะ ฉันจะไปบอกพ่อแม่เธอว่าปู่ของเธอได้รับบาดเจ็บ ให้พวกท่านไปช่วยเร็วๆ” “แกอย่ามาโกหก แกจะเข้าไปในบ้านแล้วหยิบโน่นหยิบนี่ออกไปจากบ้านฉันใช่ไหม นังหัวขโมย บ้านเก่าซอมซ่อของแกคงไม่มีอะไรน่ามอง” “ฉันไม่ได้ขโมยนะ” “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย นังดาวเหนือกำลังจะเข้าไปขโมยของในบ้านค่ะ” ธนิดาตะโกนเรียกคนรับใช้ สาวใช้จึงออกมาไล่ตะเพิดดาวเหนือเหมือนไม่ใช่คน อาจเพราะว่าดาวเหนือไม่เคยมีสิทธิ์จะได้เข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ นอกจากจะถูกเจ้านายในบ้านเรียกใช้ให้เข้าไปทำงานไม่ต่างจากสาวใช้คนอื่น “มันจะขโมยของ เอาไม้ตีมันเลย” ธนิดาได้ทีใส่ไฟอย่างเต็มที่ เพราะรู้ดีว่าคนบ้านนี้ไม่มีใครชอบดาวเหนือเลยสักคนเดียว “ฉันเปล่านะจ๊ะ” “แบบนี้ต้องตีให้ตาย” สุรีไปหยิบไม้กวาดมาฟาดเข้าให้เต็มแรง “โอ๊ย! เจ็บนะ ตีฉันทำไม” ดาวเหนือร้องด้วยความเจ็บ ที่โดนสาวใช้ของธนิดาเอาไม้กวาดตีแรงๆ หลายที “ก็แกจะเข้ามาขโมยของยังไงล่ะ ไป๊! ไสหัวออกไปซะ บ้านแกอยู่หลังโน้น นังโสโครก นังขอทาน นังยาจก” ธนิดาเห็นแล้วเหยียดยิ้มหัวเราะสะใจที่เห็นดาวเหนือโดนสาวใช้ของตนตีจนแขนขาเขียวช้ำไปหมด ตีให้เลือดไหลได้ยิ่งดี “ฉันไม่ได้เป็นขอทาน ไม่ได้เป็นยาจก” ดาวเหนือกระโจนเข้าหากัดแขนของสุรีเต็มแรง สุรีสะบัดมือหนีร้องด้วยความเจ็บ “เกิดอะไรขึ้นฮะ เสียงดังเอะอะโวยวายเข้าไปถึงในบ้าน” พิมพ์จันทร์เดินออกมากับยอดชายผู้เป็นสามี กระชากเสียงเอ่ยถาม “นังดาวเหนือค่ะคุณแม่ จะเข้าไปขโมยของในบ้าน ดีที่หนูเห็นเข้าเสียก่อน เลยให้พี่สุรีมาไล่ บ้านมันอยู่ข้างหลังโน่น ไม่ใช่ตรงนี้” “หน็อย! นังสถุนชั้นต่ำ แกคิดจะขโมยของในบ้านอย่างนั้นเหรอ วันนี้กูจะเอาเลือดหัวมึงออก กูเคยบอกมึงแล้วไงว่าถ้าไม่ได้เรียกใช้อะไร ไม่ต้องเดินเฉียดมาแถวนี้ให้เป็นเสนียดบ้านกู” “จัดการมันเลยค่ะคุณแม่” ธนิดารีบยุส่ง สะใจยิ่งนักที่เห็นว่าดาวเหนือกำลังจะถูกตบสั่งสอนสักทีสองที “หนูดาของแม่อย่างเป็นเด็กน่ารักเสียจริง รู้จักเป็นหูเป็นตาให้พ่อแม่ ไม่อย่างนั้นนังขอทานนี่คงเข้าไปขโมยของในบ้าน” “หนูเปล่านะ หนูไม่ได้ขโมยของ ธนิดาโกหก หนูแค่อยากจะมาบอกว่า...” เพี้ยะ!!! พูดยังไม่ทันจบประโยค ดาวเหนือก็หน้าหันไปตามแรงตบของพิมพ์จันทร์ เลือดไหลซึมออกมาตรงมุมปากแทบจะทันที “วันนี้กูจะฆ่ามึงซะ นังลูกเมียน้อย นังชั้นต่ำ ทำไมมึงไม่ตายตามยายกับแม่สำส่อนของมึงไปฮะ” “พอแล้วพิมพ์ เดี๋ยวเด็กก็ตายหรอก” ยอดชายรีบห้ามเอาไว้ “ทำไม คุณจะปกป้องมันอย่างนั้นเหรอ เพราะคุณได้แม่มันเป็นเมียแล้วติดใจใช่ไหม” ถึงแม้ว่าอนงค์นางมารดาของดาวเหนือจะเป็นแค่หญิงชาวบ้านยากจน แต่อีกฝ่ายก็สวยหวานจับจิตจับใจ แถมยังหน้าตาดีกว่าสาวๆ ในหมู่บ้านเสียอีก เขาทำเธอท้อง กลับมาที่บ้านเพื่อจะพูดคุยเรื่องพาผู้ใหญ่ไปสู่ขอ แต่กลับมาติดสาวบ้านป่าอย่างอนงค์นางอยู่นานนับเดือน ดีที่มารดาของเธอเป็นถึงคุณหญิง พูดคุยเจรจากันแล้ว ทำนันยศจึงรีบจัดการไปสู่ขอตบแต่งเป็นเมีย ไม่ให้ท้องโย้อับอายว่าท้องไม่มีพ่อ เธอเองก็รู้ว่ายอดชายเพลย์บอยแค่ไหน เขารับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับเธอก็ถือว่าดีมากแล้ว เพราะผู้หญิงคนอื่นเขาฟันแล้วทิ้ง ไม่รับผิดชอบใครสักคน ก็มีแต่นังอนงค์นางนี่แหละ ที่ถึงจะไม่ยกย่องแต่ก็ยังพาเข้ามาอยู่ในบ้าน เพราะติดใจในความสวยของมัน “คุณนี่เลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว” “เลอะเทอะอย่างนั้นเหรอ” พิมพ์จันทร์ทุบตีสามี เจ็บใจไม่หายเรื่องนังลูกเมียน้อย ถ้าไม่เพราะเธอท้อง คงอาละวาดมากกว่านี้ แต่เป็นเบี้ยล่างเพราะท้อง ขืนด่าทอไม่พอใจยอดชายมากๆ เข้า เขาอาจจะบ้าหนีงานแต่งไปก็ได้ เธอเลยต้องกัดฟันยอม จำประโยคของเขาวันนั้นได้ดีไม่เคยลืม “ทำไมพี่ชายทำแบบนี้ ทำไมทำแบบนี้” พิมพ์จันทร์เข้าทุบตีคนรักด้วยความโมโห เมื่อรู้ว่าที่เขาหายกลับบ้านมา ไม่ใช่มาเร่งให้บิดาไปสู่ขอเธอเพื่อจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด แต่มาติดพันธุ์หญิงบ้านป่าหน้าตาสะสวยอย่างอนงค์นางต่างหาก “ใจเย็นๆ ก่อนพิมพ์ พี่ก็แค่เล่นๆ ไม่ได้จริงจังอะไร” ยอดชายพยายามใจเย็นที่สุด ถ้าไม่เพราะบิดายื่นคำขาดว่าให้แต่งงานกับพิมพ์จันทร์ จะไม่ยกทรัพย์สมบัติอะไรให้เขา จริงๆ เขาก็ก็แค่สนุกๆ กับพิมพ์จันทร์เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าเธอจะปล่อยให้ตัวเองท้อง “เล่นๆ แล้วพี่ชายจะเลิกกับมันใช่ไหม” “เลิกแน่นอน” ประโยคนั้นของยอดชายไม่ใช่เรื่องจริง พอแต่งงานไม่ทันไร ยอดชายยังติดใจอนงค์นางจนไปพาอีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในบ้าน แถมยังท้องอีกด้วย “เขาไม่มีใคร ให้เขาอยู่ด้วยเถอะ” ประโยคของยอดชาย ผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุดทำให้พิมพ์จันทร์ช้ำใจเป็นอันมาก