ทันทีที่ร่างสูงสง่าของซ่งเจี้ยนหงหยุดยืนเบื้องหน้าหอนางโลมชื่อดังย่านโคมแดง กลิ่นหอมจางของดอกไม้แห้งและสุราหมักลอยคลุ้งมากับสายลมค่ำคืน หญิงวัยกลางคนที่รูปร่างยังคงสง่างามรีบก้าวเข้ามาต้อนรับ นางคือเจ้าของสถานที่แห่งนี้อดีตดอกไม้แห่งนคร ผู้เคยทำให้ขุนนางน้อยใหญ่คลุ้มคลั่งถึงขั้นล้มเมืองเพื่อช่วงชิงเพียงค่ำคืนกับนาง
แม้ยามนี้ผมหงอกแซมขมับ และรอยยิ้มจะปิดรอยเหนื่อยล้าแห่งกาลเวลา แต่นางยังคงเปี่ยมไปด้วยอำนาจแห่งการควบคุมอารมณ์บุรุษ ดวงตาเฉียบคมจับจ้องซ่งเจี้ยนหงราวกับมองทะลุความคิด
“คุณชาย...” เสียงนุ่มละมุนเอ่ยขึ้น พลางก้มศีรษะน้อย ๆ อย่างนอบน้อม “ค่ำคืนนี้ ท่านปรารถนาสตรีเช่นใด ข้า...จะจัดหานางให้สมกับศักดิ์ศรีของท่าน”
ซ่งเจี้ยนหงสูดลมหายใจลึก…แต่กลับรู้สึกถึงความพร่าเลือนภายใน ใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้ม แต่ภายในใจกลับหม่นมัว ดวงตากวาดมองหญิงงามหลายสิบชีวิตที่ยืนเรียงรายราวกับเครื่องเซ่นใ
