หลานซือเหยียน ค่อย ๆ ยกขวดยาในมือขึ้นมาเพ่งมองแสงสะท้อนของของเหลวใสที่ยังหลงเหลืออยู่ก้นขวด กลิ่นอายบางเบาแต่เปี่ยมด้วยพลังแผ่ซ่านออกมา คล้ายสายหมอกที่โอบล้อมสรรพชีวิต ราวกับว่ายานี้มีวิญญาณของตนเอง
เขาเห็นบุตรชายผู้เกือบกลายเป็นซากไร้วิญญาณ กลับมาลุกขึ้นได้อีกครั้ง แขนขาที่เคยบิดเบี้ยว เส้นลมปราณที่เคยแหลกสลาย บัดนี้กลับพลิ้วไหวดุจแม่น้ำในฤดูน้ำหลากใจของเขาสั่นไหวไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นเพราะความอัศจรรย์ที่แทบมิอาจเชื่อในสายตาตนเองเขาไม่รอช้า เอนขวดเล็กในมือลงเล็กน้อย ของเหลวหยดสุดท้ายรินผ่านริมฝีปาก เพียงสัมผัสเดียว... ลิ้นรับรสความเย็นเยียบเฉียบพลัน ตามด้วยพลังที่ไหลทะลักเข้าสู่เส้นโลหิต
“อึก...!”
ทั่วทั้งเรือนร่างของแม่ทัพใหญ่ถึงกับสะท้าน เส้นลมปราณที่เคยร่อยหรอ พลังภายในที่เคยหลับใหลกลับพลุ่งพล่านขึ้นราวกับตื่นจากห้วงนิทรา ลมหายใจแรกหลังกลืนหยดสุดท้ายนั้นลึกและแน่นหนา ราวกับเขาเ
