ยามราตรี แสงจันทร์อาบไล้เงาไม้เป็นลายพร้อยบนพื้นดิน แต่ภายในเรือนอันเงียบงันนั้น กลับเต็มไปด้วยความมืดหม่นอันน่าหดหู่ซ่งเจี้ยนหง เหม่อมองออกไปยังฟากฟ้าใบหน้าครั้งหนึ่งเคยหยิ่งผยองกลับหม่นเศร้าน้ำตาแห้งกรังบนข้างแก้มคือร่องรอยของผู้เคยเชื่อว่าตนเป็น ผู้ชนะ มาโดยตลอดเขาภาวนา...เบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน
"ขอเพียงตื่นจากฝันร้ายนี้สักที..."
ทว่าชะตากลับไม่มีวันปรานีเพราะสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นจุดจบของฝันร้าย...มันยังเป็นเพียงแค่บทเริ่มต้น
แอ๊ด...เสียงบานประตูเปิดออกอย่างเชื่องช้าเสียงฝีเท้าที่แผ่วเบาแต่หนักแน่นค่อย ๆ เดินลึกเข้ามาในห้องซ่งเจี้ยนหงเงยหน้าขึ้นทันที แววตาหวาดกลัวกับเงาร่างตรงหน้าที่ค่อย ๆ ปรากฏใต้แสงจันทร์ ชายผู้ที่เขาเคารพรักและศรัทธาเสมอมา...
"ท…ท่านอาจารย์?" เสียงของเขาสั่นคลอน...เหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำขอเพียงฝืนลมหายใจสุดท้ายชายตรงหน้าเงียบไปครู่หนึ่ง...ก่อนจะคลี่ยิ้มยิ้มที่ไม่ใช่
