ท่ามกลางม่านหมอกแห่งการทรยศ พระเนตรของจักรพรรดิหรงจวิ้นฉายแววสับสนและบอบช้ำ พระองค์ทรงทอดพระเนตรชายชราผู้เคยเป็นดั่งเสาหลักแห่งแผ่นดินด้วยพระทัยที่แทบไม่อาจเชื่อสิ่งที่เห็น
“ฟู่เหวินโหลว…” พระสุรเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม “เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่?”
แต่คำตอบที่ได้กลับมีเพียงรอยยิ้มเย็นเยียบ ชายชราผู้เคยเป็นปราชญ์หลวงกลับแย้มริมฝีปากด้วยแววตาไร้เมตตา
“เจ้าก็แค่เด็กอ่อนหัดที่บังเอิญเกิดมาพร้อมสายเลือดมังกรเท่านั้น” น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความดูแคลน แม้องค์ฮ่องเต้จะทรงครองราชย์มายาวนาน เขากลับมิได้มองพระองค์ด้วยความยำเกรงแม้แต่น้อย
หรงจวิ้นเม้มพระโอษฐ์แน่น พระโลหิตเดือดพล่าน “เจ้าทรยศถึงเพียงนี้! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเคยได้รับความเมตตาจากเราเพียงใด! โทษของเจ้าจะหนักหนายิ่งกว่าความตายเสียอีก!”
สุรเสียงของพระองค์สะท้อนก้องกลางผืนป่า แต่ฉากหลังที่เต็มไปด้วยร่างไร้ลมหายใจขององครักษ์ก็เป็นเ
