“เป็นห่วงแต่เดินควงกับหญิงอื่นมากินข้าวเนี่ยนะ” จัสมินพึมพำหน้างอง้ำ พรตดนัยหันมายิ้มให้ หญิงสาวรีบเมินหน้าออกไปนอกตัวรถ เมื่อเห็นป้ายบอกทางที่ไม่ใช่เส้นทางกลับบ้านเธอ ดวงตาคู่งามถึงกับเบิกโพลง
“คุณจะไปไหนของคุณ บ้านฉันไม่ได้ไปทางนี้นะ!”
“ใครว่าจะพากลับบ้าน จะพาเมียไปโยนทะเลนะสิ โทษฐานที่เมื่อเช้าดื้อไม่ยอมรอ” พรตดนัยยิ้มกริ่มอย่างมีความสุขที่มีเธออยู่ข้างๆ เมื่อเช้าเขาอุตส่าห์ไปรับแต่แม่คุณดันหนีไปก่อนซะงั้น
“ไม่ได้นะ! ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย และยังไม่ได้บอกทางบ้าน แถมวันนี้คุณป๋าจะกลับมาแล้วด้วย” จัสมินพูดอย่างหวั่นใจ เธอกลัวว่าบิดาจะเสียใจถ้ารู้ว่าเธอรีบชิงสุกก่อนห่าม
“ผมจะโทรไปบอกท่านเองครับ เพราะเมื่อวานผมก็คุยกับท่านเรื่องของเราไปบ้างแล้ว” จัสมินรีบหันมามองชายหนุ่มตาโต เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าเข้าทางบิดา
“คุณบอกอะไรกับคุณป๋า?”
พรตดนัยไม่ตอบ แต่ชี้ไปที่แก้มตัวเอง จัสมินเข้า
