ฟู่เหวินโหลวปราชญ์หลวงผู้สูงศักดิ์ ผู้กุมอำนาจล้นฟ้า และเคยเป็นดั่งเสาหลักแห่งแผ่นดินบัดนี้กลับไม่ต่างอะไรจากเชลยในกรงเงามืดเขายังมีลมหายใจ…แต่หัวใจกลับไม่ต่างจากเถ้าถ่านที่ยังอุ่นคุกรุ่นบาดแผลทางกายอาจบรรเทาลงแล้วแต่บาดแผลในใจ… กลับลุกลามขึ้นทุกค่ำคืนเหมือนเปลวไฟที่ไม่มีวันมอดดับ
ภายในเรือนชั้นใน เขานั่งนิ่งเงียบ สายตาเหม่อลอยทอดไปยังขอบฟ้าอันไร้จุดจบสายลมเย็นพัดผ่านกลีบบุปผาอย่างแผ่วเบาแต่ในอกเขากลับเหมือนถูกไฟนรกเผาไหม้แทน
“ใครกัน…?” เสียงคำรามสะท้อนอยู่ในใจเขาถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับหวังว่าคำตอบจะผุดขึ้นมาจากห้วงสำนึกแต่ไม่ว่าเขาจะย้อนคิดสักกี่พันหมื่นครั้งก็ไม่อาจนึกออกเลย... ว่าผู้ใดกล้าลูบคมเขาเช่นนี้มันไม่ใช่การลอบโจมตีธรรมดาไม่ใช่แค่การปล้นสะท้านฟ้าแต่มันคือการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีด้วยเงามืดที่ไม่ต้องเปลืองแม้กระทั่งปลายดาบมันว่าง่าย... แต่วางลึก มาเงียบ… และจากไปเงียบราวกับไม่เคยม
