ทันทีที่รถม้าของหลานอวี้ซินแล่นกลับถึงจวน...เหล่าคนใช้ต่างรีบเข้ามาโอบรับร่างหญิงสาวที่แน่นิ่งลงจากรถม้า ใบหน้าอันเคยงดงามบัดนี้ช้ำเลือดช้ำหนอง มุมปากเปื้อนเลือด ดวงตายังปิดสนิท ร่างกายอ่อนแรงอย่างหมดสภาพแม่ทัพหลาน ซือเหยียนรีบก้าวออกจากห้องทันทีที่ได้ยินเสียงชุลมุน
“หลานอวี้ซิน! ลูกพ่อ… ใครมันกล้าทำเจ้าแบบนี้!”
เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและสั่นสะเทือน เสียงคำรามของขุนพลที่เคยเขย่าแนวรบบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของบิดาสายตาเขาเลื่อนลงมองมือน้อยของบุตรสาวที่กำกำแน่น…ฟันซี่หนึ่ง เปื้อนเลือดสดยังคงอยู่ในนั้น
แม่ทัพหันขวับไปยังบ่าวรับใช้
“เจ้าพานางไปที่ไหนมา… ไอ้สารเลว! ใครกล้าทำเรื่องต่ำทรามแบบนี้กับบุตรสาวข้า!” เสียงของแม่ทัพดังลั่นราวฟ้าผ่า บ่าวตัวสั่นงันงก คุกเข่าลงแทบพื้น ก่อนจะยื่นจดหมายด้วยมือที่สั่นระริก
“มะ…มีจดหมายมาด้วยขอรับ… จากคนที่… ทำร้ายนาง…” หลานซือเหยียนแย่งจดหมา
