Hoofdstuk 1 “Veren van middernacht”-1
2037 Words
Hoofdstuk 1 “Veren van middernacht”
Donkere veren lieten een pad achter in de nachtelijke hemel terwijl Hyakuhei in de woedende storm vloog die hij had gecreëerd ... zijn woede vormde de kern ervan. Bliksem en donder bootsten zijn stemming na terwijl de regen de waarheid van zijn kwelling verborg. Zijn ultieme kracht was om te gedijen op het gezag van de demonen die hij vocht en vervolgens in hun wezen nam ... maar hij had niet verwacht dat het op zo'n manier averechts zou werken.
Zijn doelwit was een gemakkelijke demon geweest om te overwinnen en te verteren in de leegte die zijn ziel was. Maar de geest had een stuk van het verbrijzelde hart van de bewaker diep in zijn geest verborgen. Door die kracht kon de droomdemon in hem overleven en nu probeerde hij wraak te nemen.
Hyakuhei's zwarte ogen werden een tint donkerder toen hij zich afvroeg of dat niet al die tijd de ware bedoeling van de demon was geweest ... om hem van binnenuit te breken. De nederige droomdemon dacht hem ... nachtmerries te bezorgen! In zijn woede had Hyakuhei per ongeluk de droomgeest in zijn lichaam opgenomen om het voor altijd tot zwijgen te brengen ... alleen om hem nu van binnenuit te kwellen.
De demon had een ongecontroleerde kracht die Hyakuhei niet had verwacht. Het bevatte het vermogen om het ware verleden te zien waarvan zelfs hij zich niet bewust was. Dingen die in een andere tijd en plaats waren gebeurd ... alternatieve werkelijkheden. Met zo'n kracht had Hyakuhei moeten weten dat het één van de talismannen van het heilige kristal bezat.
Nu koos de demon ervoor om hem te kwellen met visioenen als hij zijn ogen sloot voor de wereld om hem heen ... slapen was nu een plaats van bedrog geworden.
De ongewenste herinneringen zorgden ervoor dat zijn bloed in een pijnlijke mate verwarmd werd door een verlangen in hem te creëren dat hij vergeten was ... een verlangen naar de kastanjebruine priesteres die hem voor altijd zou ontwijken. De honger die hij had gevoeld was nu ondraaglijk, een herinnering aan het ultieme verraad van de laatste plaats waar hij het ooit had verwacht ... liefde wordt iets kwaads zodra het van je is weggenomen.
Ebbenhout haar bedekte zijn engelengezicht terwijl hij het uitschreeuwde van woede. “Hoe durf je me het verleden te laten zien terwijl ik niets kan doen om het te veranderen!” Het geluid van zijn stem ging verloren in de donder die om hem heen weerklonk. Het donderde oorverdovend als reactie op zijn angst en daagde hem bijna uit om door te gaan. Bliksem flitste, verlichtte zijn gezicht even en bracht zijn mooie trekken naar de grimmige realiteit.
Hij was nog maar een uur geleden wakker geworden door het nachtelijk zweten dat gepaard ging met dromen over haar. Hij had haar ooit vastgehouden ... haar aangeraakt. Zijn ebbenhouten ogen vernauwden zich van woede. Ze had hem van haar laten houden en ze wist het niet eens meer. Dat alleen al was veel pijnlijker dan de dromen, maar zelfs nu hadden ze hun eigen leven dat door het lot opnieuw met elkaar verweven was.
De terugkerende dromen eindigden nooit ... het einde ontging hem altijd, waardoor hij meer van het bitterzoete, kwellende verhaal wilde zien en voelen. Het meest kwaadaardige wraakzuchtige wat de droomgeest ooit had kunnen doen, was ervoor zorgen dat hij haar weer wilde. Hij zou er zogenaamd overheen zijn gekomen en het wezen omhelzen dat hij door haar was geworden. Zelfs nu durfde hij het niet aan, uit angst zichzelf te verliezen aan het lijden van zijn eigen ziel.
Hyakuhei voelde zijn woede wegebben terwijl hij luisterde naar de ondeugend fluisterende stemmen in hem. De talloze kwaadaardige entiteiten die hij bevatte, demonen die gewillig zijn bevelen uitvoerden, kwamen samen op de droomgeest ... en voerden een innerlijke strijd die niet lang duurde.
