เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วัน แต่สำหรับหลานอวี้ซิน… มันกลับยาวนานราวกับหลายปี แต่ละวินาทีที่นางต้องฝืนแสร้งยิ้ม เล่นบทบาท ป้าผู้ใจดี กับเด็กน้อยที่ตนเกลียดชัง มันคือบทลงทัณฑ์อันทรมานเกินจะบรรยาย หากแต่ผลลัพธ์ก็เป็นไปดังหวังหลานจิ่วอวิ๋น เด็กชายผู้เปี่ยมพรสวรรค์และไร้เดียงสา หลงนึกว่านางคือญาติผู้ใหญ่ที่เปี่ยมด้วยเมตตา ห่วงใยเขาราวสายเลือดเดียวกัน
ในสายตาใสซื่อของเขา... นางคือป้าผู้แสนอ่อนโยน ผู้มักมีขนมหวานรสดี ของเล่นหายาก และเรื่องเล่าแสนสนุกมาคอยปลอบใจ แต่ในสายตาของหลานอวี้ซินเขาคือเศษชิ้นเนื้อที่น่าขยะแขยง คือศัตรูที่ต้องถูกกำจัด คือต้นตอของความไม่มั่นคงในเรือน... และในหัวใจอันมืดดำของนาง
วันแล้ววันเล่าที่ต้องฝืนกลืนความเกลียดลงคอ ปั้นหน้ายิ้มส่งสายตาอ่อนโยนให้เด็กชายในขณะที่ในใจราวกับถูกไฟเผา เผาทุกความอดกลั้น เผาทุกเศษเมตตาที่นางพอจะมีในที่สุด… วันที่นางรอคอยก็มาถึง
ภายใต้ท้องฟ้าแจ่มใส