กำนันยศผู้เป็นพ่อสามีบอกว่าคนกำลังรักกำลังหลง ปล่อย ๆ ไปก่อน แล้วค่อยไล่มันไปอยู่กระท่อมเก่าๆ ด้านหลัง ชาวบ้านวิ่งหน้าตั้งผ่านบ้านของกำนันยศ ไป นั่นทำให้ทุกคนสงสัยเป็นอันมาก “แย่แล้วครับคุณยอดคุณพิมพ์ กำนันยศได้รับบาดเจ็บตอนเดินไปดูที่ นอนอยู่ตรงชายป่าครับ ตอนนี้มีคนนำส่งโรงพยาบาลแล้วครับ” เกรียงรีบมารายงานเจ้านาย เพราะตัวเองก็วิ่งไปดูเหตุการณ์ตอนที่คนมาแจ้งว่าเจอกำนันยศ นอนบาดเจ็บอยู่ตรงชายป่า ธนิดากัดปาก หน้าซีดเผือด แสดงว่าดาวเหนือพูดจริง แต่เธอก็ปิดปากเงียบ ไม่ยอมบอกว่าตัวเองใส่ร้ายดาวเหนือ แล้วก็ปล่อยให้ผู้เป็นปู่นอนบาดเจ็บอยู่ตรงชายป่า “มึงพากูไปโรงพยาบาลเร็วๆ ทำไมพวกมึงไม่ไปกับพ่อกูฮะ” ยอดชายตวาดลั่น บิดาคือตัวเงินตัวทองของเขา ที่กินดีอยู่ดีจนถึงทุกวันนี้เพราะเงินจากมรดกของท่านทั้งนั้น เขาจึงต้องดูแลท่านให้ดี ไม่เช่นนั้นได้ถูกตัดออกจากกองมรดกเป็นแน่ “กำนันไม่ได้เรียกหาพวกผมครับ แล้วก็ไปดูที่ตอนไหนไม่รู้ด้วยครับ” เกรียงรีบรายงานก่อนจะเอารถออกพาเจ้านายทั้งสามไปโรงพยาบาล ทางด้านกำนันยศ หมอได้จัดการทำแผล ให้ยาระงับปวด ยาฆ่าเชื้อและน้ำเกลืออีกขวดใหญ่ ทำให้อาการดีขึ้น “คุณพ่อเป็นยังไงบ้างครับ” ยอดชายเอ่ยถามบิดา “พ่อไม่เป็นอะไรแล้ว แค่เจ็บแผลนิดหน่อย” “คุณพ่อตกลงไปได้ยังไงครับ” “พ่อเดินไปดูที่ เห็นว่าเขาจะขาย ก็เดินเล่นๆ เลียบไปทางชายป่า เจองูเห่าเข้า เลยตกใจถอยหลังไปตกลงในหลุมที่มีคนขุดดักสัตว์เอาไว้” “ผมจะไปจัดการคนที่มันขุดหลุมเอาไว้นะครับ” ยอดชายพูดอย่างโมโห ดีที่บิดาโดนไม้ไผ่เสียบเข้าที่ขาและแขนเท่านั้น ตรงกลางลำตัวไม่โดนเพราะว่าคนทำไม่ได้ทำไม้ไผ่แหลมๆ เอาไว้ทุกจุดในหลุม ทำแค่บางจุดเท่านั้น จึงไม่ได้โดนจุดอันตราย แถมหลุมก็ยังมีน้ำมีโคลน บิดาเลยปีนขึ้นมาไม่ได้เพราะลื่น “มันคงเอาไว้ดักหมูป่าน่ะ พ่อผิดเองที่พลาดตกลงไป อย่าไปโทษคนอื่นเลย” กำนันยศเอ่ยปรามลูกชาย “คุณพ่อบอกว่ามีคนช่วยขึ้นมาจากหลุม ใครเหรอครับ” ยอดชายเอ่ยถาม “ดาวเหนือไง ดาวเหนือช่วยพ่อเอาไว้” ประโยคของบิดาทำให้ทุกคนนิ่งเงียบไป “ดาวเหนือช่วยพ่อขึ้นจากหลุม โยงเถาวัลย์เส้นใหญ่ลงไป พอขึ้นมาได้ก็บอกว่าจะไปตามคนมาช่วย แล้วก็เงียบหายไปเลย” “ดาวเหนือเหรอครับช่วยพ่อเอาไว้ ดาวเหนือจะเข้าไปในบ้าน แต่...” ยอดชายนึกย้อนไปถึงก่อนหน้านี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more