De droomdemon werd gedwongen zich naar de wil van zijn nieuwe meester te buigen, al was het maar zo lang als de onzichtbare kettingen hem konden vasthouden. Hij wist dat de demon hem nog steeds kon bespotten met stemmen en verleidelijke beelden, maar hij wist ook dat hij die geleende kracht nu kon gebruiken om die herinneringen met de priesteres te delen.
Hyakuhei's lippen krulden lichtjes in een bedorven glimlach, wetende dat hij nu de kracht van droomgeest voor zijn eigen voordeel kon gebruiken. Hij zou de dromen van de priesteres voeden over wat ze ooit aan de andere kant van de tijd hadden gedeeld ... zichzelf in haar nachtelijke fantasieën planten en herinneringen vermengen met de vreemde band die hen zelfs nu in deze wereld met elkaar verbonden hield.
Zijn hand ging voor hem omhoog ... met wat hem zou helpen. De splinters van het beschermend hartkristal die hij had verzameld, lichtten op en weerspiegelden de bliksemschicht die recht boven hem voorbijging. Terwijl hij de kleine kristallen tot leven zag glinsteren, verscheen haar beeld als een weerspiegeling erin. Zijn blik streelde de zachtheid van haar gezicht en de robijnrode roodheid van haar volle lippen. Hij zou nu een meester van de illusie worden.
‘Ik wil je weer hebben,’ fluisterde hij nors voordat het kwaad weer in zijn stem kroop. “Priesteres, ik zal in je geest komen waar je niet aan mij of de herinneringen aan je eigen verleden kunt ontsnappen ... ons verleden!”
De verbrijzelde stukjes kristal gloeiden in zijn handpalm terwijl hun nu besmette kracht werelden en realiteiten doorkruiste om de priesteres te vinden in haar eigen wereld ... waar ze sliep.
*****
Aan de andere kant van The Heart of Time, in haar lekkere warme bed, lag Kyoko te slapen ... maar de stilte van de slaap werd verstoord door flikkeringen van beelden en geluiden terwijl ze woelde en draaide. De verwarring brak toen de geluiden en bewegingen één werden in haar geest en ze verdwaalde in de vreemde nachtmerrie.
Het koude zweet brak haar uit toen de droom bijna echt werd ... te echt toen het haar naar binnen trok.
Kyoko hoorde de ontkenningskreet van de vijand net voordat ze flauwviel. Ze had alles gedaan wat ze kon. Ze had Hyakuhei ervan weerhouden het Guardian Heart Crystal te bemachtigen op de enige manier waarop ze had geweten hoe. Haar laatste gedachte was verdriet ... ze had het Guardian Heart Crystal verbrijzeld en nu ... kon ze niet naar huis, naar haar eigen wereld.
Hyakuhei staarde neer op het meisje dat al zijn zorgvuldig uitgestippelde plannen had verpest. Hij had ze allemaal laten denken dat hij dood was ... niet langer een bedreiging, en toen had hij stilletjes in de duisternis gewacht.
Hij wist dat zolang de priesteres bij haar bewakers was, ze te machtig was om te naderen. Dus had hij zich verborgen en zijn macht onderdrukt, terwijl hij zich dood speelde, wachtend tot ze de fout zou maken om alleen te zijn. Ze zou zwak en kwetsbaar zijn ... hem in staat stellen het Guardian Heart Crystal van haar af te nemen.
Het was allemaal perfect gelukt. Ze was alleen geweest in de tuinen van The Heart of Time ... klaar om terug te gaan door het tijdportaal en nu denkend dat het gevaarlijke spel voorbij was ... het spel dat ze jarenlang hadden gespeeld zonder winnaar. Hij was nog geen centimeter verwijderd van wat hij het liefste wilde.
Hyakuhei stond boven de mooie maagdelijke priesteres, zijn ravenzwarte haar dat als zijde over zijn hele lichaam golfde, langs zijn kuiten streelde en nog steeds fladderde in de bries die werd gecreëerd door het verbrijzelen van het Guardian Heart Crystal.
Hij was net zo mooi als een donkere engel, maar in hem klopten de vele harten van woedende demonen. Hij wilde de priesteres vermoorden voor wat ze had gedaan, maar hij wilde het niet ... hij kon het niet omdat zijn blik het gezicht streelde waar hij van hield. De sterrenlichtstrepen die voortkwamen uit het verbrijzelen van het Guardian Heart Crystal verlichtten de hemel nog steeds als een hemelse meteorenregen ... het was te laat.
