ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน

ตอนที่ 16 จุดเริ่มต้นของการล้างแค้น

แม่ทัพหลานซือเหยียน…เขาไม่ใช่บุรุษที่ผูกพันกับคำว่ารัก ไม่เคยเข้าใจความอบอุ่นของครอบครัวสำหรับเขา ความรักไม่เคยมีน้ำหนักพอจะทัดเทียมกับชื่อเสียงของตระกูล ตระกูลหลาน คือชื่อที่ผู้คนในแคว้นล้วนยำเกรง คือวงศ์วานที่มีเกียรติสูงส่ง สืบสายจากขุนนางรุ่นแล้วรุ่นเล่าเป็นตระกูลที่มีรากฐานมั่นคงดั่งขุนเขาและหลานซือเหยียนผู้เป็นเสาหลักแห่งยุคปัจจุบันไม่มีวันยอมให้เกียรติศักดิ์นี้ต้องมัวหมองหรือล่มสลายในรุ่นถัดไป

เขามองบุตรชายคนโต หลานหย่งจวิน ด้วยความภาคภูมิใจเสมอชายหนุ่มผู้เป็นแม่ทัพตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสามสิบผู้มีพลังปราณเข้มข้น ดาบในมือแหลมคม และสติปัญญาในการบัญชาการศึกเกินวัยหากแต่...โชคชะตากลับลงทัณฑ์อย่างโหดเหี้ยมหลานหย่งจวินเป็นหมันไร้ความสามารถในการสืบสายเลือดสิ่งที่เขามี…จึงเป็นเพียงความสามารถ ไม่ใช่อนาคตของตระกูล

บุตรสาวคนรอง หลานอวี้ซิน แม้จะมีลูกหลานมากมายแต่สายเลือดของนางกลับจืดจาง พรสวรรค์ของทายาทก็อยู่เพียงระดับกลางไร้ความโดดเด่น ไร้อนาคตในสนามรบหรือราชสำนักนั่นคือความจริง…ที่แม่ทัพหลานไม่อาจยอมรับได้เขาไม่อาจปล่อยให้ตระกูลหลานย่อยยับลงในรุ่นหลานเด็ดขาด

และนั่นเอง…คือเหตุผลแท้จริงที่ทำให้ชายผู้ยิ่งใหญ่ในสนามรบต้องลดตัวลงมาเยือนยังจวนหลังหนึ่งจวนของบุตรสาวที่เขาเคยไม่แม้แต่จะเรียกชื่อ หญิงสาวที่ครั้งหนึ่ง เขาเคยมองว่าเป็นเพียงมลทินในตระกูล ผู้ถือกำเนิดจากสาวใช้ และถูกส่งไปเป็นของเล่นของบุรุษผู้หนึ่งเพื่อแลกผลประโยชน์

วันนี้ เขาเดินทางมาด้วยใจที่ต่ำต้อยกว่าครั้งไหน ๆมาในฐานะชายชราผู้ไร้ศักดิ์ศรีเพียงเพราะ…เขาได้ยินข่าวบางอย่าง

เด็กชายคนหนึ่ง เด็กที่มีสายเลือดของตระกูลหลาน เด็กที่มีพรสวรรค์เปล่งประกายจนแม้แต่ผู้ฝึกปราณระดับสูงยังต้องเหลียวมอง เด็กที่เขาพึ่งเคยเห็นหน้า...แต่กลับได้ยินชื่อแล้วรู้สึกสั่นไหวในใจ

หากเลือดในร่างเด็กผู้นั้น คือเลือดเดียวกับเขาหากพรสวรรค์ที่ฉายแววนั้นคือประกายที่หลงเหลือมาจากเขาในวัยเยาว์

บางที...อนาคตของตระกูลหลาน อาจยังไม่ถึงกาลดับสูญและเขา...จะไม่ยอมปล่อยมือจากโอกาสนี้ง่าย ๆ

“หลานเยว่! ข้ารู้ดีว่าตัวข้านั้น...เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง!” เสียงของแม่ทัพหลานซือเหยียนดังขึ้นด้วยความสั่นพร่าราวกับฝืนกลั้นอารมณ์ที่ตีตื้นขึ้นมาถึงลำคอ

“ข้ามาแล้ว มาง้อ มาเอ่ยคำขอโทษเจ้าแล้ว!”“เจ้าจะลงทัณฑ์ข้าไปถึงไหนกัน!? คนอย่างข้า...หลานซือเหยียน...ไม่เคยก้มหัวให้ผู้ใด!”“แต่วันนี้ ข้า...ยอมแบกศักดิ์ศรีของตนเองมา...เพื่อขอโทษเจ้าอย่างจริงใจ!”

น้ำเสียงแหบพร่าของเขาแสดงถึงความกรุ่นโกรธใบหน้าที่เคยสงบนิ่งของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่กลับบิดเบี้ยวไปด้วยอารมณ์ทั้งความขุ่นเคือง ความอับอาย และความเสียหน้าอัดแน่นในแววตา

เขาไม่เข้าใจ…ว่าทำไมจึงไม่มีคำไหนที่หลุดจากปากเขาแล้วจะเข้าถึงใจนางได้ไม่เข้าใจ…ว่าทำไมการขอโทษอย่างหมดใจของเขา กลับยิ่งผลักนางให้เย็นชาขึ้นทุกคราว แต่สิ่งที่เขาไม่รู้…คือสำหรับนางคำว่าขอโทษในวันนี้ มันสายเกินไปแล้ว

หลานเยว่หันมามองเขา ดวงตานิ่งสนิทริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆ อย่างเย้ยหยัน

