Tumulo ang mga luha ko sa aking mga mata at hindi ko na napigilan ang sariling mamlambot.
Nauubos ang lahat nang lakas ko sa akingga tuhod at ang buo kong katawan ay para bang nawawalan na ng mga buto.
Para akong isang matigas na yelo na walang magawa para pigilan ang pagbalik sa pagiging likido.
Kung hindi ako nasalo ng binata na nakausap namin ngayon ay baka nakahilata na ako sa lupang kinatatayuan ko.
Ang mga bisig niya ang naging sandalan ko at hindi ko akalain na sasaluhin niya ako.
Hindi man ako nahimatay pero mas malala pa sa pagkakahimatay ang nararamdaman ko ngayon.
Kawalan ng pag-asa at pagdurusa.
Mas mabuti pang hinayaan niya na lang akong matumba upang maramdaman ko ng pisikal ang sakit.
Kaysa sa sakit na kagaya nito at hindi ko kayang ipaliwanag.
Para kahit pa
