“Ne zaman eve gideceğiz?” diye sordum Zehra’ya. Burada yeterince kalmıştım ve artık sıkılmaya başladım. Evde kendi yatağımda ya da hiç olmazsa kendi kanepemizde, televizyonun karşısında battaniyeme sarılmak istiyordum. Fakat insanın her istediği her zaman olmuyormuş.
“Doktor bu gece müşahede altında olmanın daha iyi olacağını söyledi ama sabah erkenden çıkabilirmişiz.”
Gözlerimi devirdim. Onca saat nasıl geçecekti, bilmiyordum ama sanırım Zafer’in bu konuda biraz yardımı olacaktı. Belli ki cevabını bilmek istediği soruları vardı. Biraz gerilebilirdik ama en azından zaman biraz daha hızlı geçecekti. Zafer polislere hastane çıkışına kadar eşlik ettikten sonra odaya geri döndüğünde sorgulayan bakışlarını Zehra ile ikimizin üzerinde gezdirmeye başladı. Belli ki olanları merak ediyordu.
“Bir
