แม้ร่างจะใกล้พังทลาย… แต่แววตาของหลานหย่งจวินกลับยังทอประกายดื้อรั้นไม่จางหาย เขาหลับตาลงช้า ๆ อย่างคนไม่อยากเผชิญหน้ากับเงาสะท้อนในอดีตที่กลับมายืนอยู่ตรงหน้า น้องสาวสายเลือดเดียวกันเสียงแหบพร่าดังขึ้นเบา ๆ จากริมฝีปากซีดเซียว เต็มไปด้วยแรงกดทับจากบางสิ่งที่ค้างคาในอก
“ที่ผ่านมา… ข้าไม่คิดจะขอโทษเจ้าหรอก” เขาเอ่ยเรียบ ๆ “ทั้งคำพูดถากถาง... ทั้งความเฉยชา ข้ารู้ว่ามันบาดลึก”
มันเป็นถ้อยคำที่ราวกับไม่มีเยื่อใย ทว่าในน้ำเสียงนั้นกลับสั่นเล็กน้อย ราวคนที่แบกบางอย่างมานานประโยคนั้น… ยิ่งปฏิเสธ ยิ่งฟังคล้าย “ข้าขอโทษ” มากกว่าคำไหนที่เคยกล่าว
หลานเยว่ไม่เอ่ยคำใดเพียงจ้องกลับด้วยแววตาเรียบนิ่งปราศจากคลื่นอารมณ์ ราวผู้ที่ถูกฝึกให้ไม่รู้สึกอีกต่อไปในดวงตานั้นไม่มีโทษ ไม่มีความแค้น… มีเพียงความว่างเปล่าของคนที่เคยเจ็บมาจนชา
“ข้าไม่ได้กลับมา...เพื่อฟังเจ้ารำพัน” นางตอบเสียงเรียบเย็น“ข้าต้องการรู้เ
