ข่าวการสิ้นใจของซ่งเจี้ยนหง แพร่สะพัดไปทั่วแผ่นดินราวลมที่ไร้ทิศทางชายผู้เคยรุ่งเรืองที่สุดในราชสำนัก ผู้คนเคยกล่าวถึงเขาด้วยถ้อยคำยิ่งใหญ่ผู้ที่อายุไม่ถึงสามสิบก็สามารถนั่งในตำแหน่งรองแม่ทัพได้อย่างองอาจแต่ในยามที่เขาล้มลง กลับไม่มีแม้เงาของใครสักคนจะยอมเฉียดเข้าใกล้หลุมศพของเขา
ไม่มีเสียงร่ำไห้ ไม่มีคำไว้อาลัยผู้ที่เคยยกย่องเขาในวันรุ่งเรืองกลับเป็นผู้ที่หมางเมินเขายิ่งกว่าคนแปลกหน้าในวันที่เขาตกต่ำแม้แต่คนในสายเลือดเดียวกันก็หลีกหนีราวกับกลัวว่าความอับอายจะลามถึงชื่อสกุลของตนเขาเคยเป็นยอดคนที่ใครต่างหวังพึ่งพิงแต่เมื่อไร้พลังปราณ เมื่อชื่อเสียงพังทลายเขาก็ไม่ต่างจากฝุ่นผงที่ไม่มีใครจดจำ
ร่างของเขาถูกฝังไว้ภายในจวนของหลานเยว่ สตรีเพียงผู้เดียวที่เขาเคยทอดทิ้ง เคยเหยียบย่ำหัวใจ และเคยมองข้ามแต่สุดท้าย...กลับเป็นนาง ที่มอบที่พักพิงสุดท้ายให้อย่างเงียบงันมิใช่เพราะความรักหากแต่เพื่อให้บุต