Hyakuhei wist dat haar bewakers haar zouden komen halen. De kinderen van zijn broer zouden opnieuw proberen haar van hem te redden ... en de geschiedenis zou zich keer op keer herhalen. De hemelen hadden hun lot millennia geleden bezegeld ... alleen om de voortdurende kans te bieden om datzelfde lot te veranderen.
Zijn engelengezicht veranderde in een grijns. De bewakers zouden deze keer hun priesteres niet vinden. Snel nam hij haar slappe lichaam in zijn armen. Niemand wist nog dat hij leefde en voorlopig zou hij het zo laten. Hij zou haar geen kwaad doen ... in plaats daarvan besloot Hyakuhei ... deze keer ... zou hij haar houden.
Opnieuw zijn kwaadaardige aura maskerend, gebruikte hij zijn kracht en opende een kleine zwarte leegte en stapte naar binnen, Kyoko met zich meenemend door de poort. Het portaal sloot zich stilletjes achter hen ... alle aanwijzingen van de waarheid uitwissend. Toen de bewakers haar kwamen halen, zouden ze gewoon geloven dat ze naar huis was gegaan en hen had achtergelaten in hun land van demonen.
Kyoko schrok wakker in bed en vroeg zich af waar de nachtmerrie vandaan was gekomen. Ze zocht de kamer rond met grote, bange smaragdgroene ogen om zich ervan te vergewissen dat het niet echt was ... dat Hyakuhei er niet was. Ze voelde nog steeds dat hij haar aanraakte, en vreemd genoeg miste ze die aanraking. Maar tegelijkertijd wilde ze de herinnering eraan wissen. Verward trok ze de dekens om zich heen.
Toen ze de stilte van het huis hoorde, wist Kyoko dat ze nooit meer zou slapen, dus maakte ze de grootste fout van haar jonge leven ... ze besloot midden in de nacht terug te gaan naar een wereld van demonen. Bij de bewakers zijn zou het enige zijn waardoor ze zich weer veilig zou voelen.
Slechts een paar minuten later bevond ze zich aan de andere kant van The Heart of Time en keek over de open plek rond het meisjesbeeld. Ze zuchtte nu ze zo ver weg was van het bed waarin ze net de nachtmerrie had gehad. Maar toch voelde ze de droom haar achtervolgen alsof hij wachtte tot ze weer zou gaan slapen.
Het daagde de uithoeken van haar geest uit en plaagde haar verbeeldingskracht met beelden die te lichamelijk waren om los te laten. Ze schudde haar hoofd, haalde diep adem en nam de vertrouwdheid van haar omgeving op.
Enorme witte stenen staken uit de grond ter nagedachtenis aan het prachtige kasteel dat ooit de tuinen had gehuisvest die bekend staan als The Heart of Time. De wind raasde door de takken van de omringende bomen en gaf een zacht geluid aan de stille duisternis.
Toen ze de bliksem in de verte zag flitsen, richtte Kyoko haar smaragdgroene ogen naar het oosten. Ze huiverde en vroeg zich af hoe zoiets moois ... zo gevaarlijk kon zijn. Zelfs tegen de donkere lucht kon ze de wolken zien die de sterren blokkeerden. De bliksem danste over de wolken als spinachtige vingers en gaf de verre storm een sinister uiterlijk.
Kyoko knipperde met haar ogen toen ze de bliksem op één plek in de wolken zag samenkomen. Het vormde een kleine lichtbol voordat het uitblies als een kleine sterrenstorm. Ze was niet verrast door dit fenomeen ... ze had dingen gezien die schokkender waren dan een bliksemwolk. Wat haar opviel was dat het steeds op dezelfde plek gebeurde.
“Wat doe ik hier?” Vroeg ze het standbeeld van de priesteres die zoveel op haar leek, wetende dat ze geen antwoord zou krijgen. De woedende wolken van de naderende storm waren nog niet zo ver gekomen en het maanlicht scheen alsof het de maagdenschrijn in de schijnwerpers zette.
Kyoko kwam dichterbij, bekeek de buitengewone details van het beeld en verwonderde zich er voor de honderdste keer over. Ze waren bijna precies hetzelfde ... zij en het beeld ... maar het was meer dan duizend jaar geleden in deze wereld uitgehouwen ... niet in de hare. Opnieuw vroeg ze zich af wie het daar had kunnen neerzetten en waarom? Hoe kon iets worden gesneden met een gezicht dat niemand had gekend of gezien voordat het werd gemaakt?
- Writer
