จองหัวใจซาตาน

ตอนที่ 3 มาหาถึงที่

พรตดนัยกลับมาถึงบ้านก็ตรงไปที่ห้องโถงใหญ่ เด็กๆ กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานพอเห็นคุณน้าสุดหล่อก็พากันกรูไปหา

“น้าพีชมาแย้ว…น้าพีชมาแย้ว” พรตดนัยจึงอุ้มคนนั้นทีคนนี้ทีไปหอมแก้มจนครบ เด็กๆ ก็กลับไปนั่งเล่นต่อภาพกันต่อ ร่างสูงเดินไปนั่งข้างพี่สาว

“ไปกินข้าวกับสาวทำไมทำหน้าหนักใจขนาดนั้นด้วย” พี่เขยตัวแสบเอ่ยแซว พลางจับมือภรรยาไปวางบนต้นขา แล้วไล้เล่นไปมา

“นั่นสิพีช พี่ว่าเธอสวยน่ารักออกนะ”

“น่ากลัวมากกว่าครับ…”

พรตดนัยมองกองเชียร์ยิ้มๆ ก่อนจะมองแหวนที่นิ้วของตัวเอง ทยุตมองตามแล้วหรี่ตามองอย่างครุ่นคิด ก่อนจะค่อยๆ ปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน

“อย่าบอกนะว่าเธอคือเจ้าของแหวนวงนั้น” ทยุตหรี่ตามองใบหน้าคมที่หล่อเหลาไม่แพ้ตน พรตดนัยไม่ตอบแต่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“เธอนั่นล่ะ” พรตดนัยตอบสั้นๆ และรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเองไม่น้อย แรกๆ ก็ไม่ชอบใจที่เธอกล้าท้าทายเขา แต่พอได้สัมผัสจริงๆ หัวใจของเขาก็พานรู้สึกแปลกๆ

“อาการแบบนี้ รักเขาเข้าให้แล้วแน่ๆ นายพีช” อดีตคลาสโนว่าตัวร้ายคาดเดา พรตดนัยยกไหล่แล้วเดินเลี่ยงไป

“เฮ้…พรุ่งนี้อย่าลืมไปสอนขับรถให้จัสมินด้วยล่ะ”

“หาคนอื่นไปแทนก็แล้วกัน ผมไม่อยากปวดหัวเพราะคุณหนูจอมเอาแต่ใจคนนั้น” พรตดนัยบอกปัด ทยุตอมยิ้มกับพวกท่ามาก ยึกยักได้ตลอด

“ถ้าไปแล้วปวดหัวก็แค่กินยาพาราก็หาย แต่ถ้าไม่ไปแล้วถูกใครแย่งไปนี่สิ ถึงกับปวดใจต้องกินน้ำใบบัวบกเลยนะ เพราะได้ข่าวว่าหนุ่มๆ ตามจีบกันหลายคนซะด้วย เธอเลือกได้อยู่แล้วว่าจะให้ใครสอนขับรถ” ทยุตเอ่ยขึ้นมาลอยๆ หากแต่หวังผลให้คำพูดไปกระตุ้นต่อมรักของน้องเมีย “เราไปหวานกันต่อดีกว่าเนอะพิมพ์ เอาให้ไอ้พวกท่ามากอิจฉาไปเลย” ทยุตอุ้มภรรยาพาเดินขึ้นบันได้ไป พิมพ์ประไพรหยิกเนื้อต้นแขนสามีเบาๆ โทษฐานที่รังแกน้องชายสุดที่รักของเธอ เด็กๆ ต่างปรบมือชอบใจที่เห็นบิดาอุ้มมารดาขึ้นห้อง

“ให้มันได้อย่างงี้สิแต่ละคน เชียร์กันอยู่ดีๆ แช่งให้อกหักซะงั้น” พรตดนัยพึมพำอย่างหงุดหงิด แต่สาเหตุของความหงุดหงิดนั้นไม่ใช่เพราะถูกแช่งให้อกหัก แต่เพราะคนอย่างเขาไม่เคยรู้จักคำนั้น ที่ออกอาการแบบนี้เพียงเพราะได้ยินว่ามีคนมาขายขนมจีบให้จัสมินต่างหาก นี่คงอ่อยทุกคนไม่เลือกหน้าเลยสินะ