“มาแล้วสินะ...ตัวตนที่แท้จริงของท่าน”น้ำเสียงของนางเยือกเย็นแต่เฉียบคม ราวคมเข็มที่แทงทะลุศักดิ์ศรีชายตรงหน้า

“ที่แท้...ท่านก็เป็นเพียงคนแก่ที่ไม่สามารถรับมือกับการถูกเมินเฉยได้ท่านไม่เคยขอโทษใคร เพราะท่านไม่เคยรู้ว่าความผิดของตนเองนั้นหนักเพียงใดแต่ตอนนี้...ท่านไม่ได้เสียใจในสิ่งที่ทำ ท่านเพียงแค่ ไม่พอใจ ที่ข้าไม่อภัยให้เท่านั้น”

นางลุกขึ้นยืนแววตายังคงไม่ไหวเอนแม้แต่น้อยยิ่งเห็นเขาบิดเบี้ยวไปด้วยโทสะ นางกลับยิ่งรู้สึกพึงใจ...อย่างน่าประหลาด

“เมื่อครู่ท่านพูดว่าไม่เคยก้มหัวให้ใครแต่ข้าขอบอกไว้ตรงนี้...แม้วันนี้ท่านจะคลานเข่าเข้ามา ข้าก็ยังไม่คิดจะให้อภัย”

ตูมมม!!

เสียงระเบิดของพลังปราณกึกก้องสะเทือนฟ้าพื้นศาลากลางน้ำสั่นสะเทือน ขณะที่สายลมหมุนวนโหมกระหน่ำด้วยแรงอารมณ์พลังปราณอันเกรี้ยวกราดถูกปลดปล่อยออกมาโดยไร้การยั้งคิดคลื่นพลังมหาศาลตวัดไปทั่วอาณาบริเวณราวกับมังกรคลุ้มคลั่งแม่ทัพหลานซือเหยียนยืนอยู่กลางพายุพลังนั้นใบหน้าแดงฉาน เส้นเลือดปูดนูนขึ้นที่ขมับ ดวงตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ

หากเป็นผู้อื่น...เขาคงบีบคอมันหักไปตั้งแต่คำดูหมิ่นแรกแต่วันนี้ เขากลับต้องยืนนิ่งต่อหน้าหญิงสาวคนหนึ่งหญิงสาวที่เขาเคยทอดทิ้งอย่างไร้เยื่อใยผู้เป็น ลูก ที่เขาไม่เคยมองว่าเป็นและ แม่ของหลานชายผู้มีพรสวรรค์ ที่เขา...อยากอุ้มแนบอกจนใจแทบขาดเสียงของเขาเปล่งออกมาอย่างไม่อาจระงับได้อีกต่อไป“นางสารเลว! แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร ถึงเจ้าจะพอใจ!?”

น้ำเสียงของเขาเปลือยเปล่าทุกเกราะกำบังไร้ศักดิ์ศรี ไร้ความสง่างามมีเพียงเปลวเพลิงแห่งความเคียดแค้น และความรู้สึกพ่ายแพ้ที่ตนไม่อาจกลืนลงคอหลานเยว่ยังคงยืนสงบนิ่งสายลมพัดชายอาภรณ์นางปลิวไสว ผมยาวสีดำเคลื่อนไหวราวกับจะแทงทะลุท้องฟ้าดวงตาคู่นั้นสงบนิ่งแต่เยียบเย็นยิ่งกว่าธารน้ำแข็งพันปีนางยกมุมปากขึ้นรอยยิ้มบางเฉียบแต้มบนริมฝีปากงาม หากแต่ในแววตา...ไร้ซึ่งเมตตา

“ข้าต้องการเพียงสิ่งเดียว” เสียงของนางดังกังวานในความเงียบเยือกเย็น...และชั่วร้ายจนแม้แต่ท้องฟ้ายังสั่นสะท้าน

“ข้าต้องการ...แก้แค้น” นางก้าวเข้ามาหนึ่งก้าวสายตาไม่หลบ ไม่ลด ไม่อ้อมค้อม

“หากท่านอยากเข้าใกล้หลานจิ่วอวิ๋น…แม้เพียงเล็กน้อยข้าจะ พิจารณา ให้ หากท่านยอมเป็นมือ เท้า ให้ข้า”

แม้จะกล่าวเพียงเบา แต่คำพูดของนางกลับตรึงร่างของแม่ทัพหลานไว้ราวกับโซ่ตรวนบัดนี้...ชายผู้เคยบัญชาการหมื่นทัพกลับต้องยืนอยู่ต่อหน้าสตรีที่เขาเคยเหยียบย่ำและเงยหน้ามองขึ้นไปยังสายตาของนาง...อย่างผู้ขอทาง นับว่าเป็นความกล้าอันเหนือสามัญของนาง...ที่กล้ายื่นคำขาดต่อชายผู้เป็นเสาหลักของบ้านเมืองให้ กลายเป็น มือ และ เท้า ให้กับนาง

ในสายตาของผู้คน…การกระทำเช่นนี้อาจเป็นการย่ำยีศักดิ์ศรีแต่สำหรับหลานเยว่แล้ว มันคือ การทวงคืนศักดิ์ศรีที่เคยถูกเหยียบย่ำและที่สำคัญนี่เป็นเพียง จุดเริ่มต้นเล็กน้อยของแผนการล้างแค้นที่เธอบรรจงวางไว้

นางไม่ใส่ใจว่าสายตาของโลกจะมองว่านางเย็นชา โหดเหี้ยม หรืออกตัญญูเพราะสิ่งเดียวที่นางเคยได้รับจากเขา...มีเพียง ความเฉยชาเฉยชาอย่างเลือดเย็น จนไม่อาจเรียกว่าพ่อได้อีก