“ครับ ผมจะดูแลเธอด้วยชีวิตเลยครับ” พรตดนัยรับปากอย่างจริงจัง เจ้าสัวจรัลจึงขอสายป้าแววต่อ สายตาคมทอดมองร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะขยับไปนั่งริมขอบเตียง ปลายนิ้วแกร่งปัดปอยผมที่ละใบหน้าออกช้าๆ พอป้าแววคุยโทรศัพท์กับเจ้าสัวเสร็จก็เดินเขามาหาชายหนุ่ม
“เดี๋ยวป้าจะกลับไปเอาของใช้ให้คุณหนูนะคะ” เมื่อรู้ที่มาที่ไปของชายหนุ่ม ป้าแววก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรมากขึ้น
“ครับ เดี๋ยวผมจะเฝ้าคุณหนูของป้าเองครับ”
“ขอบคุณค่ะ คุณจะเอาอะไรเพิ่มไหมคะ เดี๋ยวป้าจะเอามาให้”
“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับ” บอกเสร็จชายหนุ่มก็หันกลับไปมองคนไข้ต่อ พร้อมกับลูบไล้หลังมือบางแผ่วเบา ความอ่อนโยนที่ชายหนุ่มแสดงออก ทำให้ป้าแววพลอยยินดีกับคุณหนูของเธอไปด้วย
เมื่ออยู่กับจัสมินตามลำพัง พรตดนัยโน้มลงไปจูบแก้มขาวซีดเบาๆ พร้อมกระซิบบอกข้างๆ หูหญิงสาว “ผมขอโทษครับที่ทำให้คุณไม่สบาย”
“คนใจร้าย…” หญิงสาวละเมอเสียงแผ่ว หากคนถู
