ชายหนุ่มรูปงาม ผู้เคยยืนหยิ่งกลางนครหลวง บัดนี้กลับทรุดกายลงอย่างไร้สภาพใบหน้าช้ำบวมจากแรงตบเมื่อครู่ ริมฝีปากแตกยับ เลือดไหลเปรอะเปื้อนคางและอกเสื้อลมหายใจของเขาหอบถี่ ไม่ใช่เพราะเจ็บ... หากแต่เพราะ หวาดกลัว
ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ ฟันที่เคยเรียงเป็นระเบียบ บัดนี้เบี้ยวผิดรูปขบกันไม่สนิท เพียงพยายามเปล่งเสียงออกมาก็เหมือนเข็มนับพันเล่มแทงสวนขึ้นในช่องปากสองศพที่นอนแน่นิ่งอยู่ไม่ไกล เลือดยังคงไหลซึมเป็นทางนั่นคือคนของเขา... ผู้ติดตามที่เคยเดินตามหลังอย่างภาคภูมิแต่บัดนี้... เหลือเพียงซากเน่าไร้ค่า
“...น-นายท่าน... ข้าขอโทษ...”เสียงสั่นพร่าหลุดจากริมฝีปากของฉู่เทียนหรง แฝงความอ่อนน้อมเจือสั่นระริกเขาก้มหน้าลงราวกับจะกราบ น้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัวซูจิ่งหลงยังคงยืนนิ่ง แววตาเรียบเฉยหากแต่ในอกกลับลุกเป็นไฟยิ่งเห็นอีกฝ่ายสั่นไหวอย่างน่าอนาถ...
เขายิ่งรู้สึกดียิ่งขึ้นรอยยิ้มบางป
