หลังจากสองสามีภรรยาผ่านพ้นโศกนาฏกรรมอันโหดเหี้ยมก็ไม่มีผู้ใดกล้าแม้แต่จะคิดร้ายต่อ หลานจิ่วอวิ๋น อีกไม่ปรากฏแม้เงาแห่งความเวทนา ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ยด้วยความสงสาร แม้แต่บ่าวไพร่ในจวน... ยังลอบสมเพชเจ้านายของตนเสียยิ่งกว่าผู้ยากไร้ น่าเสียดายที่ได้ถือกำเนิดในตระกูลสูงศักดิ์ หากแต่หัวใจกลับต่ำตมเกินจะนับว่าเป็นมนุษย์ถึงกับคิดจับหลานแท้ ๆ ไปขายเป็นทาส ในสายตาของผู้คนความตกต่ำของคนทั้งคู่... ไม่ใช่โศกนาฏกรรมหากแต่คือผลกรรมที่โลกจงใจมอบคืนกลับอย่างเงียบงัน
“หลานจิ่วอวิ๋น หลานป้า วันนี้ป้าทำขนมว่างมาให้เจ้าทานเล่น” เสียงของ หลานอวี้ซิน อ่อนโยน อบอุ่น ราวผู้ใหญ่ที่รักหลานจากใจหากใครได้เห็นฉากนี้ คงเข้าใจว่านี่คือสายใยแห่งครอบครัวอันแสนสุขแต่เบื้องหลังรอยยิ้มและน้ำเสียงอ่อนโยนนั้น... กลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นเพราะหลานชายผู้ไร้เดียงสาคนนี้อาจเผลอพูดอะไรบางอย่างให้ มารดาของเขาฟัง อาจหลุดเล่าเรื
