หลานเยว่ไม่เคยล่วงรู้... ว่าขวดยาที่แค่คว้าเก็บมาอย่างไร้ความลังเลนั้นแท้จริงแล้ว เป็นหนึ่งในสมบัติล้ำค่าที่ผู้คนทั้งแผ่นดินต่างใฝ่หา บุปผาเมฆคืนชีพ ยาที่สรรค์สร้างจากตำรับโบราณพันชั้นสามารถดึงวิญญาณจากปลายขุมนรกกลับคืนร่างได้น้อยคนนักจะได้เห็นของจริง และผู้ได้ครอบครอง ย่อมถูกนับว่าเป็นผู้มีวาสนาเหนือฟ้า
แต่นาง… กลับไม่แม้แต่จะเหลือบตาใส่มันครั้งที่สองสำหรับหลานเยว่ ยานี้ไม่มีค่านัก
“นำมันไปให้หลานหย่งจวิน” น้ำเสียงของนางเรียบเย็น แต่เปี่ยมด้วยน้ำหนักของผู้สั่งการดวงตาคมกริบดั่งกระบี่ ไม่จำเป็นต้องอธิบายความในใจใดให้ใครเข้าใจ
“ขอรับ นายหญิง” ชายชุดดำรับคำด้วยศีรษะก้มต่ำ เขาอาจดูคล้ายคนรับใช้ทั่วไปแต่ทุกย่างก้าวของเขากลับไร้เสียงดั่งภูตเงาแท้จริงแล้ว... เขาคือหนึ่งในนักฆ่าของนาง ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด
ในอีกฟากหนึ่งของแผ่นดินภายในเรือนของจวนตระกูลหลาน หลานหย่งจวินยังคงนอนนิ่งราวกับร่างไร