แปดโมงเช้า เจ้าหน้าที่ของพีเอเอ็นก็มารับจัสมินไปที่โรงเรียนสอนขับรถ เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังสลับกันอย่างถูกใจ ทำให้เท้าเรียวเล็กที่กำลังก้าวลงบันไดวนถึงกับชะงัก ก่อนจะก้าวลงมาถึงชั้นล่าง พอเห็นแขกของพ่อเธอ หญิงสาวก็ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“มาแล้วเหรอเรา ครูสอนขับรถเขามารอตั้งนานแล้ว” เจ้าสัวจรัลทักทาย จัสมินเดินหน้าตึงไปนั่งข้างบิดาโดยไม่ได้ทักทายแขก

“รอทำไมคะ มิ้นไม่ได้มีนัดซะหน่อย ตั้งใจจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณป๋า”

“เรานี่ท่าจะความจำเสื่อม ทางพีเอเอ็นเขาอุตส่าห์ส่งคนมาสอนขับรถให้ยังจะเล่นแง่อีก” เจ้าสัวเอ็ดบุตรสาวพลางยกมือวางบนศีรษะนุ่ม

“มิ้นไม่อยากเรียนแล้วค่ะ เดี๋ยวป๋าให้คนขับรถรับไปส่งมิ้นก็แล้วกันนะคะ” จัสมินกอดแขนพ่อของเธอด้วยอารมณ์บูดบึ้ง เมื่อรู้ว่าครูสอนขับรถไม่ใช่พรตดนัย “และอีกอย่างหนูไม่อยากเป็นภาระใครค่ะ”

“มันเป็นหน้าที่บริการหลังการขายอยู่แล้วครับ” ครูสอนขับรถย้ำอย่างสุภาพ จัสมินยิ้มให้ก่อนจะตัดสินใจจับมือบิดาออกแรงดึงให้ลุกขึ้น

“ป๋าขา มิ้นมีเรื่องจะบอกค่ะ ขอตัวสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะมาให้คำตอบ” จัสมินยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะดุนหลังบิดาไปที่ห้องทำงาน

“อะไรกันลูกคนนี้” เมื่อดันพ่อของเธอเข้ามาในห้องทำงานเสร็จ จัสมินก็หันมาปิดประตู เจ้าสัวจรัลมองใบหน้าหมดจดของบุตรสาวด้วยสายตาอ่อนโยน

“คุณป๋าว่ามิ้นโตพอที่จะมีแฟนได้หรือยังคะ?” คำถามของหญิงสาวทำเอาคนเป็นพ่อแทบจะปล่อยก๊ากออกมา เพราะร้อยวันพันปีบุตรสาวของตนไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลย ส่วนคนที่คอยตามจีบเจ้าหล่อนก็ถูกเมินเสียจนถอดใจไปแล้ว

“ลูกสาวป๋าโตแล้วก็เก่งมากๆ ด้วย ว่าแต่ถามแบบนี้เจอคนที่ใช่แล้วสิ?” เจ้าสัวจรัลลูบผมยาวสลวยช้าๆ ด้วยความรักและเอ็นดูจนหญิงสาวสัมผัสได้

“คนนี้เจอหลายปีแล้วล่ะค่ะคุณป๋า แต่เขาร้ายมากแถมปากจัดอีกต่างหาก” จัสมินต่อว่าในขณะที่หัวใจกลับคิดถึงเขา

“ถึงร้ายก็รักว่างั้น?” เจ้าสัวจรัลอมยิ้มกับผิวแก้มนวลที่เริ่มแดงระเรื่อ “พอจะบอกป๋าได้ไหมว่าผู้ชายโชคร้ายคนนั้นเป็นใคร?”

“อีตาพรตดนัยค่ะคุณป๋า…”

“เฮ้อ…”

เจ้าสัวจรัลถึงกับทอดถอนใจอย่างคาดไม่ถึง แล้วความจริงจากปากบุตรสาวก็หลุดออกมา เมื่อได้ฟังเสร็จเจ้าสัวก็เข้าใจเรื่องราวทันที โดยส่วนตัวเขาเองคิดว่ามองคนไม่ผิด พรตดนัยมีความฉลาดล้ำและมีภาวะความเป็นผู้นำสูงทีเดียว ถ้าได้มาเป็นลูกเขยคงจะดีไม่น้อย เพราะเวลานี้เขาเองก็แก่ตัวลงทุกวันๆ สิ่งที่ห่วงมากที่สุดก็คือจัสมิน ถ้าได้คนอย่างพรตดนัยมาเป็นคู่ชีวิตเขาก็คงจะหมดห่วง ธุรกิจมากมายก็ต้องตกไปอยู่ในมือของบุตรสาวเพียงคนเดียว และเขาเชื่อว่าคนอย่างพรตดนัยจะไม่ยอมให้เมียเหนื่อยเพียงลำพังแน่นอน